gebitsproblemen

Ondanks dat het nooit wetenschappelijk bewezen is ben ik er van overtuigd dat sarcoidose sterk van invloed is geweest op de afbraak van mijn gebit. Deze gedachte wordt ondersteund door vele lotgenoten die ook vaak geconfronteerd worden met problemen met hun gebit.
Het mijne was al jaren dusdanig slecht dat ik een goed moment zocht om definitief over te stappen op een prothese. Dat moment is in januari 2023 gekomen tijdens mijn vakantie in Vietnam. Ik kreeg kiespijn en gruwelde bij het idee dat ik daar een tandarts zou moeten bezoeken. De tandzorg staat daar op een heel laag pitje

Eenmaal terug in Nederland heb ik contact gezocht bij mijn eigen tandarts en die kon ook alleen maar beamen dat het klaar was. Een afspraak met de tandtechnicus werd gemaakt.
Uiteindelijk had ik een gebit in handen die mij wel aanstond. De kleur natuurlijk en niet te wit en ook de kleine scheefstand van mijn echte voortanden waren in het gebit verwerkt. Zo zou het niet echt opvallen dat ik een prothese draag.
Het trekken moest nog gebeuren en in overleg met tandarts en kaakchirurg heb ik besloten om het te laten doen onder algehele narcose. Ik ben namelijk slecht te verdoven dankzij de DVN. Ik kwam helaas wel op de wachtlijst die wel een half jaar kon duren.

Na een paar maanden op de wachtlijst gestaan te hebben moest ik concluderen dat het echt niet meer goed ging. Ik had om de haverklap ontstekingen. De kaakchirurg heb ik aangeschreven met de vraag of ze mij wat naar voren kon schuiven op de wachtlijst omdat het echt niet meer te doen was.
Helaas kon dat niet vanwege de narcose, maar als ik zou kiezen voor plaatselijke verdoving dan kon ik veel eerder geholpen worden. Na enig twijfel heb ik daar maar toe besloten en een datum werd geprikt.

Die dag was afgelopen maandag. Om half elf moest ik mij melden. Mijn man heb ik meegenomen, want ik zag mijzelf niet terug rijden. We konden al snel naar binnen.
Nu had ik op dat moment alweer een forse ontsteking in mijn wang wat waarschijnlijk door een kies veroorzaakt werd. Mijn wang was behoorlijk gezwollen en deed ook pijn. De kaakchirurg vond antibiotica niet nodig want zij was van mening dat als de kwalijke kies getrokken zou zijn dan zou mijn lijf zelf de ontsteking wel opruimen.
Dit was het moment dat ik aan de bel had moeten trekken en nogmaals had moeten benadrukken dat ik sarcoidose heb en dat mijn lijf waarschijnlijk de ontsteking niet te baas zou zijn. Daar ik dat heb nagelaten heb ik enorm veel ellende meegemaakt.

De kaakchirurg begon met de verdovingsspuiten. Best wel gevoelig maar goed, het was te doen. Helaas was het gebied rondom de ontstoken kies niet verdoofd. Ondanks dat ze er nog een ruime hoeveelheid bij gespoten had voelde ik daar nog veel pijn. Ze besloot om het daar wat langer in te laten trekken en dat element als laatste te verwijderen.
Ik kreeg een doek over mijn hoofd en het trekken begon. De onderkaak gaf niet veel problemen en daar was ze ook snel klaar mee. De bovenkaak was een doffe ellende. Het geduw en gekraak was zeer onprettig. Tevens was een stuk van mijn gehemelte ook nog niet verdoofd zodat ze daar ook nog bij moest spuiten. Met een resoluut gebaar drukte ze de spuit er en er ontsnapte een ‘au’ uit mijn mond. De moest er een beetje om lachen, zo weet ik dat ik goed zit vertelde ze. Ik kon het grapje niet echt waarderen.
De hoektanden waren ook een groot probleem. Ze moest ruimte maken vertelde ze. Wat dat inhield besefte ik toen nog niet, maar klaarblijkelijk wordt dan het tandvlees er om heen weg gesneden en dan hebben ze beter grip op de tand.

Toen was het ontstoken gebied aan de beurt wat nog steeds niet verdoofd was. Ze spoot nog wat van een ander soort vloeistof er in wat ook niet werkte. Wat er toen gebeurde ging zo snel en zonder overleg dat ik geen tijd had om er over na te denken. Ze greep de ontstoken kies en begon te roppen. Ik gilde het uit en lag in spagaat in de stoel. ondanks mijn protest ging ze toch door en zette er nog iets meer kracht op. Uiteindelijk schoot het los en was ik bevrijd van het nare ding.

