Dom deurgoan en bliem lach’n

Dom deurgoan en bliem lach’n. Dat waren de woorden die Ans uitsprak toen ik vandaag in de bus naast haar zat. We waren onderweg met de wandelvereniging naar Buurse voor een wandeltocht. Ans heeft heel veel pech in het leven. Ze heeft kanker gehad en al enkele hersenoperaties en ook haar benen geven veel problemen. Toch hoor je haar niet klagen. Moedig draagt ze alles met een lach op haar gezicht. Toen ik haar dus vroeg hoe ze dat voor elkaar kreeg, kreeg ik als antwoord:” Dom deurgoal en bliem lach’n!” Vertaald naar het ABN betekend het zoiets als ‘gewoon doorgaan en blijven lachen’

Ik ben het volledig met Ans eens Wanneer je in een situatie zit waarin je veel leed te dragen hebt dan moet je hoe dan ook proberen het voor jezelf zo draaglijk mogelijk te maken en dat wil beter met een positieve levensinstelling. Bij de pakken neerzitten heeft nog nooit iemand geholpen. Maar die positieve draai vinden wanneer je veel pijn hebt en wanneer je je heel erg beperkt voelt in je leven dan valt dat niet mee. Steeds weer moet je zoeken naar iets waardoor je de pijn minder pijnlijk voelt en naar dingen waarvan je blij en gelukkig wordt.

Voor mij is dat wandelen geworden. Bij het wandelen heb ik bijvoorbeeld geen last van de brainfog. Ik hoef mijn cognitieve functies niet te gebruiken dus het valt ook niet op at ze het niet goed doen. Alhoewel………ik herinner mij ineens een wandeltocht met Ans in de buurt van Hattem waarin het ons gelukt is om op een relatief korte wandeltocht 3 keer te verdwalen. Gezellig kletsen en ondertussen opletten waar de pijltjes hangen is dan niet onze sterkste kant. Gelukkig hadden we een handige app met GPS waardoor we een verkorte route vonden naar de finish.

Wandelen heeft iets magisch. De gewrichten worden soepeler en daardoor heb ik minder pijn. De spieren doen in het begin nog wel pijn, maar hoe meer getraind, hoe soepeler het gaat. Mentaal krijg ik ook altijd een boost, vooral als ik wijd uit kan kijken als ik over een dijk loop met de wind in de haren. Alle stofspinsels worden uit mijn hoofd gewaaid en ik voel mij vrij!  Mijn benenwagen brengt mij op eigen kracht op iedere plek die ik maar wil bereiken.

Het gaat hier vooral om de eigen kracht. Wanneer je beperkt bent in het leven door een nare ziekte dan ben je in veel situaties afhankelijk van de mensen om je heen. Bij veel dingen heb je hulp nodig. Dan is het van belang dat je op zoek gaat naar iets wat nog wel lukt en waar je nog wel je autonomie vind. Iets wat voor jou persoonlijk belangrijk is en een uitdaging bied. Voor mij geld dat ook voor amateur toneel. Grote lappen tekst lukt dan nu niet meer, maar daarentegen voel ik mij steeds beter op mijn gemak bij straattheater waarin ik speel met de actuele situatie en in contact ben met het publiek.

Als het even tegen zit dan is het goed om even terug te denken aan de woorden van Ans, dom deurgoan en bliem lach’n!