Laatste loodjes

Ik zit nu in het Isala ziekenhuis om de glucose intollerantietest te ondergaan. Dit is een test wat nog hoort bij het DVN onderzoek in Maastricht maar omdat het nuchter moest en de afstand groot is gebeurd dan nu naar verwijzing van de huisarts in Zwolle.  De komende twee uur moet ik nuchter blijven en wordt er ieder half uur iets bloed afgenomen nadat ik op de nuchtere maag een glucosedrankje heb opgedronken. Man o man wat een gore zure troep dat spul. Ondertussen moet ik wachten in de wachtruimte met uitzicht op het koffie apparaat. Ik doe een moord voor een lekker bakkie…..maar helaas zal ik nog even moeten wachten.

Vanmiddag moet ik nog weer naar Harderwijk. Aangezien ik onlangs opnieuw met de MTX ben begonnen moet mijn leverwaardes regelmatig bekeken worden. Dus dat wordt weer bloedprikken. Ook dikke kans dat het niet helemaal goed is aangezien ik met de kerst wel een wijntje genuttigd  heb wat niet aangeraden wordt. We zullen zien….

Mijn hoofd zit vol en ik weet het eigenlijk niet zo goed meer allemaal. Al geruime tijd heb ik het idee in de overlevingsstand te staan en daar komt maar geen eind aan. Al te lange tijd vlucht ik in leuke dingen doen zodat ik maar niet voel hoe moe ik ben en hoeveel pijn ik heb. Helaas in mijn rustmomenten komt dat gevoel gelijk terug en ik vind het heel lastig om daarmee te dealen. Er komt een keertje een tijd dat ik de waarheid onder ogen moet zien maar ik wil daar nog niet aan. Ik ben bang voor aftakeling en het afhankelijk worden van hulpmiddelen en andere mensen.

Vorige week was ik op advies van de reumatoloog nog bij de podotherapeut. Er waren zooltjes aangemeten die de pijnklachten zouden moeten verminderen in de gewrichten van de middenvoetsbeentjes. Het is dus niks voor mij. Om goed met deze zooltjes om te gaan moet je ze zeer regelmatig dragen en het moet wennen zeggen ze dan. Nou die zooltjes passen lang niet in alle schoenen en ik wissel graag nog wat af. Ze beperken mij in mijn vrije keuze qua schoenkeuze en daar kan ik mij al boos om maken. De zooltjes liggen nu ergens achter in de kast en ik zal ze niet kunnen gebruiken. Weer 250 euro naar de mallemoer en een illusie armer.

Ondertussen ben ik al weer opgeroepen en is prik twee alweer gebeurd. Nu nog 3 keer prikken en dan mag ik naar huis. Begerig loeren mijn ogen naar het koffieapparaat als Eva naar de verboden vruchten.  Nog even wachten. Nog 3 keer prikken en dan mag ik een bakkie. Nog anderhalf uur tussen andere mensen zitten te wachten in een wachtruimte die ruikt naar stof en zweet. Bah, bah, bah……wat heb ik hier de pest aan en wat vind ik mijzelf weer een hopeloze zeur, want geef toe…..er zijn wel duizenden andere dingen te bedenken die veel erger zijn. Ik heb hier tenminste nog mijn laptop waarop ik nu dit blogje zit te schrijven. Gewoon om de lange wachttijd wat korter te doen voelen ben ik maar begonnen met dit blogje en warempel, het helpt. Het leid af van dat stomme koffiezetapparaat en al het gezucht en gehoest van de mensen om mij heen. Het schrijven geeft mij een soort van afdekschildje waar anderen niet bij kunnen.

Ik vind ook dat ik niks te zeuren mag hebben. Onlangs is een goede vriend van mijn jongste zoon komen te overlijden na een noodlottig ongeval. Een jonge man in de bloei van zijn leven zomaar weggerukt uit het leven. Ik ken de ouders een beetje en die moeten nu door een hel gaan van verdriet. Het verliezen van een kind lijkt mij werkelijk het allerergste wat je maar kan overkomen in het leven. Het is ook zo tegennatuurlijk, je wilt je eigen kind toch niet overleven? Dus met die informatie in mijn achterhoofd valt het 2 uur wachten en 5 prikjes hartstikke mee. Ik mag mij nog een bofkont noemen denk ik, zeker nadat mijn schoondochter met heuglijk nieuws kwam, maar daarover later meer!

Zo, prik nummer 4 is ook al gebeurd en over een half uurtje ben ik al weer klaar.   Ik kan dan lekker naar huis en aan de cappuccino. Het water loopt mij al om de mond. Ondertussen is dit blogje ook al weer bijna klaar en kan het de ether in. Tegenover zit een vrouw ook al een lange tijd te wachten. Ze wist er van want ze heeft haar breiwerkje gezellig mee genomen. Haar man zit te werken op zijn laptop net als ik. Zo kan het nog een gezellige boel worden in de wachtkamer.

Over een paar daagjes vieren we oud en nieuw in Enschede bij onze kinderen en kleinkinderen. In de middag gaan we oliebollen bakken en een kampvuurtje stoken. Daarbij nuttigen we wat chocolademelk en gluhwein en dragen we foute kersttruien natuurlijk. Na het diner gaan we gezellig bijeen zitten om op 0 uur precies elkaar een heel gelukkig jaar toe te wensen. Ik hoop dat voor het komende jaar de gelukwensen uit mogen komen. Het afgelopen jaar is er niet eentje om in te lijsten dus die vergeten we maar weer snel.

Voor nu wens ik al mijn lezers een voorspoedig en vooral gezond 2019 toe en wees lief voor jezelf en voor elkaar. Ik durf te wedden dat de wereld er dan al een heel stukje beter er uit ziet. Ik hoop in 2019 nog heel veel gezellige, ontroerende en soms klagelijke blogjes te schrijven omdat ze mij helpen te accepteren wat ik niet weten wil en dit kan delen met jullie. Tot gauw!