Dat ze veel had moeten snijden bleek uit het feit dat ze toen een lange tijd aan het hechten was. Ik was nog half in shock en heb daar niet veel van mee gekregen. Na het hechten drukte ze de prothese in mijn mond en mocht ik de stoel uit. De assistente gaf mij een aantal papieren handoekjes tegen het bloeden en een koud compres om tegen mijn wang te houden. Nogmaals vroeg ik om antibiotica, maar ze vond dat niet nodig. De kaakchirurg excuseerde zich nog voor het geweld wat ze had moeten gebruiken bij het verwijderen van het laatste element maar ik had daar geen boodschap meer aan. Ik vluchtte de behandelkamer uit, plukte Geert uit de wachtkamer en we zijn vlug naar huis gereden.

Eenmaal thuis moest ik bijkomen, maar dat lukt niet goed omdat het maar door bleef bloeden. De verdoving werkte nog een paar uur na. Toen die eenmaal uitgewerkt was ben ik flink wat pijnstillers gaan slikken want wat deed het pijn allemaal.
De prothese moest die nacht blijven zitten als een soort van pleister op de wond. De volgende dag liep ik een beetje als een zombie rond. Ik had ondanks de pijnstiller nog heel veel pijn, maar goed, ik ging er van uit dat het vanzelf wel wat minder zou worden. Ik was wel opgelucht dat het achter de rug was, nu kon het alleen maar opknappen.

Wat heb ik mij daarin vergist. De volgende dag stond ik op en moest zien dat ik de prothese in mijn mond kreeg. Dat lukte niet en alles deed zo zeer dat de tranen mij in de ogen sprongen. Mijn wang was zo opgezet alsof het leek dat ik een tennisbal in mijn mond had. Praten lukte bijna niet en eten al helemaal niet. Het enige wat ik binnen kreeg was water met pijnstillers.
Ik heb toen gebeld met de afdeling kaakchirurgie en ik kon gelijk langs komen. Een andere kaakchirurg bekeek de boel en is enorm geschrokken. De hele boel was ernstig ontstoken en hij schreef antibiotica voor alsmede een betere pijnstiller en een desinfectie spoelmiddel. Hij vertelde mij dat ik vrijdag(twee dagen later) weer moest komen om het te controleren voordat ik het weekend er mee in zou gaan.

Na inname pijnstillers en AB ging het ietsje beter. De zwelling was iets minder alhoewel ik nog een dikke hamsterwang had. Toch deed het de vrijdag nog enorm veel pijn. Ik loerde in de spiegel en zag dat er een heel gat geslagen was zo groot als een stuiver in mijn wang. Dat leek mij niet goed.
Kaakchirurg nummer drie voerde de controle uit en ook hij deinsde van schrik een eind achteruit. Dit kan echt niet vertelde hij, hoe kan deze ernstige complicatie nu ontstaan. Na even nagedacht te hebben vroeg hij waarom ik prednison slik. Vanwege de sarcoidose en artritis psoriasis antwoordde ik.
Aha was zijn reactie, sarcoidose, dat verklaard alles. Mensen met sarcoidose kunnen heel heftig reageren op dit soort behandelingen. Ik moest nu van hem het gat vijf keer per dag deppen met een gaasje doordrenkt in waterstofperoxide en de AB en de pijnstillers gewoon door gebruiken. Tevens vertelde hij dat het een gevaarlijke complicatie is en dat ik in het weekend naar de spoedeisende hulp moest gaan wanneer ik er koorts bij kreeg. Daar moet ik dan ook naar een kaakchirurg vragen. Maandag moet ik ook weer terug komen ter controle.
Dat houd in dat ik in 1 week tijd vier keer een kaakchirurg heb geconsulteerd.

Het is nu zaterdagavond dat ik dit blog schrijf. Ik voelde de behoefte om alle ellende van mij af te schrijven. Het is een lang blog geworden terwijl ik echt nog niet alles hier neer geschreven heb.
Er zit ook nog geen happy end aan. Ik mag hopen dat ik geen koorts krijg en dat maandag iets meer vooruitgang te zien is. Al die tijd loop ik rond zonder tanden en kiezen. Het ziet er niet uit, alhoewel dat nog het minste erg is. Met mijn mummelbekkie kan ik weer iets praten ook al sschlllisss ik al een bezetene.

Dit blog krijgt een vervolg…..