Schreef ik twee blogs nog over mijn angst om geconfronteerd te worden met gevoelens uit een ver en pijnlijk verleden……….laat het nu de waarheid geworden zijn. Ik ben op dit moment een wrak wat helemaal niks meer kan. De nachten breng ik door met enorme nachtmerries waaruit ik badend in het zweet ontwaak om daarna rusteloos wat heen en weer te draaien. Mijn lijf doet zeer tot in de kleinste hoekjes en staat volledig in brand. Ik kan maar heel weinig prikkels verdragen en sluit mij zoveel mogelijk af voor de buitenwereld. Kortom….ik zit in de overleving en weet mij geen raad.
Dit alles is veroorzaakt door het overlijden van mijn moeder vorige week. Mijn moeder was een mens met een enorme psychische stoornis. Zelf ben ik er van overtuigd dat ze een aan autisme gerelateerde stoornis had en dan wel het syndroom van Asperger, maar aangezien zij zelf vond dat haar niets mankeerde heeft ze zich nooit laten testen. Het is een erfelijke aandoening. Mijn grootvader had het, mijn moeder en ook haar zus en ik zie dezelfde kenmerken in mijn broer en diens jongste zoon.
Deze stoornis van mijn moeder en broer heeft er voor gezorgd dat ik vaak geconfronteerd werd met de vreselijkste dingen. Bij een totaal gebrek aan empathie en een dwangstoornis was het geen leven bij mij vroeger in huis. Er is zoveel gebeurd dat ik een duidelijke boodschap verkregen heb. Ik moet mijn bestaansrecht verdienen want ik mag er gewoon niet zijn. Nou ik kan je wel vertellen dat ik enorm mijn best heb gedaan om mijn bestaansrecht te verdienen. Ik ben mijn hele leven mantelzorger geweest voor mijn moeder, een poos voor mijn vader, mijn hele jeugd voor mijn grootouders en inwonende tante met een verstandelijke beperking. Daarnaast ben ik vanaf mijn vierde tot mijn twaalfde seksueel misbruikt door 4 verschillende heren. Het zal duidelijk zijn dat ik een PTSS ontwikkeld heb en daarvoor ben ik in therapie geweest.
Na het overlijden van mijn vader moest ik besluiten om het contact met mijn moeder en broer te beëindigen want ik kon hun gestoorde gedrag niet meer verdragen, ik moest mijzelf beschermen. Elf jaar lang heb ik geen contact gehad en vorige week is dus mijn moeder overleden. Nooit heeft ze mij in die tijd mij laten weten dat ze mij mistte of een kaartje met mijn verjaardag. Helemaal niks liet ze van zich horen en dat vertelde mij dat ze dus inderdaad niks om mij heeft gegeven. Mijn broer heeft mij gehaat vanaf mijn geboorte dus daar was ook niks mee te beginnen.
Nu moest mijn broer wel contact met mij maken om mij in te lichten over het overlijden van mijn moeder. Dat was het moment dat al mijn zorgvuldig weggemoffelde pijn weer in alle hevigheid brulde in heel mijn zijn. Dit niet te verdragen leed wat als een zwarte deken over mijn heen gleed. Ik deed wat ik vroeger ook deed….ik schiet in de overleving. Ik meet mij een gedrag aan waarvan je aan de buitenkant niet zoveel ziet en ik probeer mijn gevoel zoveel mogelijk uit te schakelen. Helaas zijn nachtmerries niet uit te schakelen.
Zelf ben ik er eigenlijk al lang van uit gegaan dat de zware trauma’s waaraan ik onderhevig ben geweest de trigger is geweest voor de ontwikkeling van de Sarcoïdose. De langdurige staat van angst en onveiligheid hebben mijn immuunsysteem dusdanig in de war geschopt dat het allerlei rare capriolen uithaalt met mijn lijf. Nu ik dus weer in contact sta met het oude zeer krijg ik dus ook te maken met enorme pijnen in mijn spieren en gewrichten. Stress is altijd een factor wat nadelig werkt in wat voor situatie ook.
Ik zit dus in de overleving en probeer weer langzamerhand grip te krijgen op mijn leven. Dit doe ik door afleiding te zoeken in positieve dingen waar ik blij van word. Deze week ik het toneel weer begonnen waar ik veel plezier aan beleef en ik stort mijn daar dan ook met volle overgave op. Tevens zal ik regelmatig nu de wandelschoenen aan gaan trekken, want lopen helpt ook heel goed om emotionele pijn te verzachten en om zaken te verwerken. Niet voor niks dat de Vierdaagse van Nijmegen voor mij de drug is waar ik weer een jaar op kan teren.
Morgen vertrek ik voor 2 dagen naar Putten om de vrijwilligerstraining bij te gaan wonen voor de SBN. Ik heb zo het vermoeden dat deze training ook zowiezo goed zal doen om de ellende van de afgelopen week wat meer naar de achtergrond te doen schuiven. Ik hoop dat het mij helpt om de balans weer te vinden om te kunnen functioneren.
Het is mijn streven om een blog altijd goed af te kunnen sluiten en dat doe ik nu dan ook. Ik mag dan nu een emotioneel en fysiek wrak zijn, maar dat ik tijdelijk. Ik kom er wel weer bovenop, wat ik je brom. Mijn kracht haal ik uit liefde. Mijn liefde voor mijn vader waar ik innerlijk op lijk, mijn liefde voor echtgenoot en kinderen, schoondochters en kleinkinderen. Die rijkdom heb ik en zal ik koesteren tot aan mijn dood.
Maar voorlopig ga ik nog lang niet dood………dus er valt nog heel veel te genieten.
Wat ’n verhaal, meis. Goed dat je het van je af kan schrijven. Geniet van de dagen in Putten. Je heb vaak gezegt, kom een bakkie doen, als je terug bent kom ik langs. Lieverd, sterkte. Tot gauw ?
Lieve schat, ik herken het probleem van niet gezien worden door je éigen familie. Ik weet ook niet eens of ze er nog wel allemaal zijn. En weet je, het geeft me enorm veel rust dat niet te weten. Ik wíl het ook niet weten.
Jij bent veel sterker dan je op dit moment denkt of zelfs voelt, maar je komt er gegarandeerd goed uit. Je hebt genoeg mensen om je heen die wél om je geven. Ook hier ben je altijd welkom.
Dikke knuffel krijg je van me.
????