Afgelopen dinsdag moest ik alweer verstek laten gaan omdat ik koorts had maar gisteren was ik weer van de partij.
De dag begon met een module longverpleegkundige. We zaten in een zaal met een beamer en daarin werd van alles verteld over de ziekte COPD en astma. Duidelijk kwam naar voren hoe het allemaal te werk ging en hoe de pufjes gebruikt moesten worden. Helaas was dit voor mij niet van toepassing dus dit uur was weer verloren.
Bij binnenkomst van de bewegingszaal werd mij gevraagd even mee te komen voor een kort gesprekje. We gingen aan tafel zitten en mij werd in duidelijke bewoordingen verteld dat zij dachten dat de revalidatie niet datgene was wat mij goed hielp op dit moment. Ik viel wat buiten de groep en ze waren al bezig geweest om mij wat individuele begeleiding te geven maar dat ging ten koste van de groepsbegeleiding. Het leek hen beter om de revalidatie te stoppen. Wel leek het hen zinvol om de bezoekjes aan de psychologe voort te zetten omdat ik toch nog wel een behoorlijk rugzakje met mij mee draag.
In kon mij goed vinden in hun zienswijze. Ik had zelf natuurlijk ook al lang het idee dat dit mij niet zoveel verder had gebracht. Ze hadden alleen maar bevestigd wat ik zelf ook al gedacht had. Het was dus tijd om afscheid te nemen van de revalidatie.
1 van de fysiotherapeuten zou nog overleg hebben met mijn longarts over een eventuele andere weg die bewandeld zou kunnen worden. Over dat overleg heb ik nog niets weer gehoord. Het eindgesprek over de revalidatie moet nog plaatsvinden en de datum is geprikt met die desbetreffende therapeut zodat ik nog hoor hoe nu verder.
Mijn gevoel is behoorlijk tweeledig. Aan de ene kant voel ik opluchting dat ik niet zo vaak meer naar het ziekenhuis hoef af te reizen om iets te ondernemen waar ik geen heil in zie, maar aan de andere kant sta je weer met lege handen. Natuurlijk niet helemaal, want de psychologe is er ook nog, maar toch……
Zelf heb ik nu wel het idee dat ik tijd nodig heb om weer wat uit te rusten en bij te komen van alle drukte die het revalideren met zich mee heeft gebracht. Ik heb gemerkt dat dit een behoorlijke stempel heeft gedrukt op al mijn activiteiten. Alles stond in het teken van de revalidatie omdat ik dat zo graag goed wilde doen. Daardoor kwam ik regelmatig vast te zitten in wat ik allemaal daarnaast nog kon volbrengen. Ik kan weinig los laten en daardoor heb ik eigenlijk veel te veel last op mijn schouders genomen wat dan weer resulteert in overbelasting.
Maar is het overbelasting waardoor mijn lijf in alles protesteert? Kan het ook zo zijn omdat ik gestopt ben met de MTX dat de Sarco weer wat opflakkert? Is het de progressieve DVN wat nu zijn kans weer grijpt? Natuurlijk moet ik ook de artrose niet vergeten wat zich op verschillende plekken op mijn lijf bevind. Kortom….er blijven altijd vragen over waar ik never en nooit een antwoord op krijg. Ik zal dus moeten stoppen met mijzelf die vragen te stellen want het leid tot niets.
Het maakt dus niet uit waar ik last van heb want er is niets tegen te doen, Accepteren schijnt het toverwoord te zijn maar tegen dat woord heb ik een allergie ontwikkeld, ik wordt er alleen maar boos over. Hoe dan wel verder?
Het is mij ook al vaker verteld dat ik natuurlijk ook wat ouder wordt en daar rekening mee moet houden. Hoe dan? Mijn hoofd is niet oud, die wil nog van alles ondernemen en ik zie ook vaak genoeg mensen om mij heen die ondanks een vergevorderde leeftijd nog van alles kunnen. Ik ken 80 plus mensen die de Vierdaagse nog lopen en mensen van 70 die nog marathons lopen. Daar ben ik met mijn 59 jaar toch nog een broekie bij?
Kortom, berusten in het feit dat hier nu alles stopt doe ik niet en ik blijf verder kijken wat mij kan helpen om een leefwijze te ontwikkelen met kwaliteit van leven wat bij mij past. Gelukkig heb ik lotgenoten die verschrikkelijk waardevol zijn omdat zij de enige zijn die ècht weten wat het is en wat voor impact alles heeft.
