Deze keer maar 2 weken in 1 blog want zowel vorige week vrijdag als vandaag ben ik niet naar revalidatie geweest. Vorige week was ik op vrijwilligerstraining van Sarcoidose.nl en vandaag moest ik mij afmelden vanwege een snotneus waar je U tegen zegt. Een verkoudheidsvirus heeft toegeslagen en daarom ga ik niet naar longrevalidatie omdat ik daar met kwetsbare longpatiënten werk en een simpel verkoudheid kan al snel uitgroeien tot een ernstige longontsteking en dat wil ik niet op mijn geweten hebben.
De afgelopen twee weken waren heftig. Ik merkte dat ik vast liep met de intensiteit die men daar voor mij bedacht had. Ik presteerde onder mijn maat en had het gevoel op bejaardengym te zitten. Stom verveeld werkte ik daar het programma af en had het gevoel er niks mee op te schieten. Nu ben ik nog maar op de helft en weet natuurlijk niet of er nog veranderingen aan zitten te komen.
Natuurlijk ging mijn onvrede gepaard met recalcitrant gedrag en dat werd opgemerkt door de fysiotherapeuten. Deze kwam bij mij staan terwijl ik demonstratief op een apparaat zat te wachten op instructie. Ze ging met mij in gesprek en ik hoorde in haar woorden hoe ze mijn onmacht begreep. Samen kwamen we uit op datgene waarin ik in mijn kracht kom….het lopen!
Samen liepen we naar de loopband en ik begon met een paar minuutjes wandelen. Daarna ging de snelheid op zachtjes joggen…..ik ging langzaam van binnen te jubelen….zou het mogelijk zijn? Zou ik nog kunnen joggen en misschien in de toekomst kunnen hardlopen? Zou de 4 Miles of de halve marathon van Zwolle nog voor mij weggelegd zijn? Mijn gedachten vlogen alle kanten op en ik genoot!
Vergeten waren al mijn goede voornemens van doseren en begrenzen. Ik wil uitdaging en grenzen verleggen. The Sky is the limit gevoel overwon! Ik kan mij niet gedragen als een invalide zieke en dame op leeftijd…..ook al ben ik dat wel. Gedragen naar dat wat is maakt mij doodongelukkig en geeft mij geen kwaliteit van leven. Stronteigenwijs negeer ik alle tekenen van ouderdom en verval en leef zoals ik mij dat voor ogen heb. Natuurlijk besef ik best dat ik dan zo nu en dan keihard op mijn bek ga en gesloopt in elkaar donder. Ik zal dat dan ook maar moeten accepteren.
Inmiddels is het al weer vier weken geleden dat ik de laatste portie MTX heb ingenomen. Tot op heden merk ik niet dat de Sarco weer aanwakkert en ik hoop toch zo dat ik uiteindelijk zonder medicatie verder kan. Begin januari zal ik daar met mijn longarts verder over praten.
Morgen geef ik een 5-gangen Italiaans diner aan goede vrienden. De boodschappen zijn vandaag in huis gehaald en morgen wordt het dus koken geblazen. Heel veel kan ik van te voren al maken zodat het morgenavond alleen nog maar in de oven geschoven hoeft te worden. We zouden eerst met ons achten zijn, maar helaas hebben twee mensen af moeten zeggen. Toch zal het met ons zessen ook nog super gezellig worden. De amaretto, limoncello en de Lambrusco staan al koud….
Wat de revalidatie betreft denk ik dat we een andere weg zijn ingeslagen dan dat we begonnen zijn. Er wordt nu meer gekeken naar wat ik nodig heb ipv wat het programma standaard bied. Ik ben er blij mee en hoop hierdoor wat meer richting te kunnen geven aan mijn drive deep inside! Het is niet te temmen…….dus ik omarm het maar!
Herken je mentaliteit van niet bij de pakken neer zitten tussen de zgn oudjes. Zijn mensen of lotgenoten, die soms hetzelfde ervaren aan onmacht. Om dezelfde gedrevenheid om te zetten in kracht en vooruitgang willen bevorderen. Ipv stilaan op hetzelfde niveau te blijven hangen. En ja je ik moet ook dealen met dat ik zo nu en dan moet worden teruggefloten door of de sarco of mijn rugklachten of mijn oncologische ik. Die mij vaker tegen de vlakte gooit als de sarco. Jammer genoeg. En toch pak ik na elke operatie de draad weer op en ga verder waar ik gebleven was. Al is het weer een paar stapjes terug voordat je weer vooruit gang boekt. Succes wens ik je Annemiek om je mooie doel na te streven!!
Weer mooi geschreven Annemiek en ook zo herkenbaar. Toch fijn dat de fysiotherapeute met je is komen praten en je hebt aangegeven wat voor jou het beste is.
Ik wens je met je verkoudheid beterschap en geniet van het etentje.