Bubbel….

Ik zit voor mijn tentje op de camping en schrijf dit blogje. Het is 30 graden, maar het zwembad is op 50 meter afstand dus ik kan zo even verkoeling zoeken. Ik geniet en kijk terug op een geweldig week met veel bijzondere momenten.

Het is mij weer gelukt om de Nijmeegse Vierdaagse uit te lopen. Dit jaar was heel speciaal omdat zoon Thomas ook liep. We zijn vrijdag samen over de via Gladiola gelopen en hand in hand over de finish gegaan. Nou, ik kan je zeggen dat de tranen mij over de wangen stroomden. Wat een geweldig mooi emo moment.

Thomas had zijn voeten wel aardig aan gort gelopen, maar ik heb met mijn roze wandelschoentjes geen enkele blessure opgelopen. Mijn voetjes zien er nog puntgaaf uit, geen enkele blaar te bekennen. Ze doen wel pijn. Vooral het gewricht van mijn grote teen is vooral ’s nachts erg pijnlijk. Of dat nu voortvloeit uit de Sarco of de DVN of de artrose…..ik heb geen enkel idee. Ik geef ze nu maar een poosje rust en dan hoop ik dat de pijn weer wegtrekt.

Tijdens het lopen van de laatste route werd ik nog kort geïnterviewd door een stelletje malloten dacht ik. Ze stonden op een dijkje lekker mal te doen en onzin te verkopen dus ik het maar gezellig mee gespeeld. Daarna lekker verder  gelopen en het hele voorval was ik alweer vergeten toen ik ’s avonds een berichtje kreeg dat ze mij gezien hadden op de TV. Ik was verbijsterd! Zat ik toch maar zo in het programma ‘Het Gevoel Van…..’ ! Gelukkig hebben ze maar een klein moment er uit gepakt en niet het hele interview, want ik heb daar ook heel wat onzin uit staan kramen.

Nu is het tijd om alles langzaam alles rondom de Vierdaagse weer achter mij te laten en terug te keren in het normale leven. Langzaam lost de bubbel op waarin ik mij gekoesterd heb. Deze bubbel wordt gevoed door adrenaline waarin ik in een positie kom waar ik mijzelf kan overstijgen in prestatie. Een bubbel waarin ik minder gevoelig ben voor pijn en vermoeidheid en daardoor deze prestatietocht kan volbrengen. Langzaam komt ook het gevoel terug en voel ik hoe moe ik ben en hoe zeer mijn voetjes doen.

En toch is het het allemaal waard! Bloed, zweet en tranen heeft het mij gekost, maar desondanks ben ik vooral dankbaar dat het mij gelukt is om dit jaar het 5e en dus het zilveren kruisje in ontvangst te mogen nemen. Volgend jaar ga ik mij zeker weer inschrijven .

Stiekem kijk ik even in mijn agenda en zie dat ik in de komende weken weer heel wat medische bezoeken moet afleggen. Allereerst de komende week de neuroloog, daarna komt de controle bij de longarts, dan een bezoek aan het Erasmus in Rotterdam en het oogziekenhuis en wie weet kan ik in de komende  maanden ook de uitnodiging van Maastricht tegemoet zien. Het gewone leven van een chronisch zieke ziet er in het algemeen zo uit. Niet iets om naar uit te kijken, dus ik sla de agenda maar snel dicht. Nu nog even niet aan denken en effies nog wentelen in die bubbel…….die voelt zo oneindig lekker……….!