Hoe anders gaan de dingen soms dan dat ik wil dat ze gaan. Vanmorgen stond ik vrolijk onder de douche omdat ik vandaag te horen zou krijgen van het revalidatiecentrum hoe en wanneer ze mij konden verder helpen met de problemen die ik ervaar met mijn chronisch ziek zijn. Zij zouden mij helpen de draad weer op te pakken om zo goed en zo kwaad mogelijk verder te kunnen in het leven. Het was helaas pindakaas, ze kunnen mij niet helpen.
Heel voorzichtig vroeg de revalidatie arts mij hoe ik de intake sessies ervaren had van afgelopen maandag. Het was juist de toon daarin waarin ik al wist dat ik afgewezen zou worden. Heel begrijpend keek ze mij aan toen ik vertelde dat drie uur achtereen praten en luisteren wat teveel van het goede was en dat ik het laatste gesprek met de fysiotherapeut voor een groot deel kwijt was.
De arts vertelde mij dat de psycholoog gezien het gesprek en de vragenlijsten die ik in heb moeten vullen mij een te zwaar geval vond. Ze hebben niet de expertise in huis om datgene wat ze misschien bij mij los werken te behappen. Ze zou nog in gesprek gaan met de psycholoog om te kijken wat er nog wel voor mogelijkheden zijn, maar hoogst waarschijnlijk niet bij het CIR. De psycholoog was er niet omdat ze er nooit op donderdag is, dus overleg direct was niet mogelijk.
Daarna kreeg ik nog een afsluitend gesprek met Robbert. Hij was degene die mijn persoonlijke begeleider zou zijn in het traject. Het speet hem oprecht dat ze deze conclusie moesten trekken.
En wat nu? Ik wordt niet helemaal aan mijn lot overgelaten. Ze gaan op zoek naar een persoon of instantie die wel genoeg in huis hebben om mij te kunnen helpen. Dit doen ze samen met de huisarts. Ik weet niet goed wat ik er precies bij denken of voelen moet. Ik vermoed dat ik een hopeloos geval ben wat nergens past. Ik ben een rare met vreemde kwalen. Deal er maar mee!
Vooralsnog ben ik nu heel verdrietig. Daar kom ik echt wel weer overheen, maar de teleurstelling is groot. Ik had zo gehoopt dat ik hier binnen een paar weekjes weer op de rails gezet zou worden en weer verder kon met mijn leven. Het staat nu stil.
Ik doe wat ik altijd doe als het tegen zit….ik koester mijn rijkdom. Ik heb een lieve man, 2 prachtige zonen en pareltjes van schoondochters en bovenal 2 schitterende kleinzonen voor wie ik een lieve, gekke, sportieve en liefhebbende oma wil zijn.
Dat gaat mij hoe dan ook lukken…….wat ik je brom!
Miekje toch… Dat wij van alle mensen tot de hopeloze gevallen behoren was vanaf dag 1 al duidelijk. Juist daarom moeten we gewoon doormodderen, en inderdaad koesteren wat we wel hebben.
Het is en blijft een paar stappen vooruit, om vervolgens als aan een eleastiek weer te wortden teruggehaald.
Maar daar komen we vanzelf uit zodra dat elastiek knapt… En dan nemen we de macht over!
Hou je taai, mooi, lief en dapper mens, ik hou van je, en dat doen er ongetwijfeld wel meer!
Ook dit zul je verwerken. Zo stoer als je bent met je vechtersmentaliteit. Hier kom je overheen en dan zul je zien dat er op een andere manier wellicht toch een oplossing komt.
Ga lekker knuffelen met je kleinkinderen en maak vast plannen voor de Vierdaagse.
Dikke kus van mij..
Ik ben er stil van …
Tot snel.