Pieterpad etappe 19 Gennep-Vierlingsbeek

Bij het schrijven van dit blog heb ik nog maar vijf etappes te gaan. Ik heb Groningen, Drenthe, Overijssel, Gelderland en Noord-Brabant achter mij gelaten en wandel alleen nog in de provincie Limburg. De vijf etappes bij elkaar opgeteld heb ik nog 107 kilometer te gaan en heb ik al 400 kilometer in de beentjes. Dat is een best eind al zeg ik het zelf.
Buiten het Pieterpad lopen ben ik ook nog een challenge aangegaan om 10.000 kilometer te gaan lopen in vijf jaar tijd. Die teller is gestart op 1 januari 2021 en staat nu ruim boven de 1500 kilometer.
Dit zijn zo de dingetjes die ik bedenk wanneer ik alleen op stap ben zoals met deze etappe. Het alleen zijn vind ik minder gezellig lopen, maar het geeft je wel de ruimte om zo maar wat voor het vaderland weg te mijmeren wat ik dan ook veelvuldig gedaan heb.

De etappe begon rond negen uur in Gennep waar Erica mij afgezet had bij het startpunt. Het pad voerde geruime tijd langs de Niers met wondermooie landschapjes.
Daarna kreeg ik meer bos te zien en daar ben ik dan ook effies het spoor bijster geraakt. Ik zag maar weinig markeringen. Na wat heen en weer gedrenteld te hebben vond ik de route weer terug en opgelucht haalde ik adem…..verdwalen in een bos vind ik maar niks!
Ik liep weer stevig door en kwam uit bij natuurreservaat ‘Het Quin’ De kudde schapen wachtte mij al op bij het klaphek en boven op een zandheuvel aangekomen kon ik het hele gebied overzien.

Daar boven op die zandheuvel stond een bankje met daar op een mountainbike meneer. We raakten geanimeerd aan de klets en voor ik het wist waren we twintig minuten verder. Meneer scande nog effies mijn sponsorloop en vertelde dat hij thuis ging doneren. Tot op heden helaas is van hem nog niets ontvangen dus het was een loze belofte.

Ik vervolgde mijn tocht en kwam al snel in Afferden aan waar ik volgens Jaap de bakker moest bezoeken voor heerlijke vlaai. Ik was zijn tip helaas vergeten en stuiterde direct door naar de veerpont die mij over de Maas moest brengen. Op de boot herinnerde ik mij zijn advies, maar ja….toen was het te laat om nog weer terug te keren.

Direct toen ik aan de overkant was belde ik even naar Erica die mij weer op zou halen in Vierlingsbeek. Allebei zouden we er ongeveer een uur over doen om daar te komen, dus dat moest effies gecommuniceerd worden.
Wat had ik zonder Erica deze dagen moeten beginnen….ze was er steeds als ik haar nodig had, heeft haar huis ter beschikking gesteld, een heerlijk bed om te slapen, fijn terras om te eten en te borrelen, een badkamer waar je U tegen zegt en heel veel snaai om in de tas te stoppen voordat ik weer op pad ging. Wat een geweldig lief, hartelijk sociaal mens…ik heb haar in mijn hart gesloten!

Om klokslag 14.00 precies kwam ik aan in Vierlingsbeek en plofte neer op het terras van herberg Thijssen waar ik een lekker koud kersenbiertje bestelde. Die had ik wel verdiend vond ik zelf. Ondertussen keek ik uit naar de auto van Erica, die met een Duits kenteken wel op zou vallen in Vierlingsbeek. En ja hoor, om 14.08 kwam er een auto aanrijden die hevig knipperde met de lichten en een Duits kenteken had. Ballorig zwaaide ze mij toe, parkeerde de auto en plofte naast mij neer voor een bakkie thee.

Daarna reden we naar Nijmegen waar ik de trein naar Zwolle zou nemen. Erica vertelde mij dat ze in deze drie dagen ongeveer 500 kilometer met mij rondgereden had. Eerst al opgehaald vanuit Zwolle naar Duitsland en daarna steeds weer op en neer van start naar finish……ja dat tikt wel aan. Ze wilde er ook nog geen vergoeding voor aannemen. Wat ben ik toch blij met al deze mensen die mij helpen om de etappes te volbrengen!

Erica zette mij af bij station Nijmegen CS en ze zwaaide mij uit….ik ga haar missen!

Het waren heel bijzonder dagen, ik zal ze niet snel vergeten.