20 jaar geleden lag ik doodziek op de bank. Ik was compleet ingestort en kon niks meer. Zelfs de afstand van de bank naar het toilet was zwaar te overbruggen. Mijn energielevel stond op nul! Ik was al door de medische mallemolen geweest maar er werd niks gevonden wat al mijn klachten kon rechtvaardigen. Ze dachten aan PTSS en daarom zat het tussen mijn oren. Dat ze het bij het verkeerde eind hadden wist ik toen al wel, maar ik heb ze niet tegen gesproken want ik zou toch niet geloofd worden.
Toen ik daar zo ziek op de bank lag had ik voor wat afleiding de TV maar aangedrukt. Het was half juli en ik zag een uitzending van de Vierdaagse van Nijmegen. Met verwondering bekeek ik de beelden. Hoe was het in vredesnaam mogelijk dat mensen zulke afstanden te voet aflegden en dan vreselijke blessures en blaren kregen en dan toch zo gelukzalig in de camera konden kijken. Het fascineerde mij ontegenzeglijk. Wat gebeurde daar wat ik niet begreep.
Ik zag ook beelden van oude mensen op slippers en klompen die toch de hele afstand konden afleggen. Vol ongeloof en verwondering ben ik de hele Vierdaagse op de TV blijven volgen. Er begon wat te broeden in mijn achterhoofd. Als oude mensen op klompen en slippers dit kunnen en er ook nog zo gelukzalig bij kijken dan moet het wat bijzonders zijn. Ik wil dat ook kunnen en als ik dat dan kan dan ben ik ook weer genezen! Ik had een raar soort doel voor ogen, extreem misschien wel……maar ik ging er voor!
Heel langzaam ging ik wandelen. Eerst kleine rondjes om het huis en dat rondje ging steeds een klein stukje verder. Beetje bij beetje kon ik wat uitbreiden en de omgeving verkennen. Ook durfde ik lid te worden van een nordic walking club en van een gewone wandelvereniging. Met vallen en opstaan ging het steeds een beetje beter.
Uiteindelijk na 14 jaar oefenen heb ik mij opgegeven voor de Vierdaagse. Niet dat ik overtuigd was dat ik het ging redden, maar meer dat als ik het nu nog niet ging redden dat ik het dan nooit meer ging redden. Gaan met die banaan en kijken hoe het verloopt. Mocht ik het niet redden dan zei het zo, maar dan had ik in ieder geval het een keer geprobeerd en was ik een ervaring rijker.
juli 2012 was het dan zover. Ik stapte in de extra trein van 4.16 uur in Zwolle en stond om 6.00 uur aan de start. Mijn polsbandje werd gescand en daar liep ik. De tranen stroomden over mijn wangen. Na 15 jaar trainen liep ik mee in de Vierdaagse! Ik had eindelijk het lef om te gaan lopen en al zou ik het maar 1 dag vol houden……ik deed mee en was blij dat ik deel mocht uitmaken van dit evenement.
Dat gevoel van……ik kan het niet echt verklaren. Om deel uit te maken van deze groep van duizenden mensen waar geen onderscheid tussen zit. Man of vrouw, jong of oud, burger of militair, nederlander of buitenlander, echt samen deze tocht lopen zonder agressie of geweld en met een enorm saamhorigheidsgevoel. Wat voelt dat goed! Dat is het gevoel dus. Dat gevoel vind ik nergens anders en geloof mij, als alle mensen op deze aardbol met elkaar zouden omgaan zoals ze dat met de vierdaagse van Nijmegen doen, dan zag de wereld er echt heel anders uit.
In juli 2016 kon ik helaas niet meelopen omdat ik doodziek en met 40 graden koorts weer op de bank verbleef. Gelukkig was ik dit jaar weer een heel stuk opgeknapt en ben voor de vierde keer van start gegaan. Het is reuze zwaar en ik gooi mijzelf vol met pijnstillers die dagen, maar mentaal groei ik enorm! Zolang ik dit nog red dan kan ik die klote sarcoïdose ook nog wel aan!
Zolang de vierdaagse nog lukt heb ik vertrouwen in mijzelf. Ik kan mijn bestaansrecht verdienen. Klinkt zwaar en dat is het ook. Het vind zijn oorsprong in mijn beschadigende jeugd. Details komen misschien ooit later, voor nu is dat teveel. Toch ben ik nu bang. Ik heb er DVN bij gekregen. Een progressieve aandoening die mij misschien wel invalide maakt. Het is een aandoening die mij zozeer gaat beschadigen dat ik de Vierdaagse misschien niet mee kan lopen.
Iedere dag is het inleveren van vaardigheden. Ik ben continu aan het rouwen lijkt het wel. Het ene is nog niet verwerkt of het andere dient zich alweer aan. Er komt geen eind aan alle pijn, vermoeidheid en beperkingen. Ook mijn huisarts signaleerde dit en heeft mij nu aangemeld voor een revalidatietraject. Voor alsnog ben ik sceptisch, maar wie weet gaat dit helpen.
Ik ga mij in ieder geval wel weer opgeven voor de Nijmeegse Vierdaagse van 2018. Dit wil ik mij nog niet af laten pakken!
Super. Je bent een kanjer en je weet dat ik je heb gevolgd en ik ben super trots op je.
Voor mij is het een motivatie om te proberen volgend jaar de avondvierdaagse te proberen te lopen. Ik ga voor 10 km, meer is volgens de fysio nog niet haalbaar en volgens mij ook nog niet.
Wohhh…wat een verhaal..greep me best aan..je bent een doorzetter voor alleswat je hebt meegemaakt en nu nog steeds met je ziektebeeld..hoop dat je 2018 hem uitloopt,en tjee trots op jezelf kan zijn..dat zal vast..zo ie zo al knap hoe je alles doorstaat!!!
G E W E L D I G! Mooi stukje over het WAAROM… Dat je het hebt gedaan weten we allemaal, maar waarom, nou, dat is nu helemaal duidelijk. En nu moet ik je teleurstellen: je bent dus NIET gek, maar een ontzettend sterk wijf, vooral mentaal… Diep respect, dame!
Dank maatje voor je reactie! Ik wil ook zo graag begrepen worden maar ik vind sommige dingen zo lastig uit te leggen. Ik heb een diep respect voor jouw empatisch vermogen en ik ben blij dat je mijn vriendje/maatje wilt zijn. Je steunt mij enorm! Dank je wel!
Mooi verhaal miekkie, super trots mag je op jezelf wezen een vechter met extreem veel doorzettingsvermogen.
Ga zo door keep youre head up.
Xxx Bernice