Revalidatie

Dan mag je hier even tekenen. De aardige juffrouw naast mij legde de overeenkomst voor mij op tafel. Zonder twijfel en zonder iets over te lezen pakte ik de pen en krabbelde daar mijn handtekening. Daar stond het zwart op wit, ik ga revalideren. Na een intensieve intake periode was het dan eindelijk zover. De eerste stap naar de rest van mijn leven.

Dat ik iets niet goed doe weet ik al een tijdje. Ik loop vast met dat vreemde, vermoeide en pijnlijke lijf. Ik kan er niet mee uit de voeten en vecht iedere dag opnieuw om mijn lijf te vertellen dat het naar mij moet luisteren. Dat ik nog veel leuke interessante plannen heb ik dit leven waar ik een lijf bij nodig ben wat een beetje mee moet werken. Het lijf luistert niet, het gaat haar eigen gang. Of ik nu lief er voor ben met wat extra rust of ik dwing het een flink aantal kilometers te lopen……gewoon willekeur hoe het reageert. Er valt echt geen touw aan vast te knopen. Dit is enorm frustrerend want ik mag graag overal de controle over houden. Echt alles heb ik uit de kast getrokken om er ook maar iets over te vertellen te hebben, maar het heeft mij alleen maar leeg gezogen en gevloerd. Kon ik het maar ruilen zie ik wel eens staan bij Sarco klantjes in de fb groep. Dat zou toch geweldig zijn…….oud lijf kieper je de kliko in en een nieuw fris en strak lijf krijg je terug. Nou ja….mijn lachrimpels wil ik graag behouden, die zijn mij dierbaar!

Revalideren dus. Ik heb eigenlijk nog geen idee hoe dat er precies uit gaat zien. In 2 keer 8 weken gaan ze een nieuw mens van mij maken. Ik ben zo benieuwd! Waarschijnlijk gaat het wel heel pittig worden gezien mijn ervaring al tijden de intake. Sterke overlevingstechnieken zal ik waarschijnlijk af moeten zweren want die werken al niet meer en als iets niet meer werkt dan moet ik er maar afscheid van nemen. Dat afscheid zal zwaar zijn…mijn leven lang heb ik mij daarmee op de been gehouden.

Tijdens de revalidatie zal ik ook 3 dagen naar België moeten naar een boeddhistisch centrum. Er is mij niet verteld wat daar gaat gebeuren, maar dat zal wel iets met meditatie te maken hebben. Terwijl ik dit tik moet ik alweer lachen….ik en stil zitten mediteren……….een combi wat niet past. Ik wil springen, dansen en bewegen, van stil zitten krijg ik een houten kont en gaat mijn hoofd alleen maar piekeren. Tevens stel ik mij zo voor dat de bedden in zo’n boeddhistisch centrum van pure eenvoud zijn. Op zich heb ik totaal geen problemen met eenvoud, maar mijn lijf gaat hevig protesteren bij een foute matras. Ik zie er dus als een berg tegenop maar zal het maar gelaten ondergaan en met een open mind tegemoet treden.

Terwijl ik de papieren wat doorblader zie ik dat ze doelen beschreven hebben. Ik schrik daar toch wel een beetje van. Ik zal hier de doelen niet uiteenzetten, maar ze zijn denk ik niet realistisch haalbaar. Maar ik wil geen spelbreker zijn en ga gewoon doen wat ze van mij verlangen. Okee, 1 ding kan ik nier wel neer zetten……ze willen mijn vermoeidheidsbeleving van oranje naar groen ombuigen. Ik ervaar dat die beleving nu knalrood is, maar daar hebben ze het niet over. Dus……we zullen zien. Waarschijnlijk hebben ze nog nooit een Sarco portret binnen hun muren gehad.

Ondanks mijn sceptisch kijk op sommige dingen ben ik optimistisch en hoopvol gestemd. Ik heb er zin in omdat het ook niet meer gaat zoals het nu gaat, er moet gewoon wat veranderen. Binnenkort wordt ik gebeld over het tijdstip waarop ik van start kan gaan.

Aangezien de revalidatie een heel proces is zullen de komende blogs daar wel over gaan. Ik vermoed dat het uiteindelijk ook mooi is om het beloop hiervan te kunnen volgen. Wie weet voor potentiële volgende Sarco revalidanten interessant.