Gisteren vrijdag 23 juli 2021 stond ik al om 4.45 uur naast mijn bed om mij klaar te maken voor de wandeltocht die deze dag op de planning stond. Geert bracht mij iets voor zessen weg naar het station en om 6.20 uur zat ik in de trein die mij naar Utrecht bracht. Daar moest ik overstappen op de trein richting Maastricht wat ook lukte.
De mondkapjes die verplicht zijn in de trein begonnen mij te irriteren en dan vooral de lusjes die achter mijn oren zitten. Omdat het zo rustig nog was op dit tijdstip liet ik het voor een groot deel maar aan 1 oor hangen zodat er minder spanning op stond.
De trein schoot maar niet op en mijn ongedurige karakter begon op te spelen. Eerst moest de trein zo maar zonder reden stoppen voor een rood sein wat door een storing veroorzaakt werd en even later reed de trein heel langzaam achter een goederentrein aan die ook voor hetzelfde rode sein had staan wachten. Achteraf had de trein maar tien minuten vertraging maar voor mijn gevoel veel langer. Bijna drie uur had ik in de trein gezeten om uiteindelijk in Roermond uit te stappen.
Maar vanaf dat tijdstip was het een geweldige dag die begon met het feit dat Monique Lintmeyer, lotgenoot van de Sarco, mij bij het station opwachtte met haar auto om mij naar Montfort te brengen waar die dag de etappe zou beginnen. Dochter Iris en hond Lana waren gezellig mee gekomen.
In Montfort aangekomen hebben we eerst een lekkere cappuccino gedronken bij de plaatselijke bakker om vervolgens mijn tocht te starten.
Het weer was prachtig zonnig met een heerlijk temperatuurtje en mijn vestje en broekspijpen verdwenen al snel in mijn tas. De route liet mij weer prachtige paadjes bewandelen.
Ik liep lekker stevig door en na ruim 12 kilometer stond mij een geweldige verrassing te wachten! Daar zaten Nethanja met hond Ozzie, Monique Lindmyer met dochter Iris en hond Lana op een goed gevulde picknickkleed en werd ik hartelijk uitgenodigd om zitting te nemen aan deze dis om mij vol te eten met alles wat ze meegenomen hadden.
Het werd mij helemaal warm om het hart bij zoveel support en liefdevolle verzorging. Juist deze verbinding met mensen die je een warm hart toedragen en je ondersteunen maakt het lopen zoveel makkelijker en leuker! Deze mensen die dezelfde rotziekte als ik met zich meedragen weten hoe lastig het is om te dealen met de pijn en de beperkte energie die we allemaal ervaren. Juist hen hoef je niets uit te leggen omdat ze tegen dezelfde dingen aanlopen.
Onze gesprekken daarover waren daarentegen absoluut niet somber, we hebben zitten schateren om de vele ‘domme’ dingen die we doen. Ons hoofd doet het vaak niet goed en dan gebeuren er wel eens zaken die op het moment dat het ons overkomt behoorlijk frustreren maar waar we achteraf om kunnen lachen omdat ze hilarisch zijn.
Enfin, na ruim een uur eten en kletsen bond ik mijn tas weer op om vervolgens de rest van de etappe te lopen. Ik kwam al snel bij de Duitse grens en dat was een beetje een saai gedeelte. Het langgestrekte pad liep door een bos waar niet zoveel te bekijken was. Bij het binnentreden van Neerlands bodem kwam ik Klaartje3 nog tegen die stiekem het gras at buiten het weiland. Ik heb haar even vermanend toegesproken maar ze trok zich er niets van aan.
Ik huppelde nog een poosje door en weldra betrad ik de mooie stad Sittard. Het pad langs de beek was heel goed begaanbaar, maar ik kon nog goed zien hoe hoog het water had gestaan aan de beschoeiing wat plat lag en vervuild met modder.
Eenmaal op de markt aangekomen keek ik uit naar Nethanja die mij daar op zou wachten. Ik leek wel een publieke attractie want ik stond in mijn bezwete wandelkloffie midden op het plein met rondom alleen maar volle terrasjes en mensen die toch wat te kijken moesten hebben. Na een appje hadden Nethanja en ik elkaar snel gevonden en we ploften neer op een gezellig terras waar we een kriegje en een pizza bestelden.
Om 18.30 uur zette Nethanja mij weer af op het station waar ik de bijna drie uur durende treinreis naar huis aanging. Het was druk in de trein en natuurlijk moesten die vervelende mondkapjes weer op.
Uiteindelijk was ik om bijna 22.00 uur thuis en ik sprong gelijk onder de douche. Trok een fris schoon huispakkie aan en plofte op de bank met een glaasje wijn en de beentjes languit.
Moe maar enorm voldaan keek ik terug op deze mooie etappe met zoveel lieve mensen om mij heen. Wat voel ik mij vaak een geluksvogel dat ik dit allemaal mee mag maken. Nu nog maar twee etappes te gaan om het Pieterpad te voltooien. Die zullen komende week, 29 en 30 juli gelopen worden. Ik kijk er nu al naar uit
Een geweldige wandeling en wat lief dat ze deze picknick voor jou hadden georganiseerd! Veel gezelliger dan in je eentje langs de kant een broodje eten.
Jammer dat je weinig mensen tegenkomt die je over de sarco kunt vertellen en eventueel doneren. Want dat is toch het doel van je Pieterpadje!
Nu een rustig weekend en hopen dat we de dans ontspringen met zware buien dit weekend.
hartelijke groetjes en een goed weekend, Trijntje
Hoi Trijntje, er waren wel een aantal mensen die wilden weten wat Sarco was, maar niemand ging de QR code scannen, dus voor de pot leverde het niets op. Mensen zijn het denk ik zat al die goede doelen waar ze mee om de oren gegooid worden.
Lieve annemiek
Wat een leuk verhaal weer… of ik er zelf bij was..oh ja dat was ook zo 😂😂
Het was echt een super gezellige dag zo met zn alle en wat je zegt.. het begrip en herkenning met elkaar is fijn.
De gesprekken en de lol hebben mij goed gedaan. Een mooie herinnering om op terug te kijken.
Suc6 met de laatste loodjes lieve annemiek. Xx van ons en een lebber van lana.
Alleen maar op twee plekken van deze tocht mee mogen genieten…..toch voelt het alsof ik de hele tocht heb meebeleefd en dan vooral het genieten en vreugde ervan ❤
Dus ook ik ging met een voldaan en vette glimlach naar huis 🥰
Succes volgende week 👍👍👍
Wat een reis heb je weer af moeten leggen om je wandeling te vervolgen, maar kan me voorstellen dat het gezelschap alles goedgemaakt heeft. Wat een lieverds.
Klaartje 3 staat er goed op 😄.