Ik heb een enorme leuke hobby, amateur toneelspelen. Vol overgave probeer ik mij zo goed mogelijk in mijn rol te verplaatsen en dan maar hopen dat het publiek het weet te waarderen. Spelen doe je niet alleen, het is een samenspel van verschillende mensen al dan niet met een boodschap er in verwerkt. De gezelligheid en natuurlijk het na borrelen vind ik fantastisch. In de loop der jaren heb ik heel wat leuke rollen mogen vertolken. Ik heb alleen 1 groot probleem……de brainfog! Ja hoor, daar is tie weer…..mijn allergrootste handicap die ik er bij mijn sarcoïdose en DVN bij heb gekregen.
Bij het straattheater heb ik ongecompliceerd en direct contact met het publiek en reageer ik intuïtief op datgene wat er op dat moment voorbij komt. Hartstikke leuk en dat kost mij nagenoeg geen energie. Anders is het wanneer je met je toneelgezelschap een heel stuk in moet studeren en op de planken moet brengen. Dan vergt dat heel wat uurtjes tekst leren en oefenen op het droge zeg maar. De grootste angst van iedere speler is dat op het moment suprême de tekst niet naar boven komt drijven. Paniek drijft omhoog wanneer ik besef dat het mijn beurt is om wat te zeggen en ik weet niet meer wat. Dat is niet alleen vervelend voor mijzelf, maar voor iedereen omdat het dan de voortgang belemmerd.
Dit jaar heb ik een geweldige rol toebedeeld gekregen in een theaterstuk die we half mei 2019 gaan opvoeren. In die rol ben ik absoluut een onvriendelijk mens die behoorlijk zeurt en haar beste vriendin met de regelmaat van de klok de hersens in wil slaan. Absoluut een rol die mij op het lijf geschreven is, maar…….ik wil het niet verprutsen. De kans dat ik met de grillige brainfog mijn tekst niet meer weet op het juiste moment is daardoor behoorlijk groot. Verbeten bestudeer ik bijna iedere dag mijn tekst en werkelijk, ik kan het wel dromen met gemak. Toch gebeurde het mij onlangs weer met een repetitie dat ik een moment had dat het er niet uit kwam. Vreselijk vind ik dat en de paniek slaat toe. Die paniek is echt het ergste, want daardoor weet ik vaak ook niet meer hoe de rest van de tekst was.
Ik ben in het ontegenzeglijke positie dat ik met mijn toneelgezelschap begrip vind voor mijn vervelende aandoening. Ze garanderen mij dat ze wel bijspringen mocht het gebeuren dat ik mijn tekst niet meer weet. Ze omarmen mij met begrip en steun en zeiden laatst….Fuck the Fog! Het komt wel goed! Wat was dat fijn te horen! Het stelt mij gerust en dan lukt het zowieso al een stuk beter om mijn te concentreren op dat wat gebeuren moet. Echt, ik speel bij een super leuk toneelgezelschap! Ik ben zo enorm blij dat ik bij deze club mag spelen!
Dat ontspanning toch niet altijd werkt bij de brainfog bleek gisteren weer eens. Ik ging met een toneelvriendin een optreden bekijken van een bevriend regisseur en onderweg terug in auto vroeg ik haar of ik haar al verteld had dat mijn echtgenoot onlangs een vast contract aangeboden heeft gekregen op zijn werk. Lachend keek ze mij aan en zei: “Al drie keer!” Verbijsterd keek ik naar haar terug……ik kon het mij echt niet meer herinneren!
Vandaag ben ik lekker wezen sporten maar moest afhaken met de steps. Niet dat ik niet kan springen, bukken en huppelen, maar ik kan niet onthouden hoe vaak nu voor, dan wel achter of opzij ik een pasje moet doen. Driemaal in de rondte hopsasa! Ik wordt er helemaal kierewiet van. Dus steps en ik zijn geen vriendjes!
Zo kan ik nog wel blogs volschrijven met stunteligheden die voortvloeien vanwege de brainfog. Die ligt altijd op de loer maar ik weet nooit wanneer het toeslaat. Het maakt mij onzeker en het valt niet te bevechten. Het enige wat er dan nog overblijft is het dan maar accepteren dat het is wat het is op dat moment en hopen op een beetje begrip van de omgeving. Bij mijn toneelclub heb ik niks te klagen! Ik ben ze dankbaar!
Fuck the Fog!
Och lieverd, hoe herkenbaar.
Onze dochter kwam een keer trots thuis met een 9 voor Duits mondeling. Wat was ik blij en trots op haar. Na een kwartier vroeg ik haar hoe haar Duits ging, een 9 zegt ze, ik blij.
Nadat dit nog 5 keer gebeurde, was ze toch wel een beetje geïrriteerd, ze had het me al diverse keren verteld. Interesseerde het mij dan niet? Tuurlijk wel.
Ik heb haar dus even duidelijk gemaakt dat het brainfog is en ik er niks aan kan doen. Ze heeft zich ingelezen in brainfog en roept al gauw dat het weer zover is met mij.