keuzestress

Ik vind het weer tijd worden voor een nieuw blogje omdat er zoveel gebeurd is de afgelopen twee weken. Eigenlijk teveel om in 1 blogje te schrijven, dus dat levert de keuzestress op. Waar zal ik beginnen, waar moet ik het over hebben? Nou, gewoon met allerlei leuke dingen denk ik maar zo…die brengen ons in een beter humeur dan al het geweeklaag over ziek zijn en kwaaltjes.

Ik heb mijn toneeloptreden achter de rug. Wat was het mooi……..Zo mooi dat ik het nu nog niet goed onder woorden weet te brengen zo mooi. Ten eerste had ik geen last van die verdomde brainfog en wist ik mijn tekst. Ten tweede wisten we heel goed de karakters en de verbinding tussen al deze vrouwen neer te zetten. Ten derde heb ik met diep ontzag ervaren hoe Gerida de wanhoop, verdriet en woede wist over te brengen die een moeder die haar kind verloren heeft moet ervaren. Tranen liepen over onze wangen terwijl we gelijkertijd in onze eigen rol moesten blijven. Nooit eerder heb ik beseft hoe mooi acteren kan zijn. Het is mijn passie voor het leven en ik zal dit blijven doen  tot mijn dood. Ik dank mijn lieve medespelers voor deze unieke ervaring!

We hebben een nieuwe CV ketel. De oude was afgeschreven en stond ook als slecht in de boeken….dus een andere moest er komen. Nu heb ik van veel dingen geen verstand, maar van dit soort apparaten al helemaal niet. Gelukkig ben ik in het bezit van een uitermate serieuze geduldige echtgenoot die alles heeft uitgezocht zodat wij nu de beste ketel hebben tegen de voordeligste prijs. Ik bof maar weer dat ik mij over dit soort dingen nooit druk hoef te maken. Ik kan mij verheugen op iedere dag een verwarmd huis en warm water uit de kraan. Wat een luxe! Ik vraag mij wel af wat de heren monteurs gedacht moeten hebben over mijn kleurrijke zolder. De spanten zijn oranje en de tussenliggende vlakken hebben de kleuren geel, fuchsia roze en rood. De vloerbedekking op de trap is dan ook al weer oranje. Euhhhh…..tja….ik moet toegeven dat ik daar behoorlijk wat invloed op uit heb geoefend. Ik hou van kleurtjes en dat vind je in mijn hele huis terug.

Wij houden van pizza! Vorige week had ik  2 quattro formagio uit de diepvries getrokken en daarbij weer rijkelijk belegd met ham, salami, champignons en paprika. Toen ik de oven wilde aanzetten begon die een beetje te flippen. Er waren piepjes te horen en op het screen zag ik verschillende dingen knipperen totdat het stil was en deed het niets meer. Daar stond ik dan met mijn pizza’s die al aan het ontdooien waren. Oven was nog maar drie jaar oud maar de garantie was met twee jaar verlopen. Repareren zou waarschijnlijk best veel geld kosten en eigenlijk was dat het al niet meer waard. Ik krijg deze krengen namelijk nooit goed schoon. Er brand altijd wel wat in waar je niet bij kunt en dat gaat op den duur ontzettend vies stinken. Deze had het nog niet maar was op weg zal ik maar zeggen. We hebben nu een nieuwe gekocht met een perilyse systeem of zoiets. Ik kan de temperatuur nu zo hoog zetten dat alle viezigheid tot as verbrand en dan moet het eenvoudig zijn om het schoon te houden.  Ik hoop dat het zo mag werken! Vanavond wordt het bezorgt.

Dan ben ik heel erg blij met een nieuwe spijkerbroek! Het heeft een wijde uitlopende pijp zoals ik ze droeg toen ik zestien jaar oud was. Het ding zit als gegoten en met een beetje fantasie ben ik weer eventjes echt zestien. Daarbij moet ik wel vermelden dat ik dan niet in de spiegel moet kijken………Volgend jaar wordt ik zestig en dat is toch van een iets andere order dan zestien! Toch vind ik het een heerlijk broekie……ben er heel erg blij mee!

Valt er dan helemaal niets meer te zeuren over vervelende dingen? Natuurlijk wel, maar ik wil ze onderbelichten en niet de boventoon laten voeren. De oefentherapie was niets voor mij en dat heb ik beëindig. Daarnaast heb ik twee keer het ziekenhuis moeten bezoeken. Ze willen behoorlijk wat gaatjes vullen daar in het st Jansdal. De MDL arts wil met een cameraatje naar binnen zowel van onderen als van boven. Gelukkig kan dat onder sedatie en hoef ik het niet bewust mee te maken. Het zal wel een gênante vertoning zijn maar zij zijn daar wel aan gewend. Mijn eerste bezoek aan het ziekenhuis was dus met de persoon die de sedatie gaat uitvoeren. Mijn tweede bezoek was aan de uroloog waar naar de internist mij verwezen had omdat de echo van de blaas wat afwijkingen vertoonde. De uroloog was een wat oudere heel lieve vrouw waarbij ik mij helemaal op mijn gemak voelde. Toch ontkom ik er niet aan dat ook zij met een camera de boel van binnen wil bekijken en daarvoor zijn nu een aantal afspraken weer gemaakt. Voorlopig kan ik nog niet op mijn lauweren rusten dus.

Afgelopen zaterdag heb ik de ALV van de patiëntenvereniging bijgewoond. Ik heb absoluut geen bestuurlijke kwaliteiten maar ik ben wel vrijwilliger. Inhoudelijk vind ik de ALV heel saai, maar ik vind het geweldig om de inmiddels oude, vertrouwde bekenden weer te zien en bij te praten. Eigenlijk heb ik nog te weinig tijd gehad om met iedereen goed bij te praten. Mij is wel iets heel bijzonders opgevallen waar ik inwendig van sta te jubelen. Ik zag mijn lieve vriend Rob zijn gloednieuwe bolide parkeren waarbij hij de achterkant nauwkeurig tot op het randje weg zette. Ik voorzag een probleem omdat hij normaliter zijn invalidenarretje er nog achteruit moet plukken. Wat schetst mijn verbazing toen hij uit de auto stapte en lopend zonder stok zelfs naar binnen ging! Toen ik hem aankeek zag ik het in zijn ogen. Fel en vastberaden keek hij om zich heen en ik herkende mijzelf in zijn attitude. Deze man laat zich ook niet klein krijgen door die verdomde ziekte. Hij knokt tot het uiterste en geeft dat alle energie die daar voor nodig is. Hij weet dat je daarmee het verste komt. Ik ben van mening dat ik hem zelfs deze spiegel heb voorgehouden….maar daar kan ik mij natuurlijk in vergissen. Chapeau lieve Rob! Wat ben ik trots op je!

Nou, al met al is dit een heel raar en rommelig blogje geworden. Er gebeurd gewoon te veel om alles te beschrijven en uit te diepen. Ik heb bijvoorbeeld nog niks geschreven over mijn sponsorloop waar ondertussen meer dan 600 euro op staat. Wat geweldig!

Gewoon maar doorgaan met leven en vooral blijven genieten van alles wat voorbij komt. Hou ouder ik wordt, hoe beter ik dat ben gaan begrijpen! Carpe Diem!