Pieterpad etappe 26 Valkenburg-st Pietersberg

Nu sta ik voor de onmogelijke opgave om deze etappe in een blogje te beschrijven wat eigenlijk niet in woorden samen te vatten is. Welke woorden ik ook kies, ze benaderen niet het enorme geweldige gevoel wat ik die dag ervaren heb. Ik ga dus maar een poging doen.

Vrijdag 30 juli 2021 ben ik al voor vijf uur wakker en kijk naast mij naar mijn jarige man die nog diep in slaap is. Straks zal hij verrast worden met een versierde tafel in ons hotel wat ik stiekem geregeld heb. Ik voel een spanning in mijn lijf wat mij verteld dat het een zeer bijzonderen dag gaat worden. Ik ga mijn pieterpadje afsluiten met de komende laatste etappe van 17 kilometer. Hoe zal het allemaal gaan?

Na het ontbijt binden we onze tassen op onze ruggen en lopen naar de plaatselijke bakker om twee lekkere echte Limburgse vlaaien te kopen. Daarna lopen we naar het station waar we onze vrienden Arie en Peter opwachten die toevallig op een camping in de buurt staan en deze dag met ons mee willen lopen. Op de afgesproken tijd zag ik ze aankomen in een buurtbusje. Het ontroerde mij deze gezichten te zien op een plek driehonderd kilometer van ons huis terwijl we in het echt dicht bij elkaar wonen. Na een warme hartelijke begroeting liepen we met ons viertjes inclusief vlaaien naar het huis van Chris Knoet, de interim voorzitter van Sarcoidose.nl waar de koffie op ons wachtte. Daar hebben we heerlijk gezeten en genoten van al het lekkers ter ere van Geert zijn verjaardag!
Na een uurtje moest ik toch enigszins aandringen op vertrek want de gesprekken verliepen geanimeerd en zou nog uren kunnen doorgaan. Tevens liep ook Chris deze etappe mee dus onderweg konden we gewoon verder kletsen.

Aangezien er nog een noodverordening voor het buitengebied van kracht was moesten we een alternatieve route lopen. Chris is bekend in dit gebied en hij leidde ons over de berg heen en langs een weg totdat we weer op de bestaande route liepen.
Ik genoot van mijn escorte op deze etappe. Deze vier mannen die toch zo maar hun vrije dag opofferden om met mij mee te lopen naar de st Pietersberg. Onderling konden ze het ook prima met elkaar vinden want de gesprekken waren gewoon doorgegaan na ons vertrek. Aangezien Chris in deze omgeving woont wist hij ook veel te vertellen over het landschap en de geschiedenis. Hij was een zeer goede gids op deze etappe.

Na een poosje vond Peter het wel tijd voor een pauze. We liepen nog een stukje door want volgens het boekje zou je bij de Bonte Haan een terras hebben. Helaas bij deze horeca gelegenheid aangekomen vonden we een bord met het opschrift dat het wegens omstandigheden gesloten was. Dus dan nog maar een stukje doorgelopen en ergens op de route vonden we een gezellig bankje waar we fijn konden zitten. Ik trok de thermosfles voor koffie en thee tevoorschijn, Chris de snelle Jelle en Arie de grote bak met chocola en nog veel meer lekkere dingetjes. Ik zat hier zo genoeglijk te genieten dat daar echt geen chique restaurant tegenop kan. De eenvoud met lieve mensen waar je je mee verbonden voelt is van veel meer betekenis dan alle luxe om ons heen.

Tijdens het lopen werd ik ietwat emotioneel, ik voelde mij zo warm omringt door vriendschap. De zon scheen, de natuur en omgeving prachtig en ik liep hier maar zo in ‘oes shoehe Limburg’ met prachtige mensen.
Peter en ik zongen een aantal liedjes en anderen vielen af en toe bij. Tevens deden we min of meer aan veldtheater door een typetje aan te nemen en in die rol met elkaar te ouwehoeren. Gewoon de grootste flauwekul die kant nog wal sloeg maar hartstikke gezellig was.

De buitenwijk van Maastricht was wat saai, maar eenmaal bij de Servaas brug aangekomen was het druk met toeristen. In kon mij nog niet zo goed voorstellen dat we nu al echt in Maastricht waren. De afstand leek voor het gevoel veel korter dan beschreven.