Dank jullie allemaal hiervoor!
Goed dat je niet bij de pakken neer gaat zitten, daar wordt niemand beter van.
En alleen jij kunt je grenzen opzoeken en bepalen.
Blijf dichtbij jezelf dan kun je het alleen maar goed doen.
En neem van een expert aan (😂) “geef nooit op”!
❤️
Tjee…wat een verhaal weer! Heel dubbel inderdaad. Je zat al niet echt op juiste plek tussen de longpatiënten maar ik had de indruk dat je de individuele begeleiding wel fijner vond. Jammer dat daar dan niet meer tijd voor is. Je moet het er maar weer mee doen.
Opgeven is zo ie zo niet jou ding💪🏻😘
Altijd lastig die afwegingen wat je nu wel of niet moet doen.
Zelf heb ik baat bij eigen regie houden en het accepteren dat het anders is. Dat accepteren heb ik moeten leren door keihard op mijn gek te gaan. Dat wil ik dus niet opnieuw. Ik laat me dus ook niet meer zo snel afserveren als ik bij zorgverlener ben. Mijn ervaring is dat het werkt. Zowel voor mijn fysieke als mentale toestand. Maar das mijn beleving.
Hoi Annemieke,
Wat een tegenvaller dat de revalidatie niet gebracht heeft wat je hoopte….
En ja dat gevoel is zeer herkenbaar dat je je nog niet oud voelt in je hoofd maar dat je lijf je in de steek laat…..
Ik ben nog ietsjes jonger maar ben altijd “jaloers” als ik las dat je de vierdaagse nog kunt lopen. Diep respect heb ik daar voor.
Ik ben inmiddels zover dat ik probeer te genieten van de dingen die ik nog wel kan…..
Misschien een dooddoener voor je maar misschien helpt het jou ook.
Sterkte en dikke knuffel 🤗🤗
Liefs van Marjon
Het wordt een mentale strijd tegen je lichaam. Loop ook bij een psycholoog (eigenlijk 2) 1voor mijn rugzak en 1 voor de opvoeding, welke rol mijn gezondheid met de opvoeding doet. En gelukkig een therapeut waar ik ook mijn verhaal bij kwijt kan. Het scheelt enorm als ik een goed gesprek achter de rug heb. Dan kan ik weer een stukje loslaten, en proberen een stap voorwaarts te doen. Weet wat ik kan, maar wat wil ik verbeteren voor mezelf, zodat ik niet als een oude dame lijk. Dat contrast maakt mij boos. In wat er geweest is, waarin ik nu leef en wat er nog meer kan. En leef van dag tot dag. Vooruit kijken en denken zijn bij mij gebleken, 2 foute gedachtes. Daar heb ik me al bij moeten neerleggen. Alleen zoals afspraken die vaststaan, daar heb ik houvast aan. En daar tussen door manouvreer ik. 1 dag afspraak is 1 dag van tevoren al niets doen, zodat na die dag van afspraak maar 1 dag rust nodig heb ipv een hele week.
Wens je ontzettend veel succes!!!
Dit is écht met een dubbel gevoel. Tijdens het lezen voelde ik het ook, dubbel. Opgelucht dat je niet meer iets hoeft te doen waarvan je voelt dat het niet werkt. Verloren omdat je dan toch weer geen hulp hebt.
Sterkte meisje. 😘😘
Laat dat nu precies de reden zijn waarom de revalidatie arts vorig jaar bij mij de stekker er uit heeft getrokken… Niet (voldoende) belast- en dus revalideerbaar.
Heel herkenbaar dus, en het verbaast me niet dat jij nog zo lang bent doorgegaan…
Nou, lieve Miek, jij redt je wel. Juist omdat je bent zoals je bent…
Heel veel sterkte!
Groetes, Rob
xxx
Dank voor je lieve reactie!😘
Ik ben net ook gestopt, maar dan tijdelijk. Omdat ik door financiële problemen extra moet werken was het te veel voor me om ook nog twee tot drie keer per week naar het ziekenhuis te gaan. Heb november wel volgehouden.
Nu proberen wij het vanaf januari weer en dan voor drie maanden. Maar ik zit niet in een groep, is allemaal een op een.
Wel goed van je dat je deze stap neemt en ook probeer te accepteren.
Ik hoop dat je lichaam nu even de nodige rust krijgt. ❤️