Op het onze lieve vrouwenplein zijn we even de kerk ingelopen om een kaarsje te branden. Ondanks dat ik atheïst ben houd ik wel van rituelen en het herdenken van dierbaren die mij in het leven ontvallen zijn. In mijn hart zijn ze altijd nog bij me.
Het was ook bij deze kerk dat er nog een mevrouw was die even de tekst wilde lezen wat op de vlag stond die aan mijn tas bevestigd was. Oh zei ze, ik ken het! Mijn paard heeft het ook. Daarmee vertelde ze mij dus wat nieuws. Ik heb mij nooit gerealiseerd dat sarcoidose ook bij dieren kon voorkomen. Ze doneerde een bedrag en na een hartelijk afscheid vervolgden we ons pad.

Al snel ging het omhoog en ik wist dat het de st Pietersberg was die ik nu beklom. Was het echt? Was dit de slotfase van mijn tocht? Het voelde zo onwerkelijk…….Een beetje in mijzelf gekeerd volgde ik mijn vier mannen van die dag.
Opeens zag ik in de verte wat mensen joelen en zwaaien met een vlag. Ach wat leuk dacht ik, er worden mensen ‘binnen gehaald’ net als bij de Vierdaagse. Ik deed nog een paar stappen totdat ik ineens Nethanja herkende als 1 van deze mensen. He, dat kan toch niet?

Vol ongeloof over het feit dat deze mensen er stonden om mij binnen te halen viel ik Nethanja in de armen. Ik was geroerd tot diep in mijn ziel…..
Nethanja was er samen met Tamara, Sabrina en Beppie die allemaal lotgenootjes zijn. Allemaal hebben ze de nare ziekte sarcoidose.
Ze boden ons wat te drinken aan, maar eerst wilden we even naar het echte eindpunt, de top van de st Pietersberg wat nog twee kilometer lopen was. Zo gezegd zo gedaan en eenmaal boven gekomen stonden de dames er al weer. Nu moest ik even onder de vlag doorlopen als finish en daarna werd er een fles bubbels losgetrokken en hebben we getoost op het voltooien van het Pieterpad.
Ik was helemaal van de wereld en wat verdwaasd keek ik maar een beetje om mij heen. Wat een feest en wat een lieve mensen en ik stond er maar een beetje te schutteren en te janken. Ik geloof dat ik er niet 1 fatsoenlijk bedankt heb…..

Daarna ging de tocht naar beneden en ik ging nog even chalet Bergrust binnen voor de oorkonde die daar te halen was om vervolgens mij weer te voegen tot het groepje om wat te gaan drinken. Jaaaaa, niet zo maar effies drinken….ik moest gaan zitten en voordat ik het wist had ik drie bossen bloemen in mijn armen en een fles wijn. Werd ik ook nog overladen met kadootjes……het hield maar niet op. Hapjes gingen rond en blikjes fris……ik kon het allemaal niet meer bevatten….
Ook was daar opeens lotgenoot Tommy Moreels uit België die een paar uur had moeten fietsen om mij binnen te halen…..hij overhandigde mij drie overheerlijke zelfgemaakte biertjes.

Nu zouden we eigenlijk nog terug moeten lopen naar het station om daar de trein naar Valkenburg te nemen, maar de dames boden aan om ons in hun auto terug te brengen naar ons hotel. Super de luxe natuurlijk en het scheelde ook heel wat tijd.
Ik zat al die tijd nog wat verdwaasd achter in de auto….kon het allemaal nog niet echt bevatten wat er gebeurd was.
In ons hotel aangekomen ging ik mij op de kamer wat opfrissen en Peter, Arie en Geert ploften op het terras neer met een drankje.
Omdat Geert jarig was hadden Arie en Peter ons uitgenodigd voor een etentje bij hun op de camping. Daar zijn we heen gereden en voor het eerst sinds ik in Limburg aan het lopen was heb ik mijn felbegeerde ‘Soerfleesh” gegeten. Een heerlijk traditioneel Limburgs eten wat ik nog nooit eerder gegeten had.

Later op de avond met een vol hoofd en volle buik zijn we terug gekeerd naar ons hotel. Wat was het een bijzondere etappe en een bijzondere afsluiting. Dit ga ik nooit meer vergeten!
Ik proostte nog even met een wijntje op het terras van ons hotel op de verjaardag van Geert. Zijn verjaardag was wel een beetje in de schaduw gekomen door mijn pieterpadje maar dat gingen we nog wel weer goed maken.

Dit blogje is veel groter geworden dan alle anderen en nog heb ik veel niet verteld of weg gelaten. Dit zou mijn laatste blogje worden van het Pieterpad gebeuren maar ik vind dat er nog wel wat over te vertellen en te bedanken is. Dit zal ik hierna gaan doen in een soort van evaluatie blogje. Die komt er over een poosje!