Ik sta in de rij voor de kassa van de supermarkt. Ondertussen dwalen mijn gedachten af naar het lijstje van de boodschappen….heb ik alles? Het lijstje had ik keurig gemaakt, maar ligt stilletjes en eenzaam nog op de keukentafel want ik ben het vergeten mee te nemen. Oh oh…denken in deze drukte met zoveel mensen en lawaai om mij heen is wel heel erg lastig. De rij schuift wat op en ik kan alle spulletjes op de band leggen. Ik krijg het enorm warm. De gloeispiraal in mijn lijf staat weer te koken. De spulletjes smijt ik meer op de band dan dat ik ze netjes en geordend er op zet. Ik ben moe, heb pijn en kan ook al niet meer denken. Ik probeer rustig te blijven en niet in paniek te raken.
Piep, piep, piep……bij ieder artikel produceert de kassa een akelige pieptoon. Waarom irriteert mij dit nu mateloos, terwijl ik het een andere keer ternauwernood signaleer. Ik begin steeds minder van mijzelf te begrijpen. Vlug klap ik mijn boodschappenkarretje open om de aangeslagen boodschapjes op te bergen. Ach nee, shit, shit, shit………..lege flessen vergeten in het apparaat te deponeren voor het statiegeld. Ik zal na het afrekenen weer terug moeten de winkel in. Ik baal als een stekker en mijn blaas begint ook op te spelen. Ik moet enorm nodig naar de WC. Ik heb weer eens teveel gekocht en niet alles past in mijn karretje. Gelukkig heb ik nog een plastic tasje bij me. De kassajuffrouw verteld mij het bedrag wat ik betalen moet en ik steek mijn pinpas in het apparaat. Ik kijk op het screen en wacht op het teken dat ik mijn pincode in moet tikken. De kassajuffrouw trekt haar wenkbrauwen op en verteld mij dat het op deze manier waarschijnlijk niet gaat lukken. Ik kijk haar aan en weet mij geen raad. Wat is er mis? Wat moet ik doen?
Terwijl de mensen achter mij waarschijnlijk zuchtend alles gade slaan wijst de kassajuffrouw mij op het feit dat ik niet de bankpas maar de OV-chipkaart in het pinapparaat geduwd heb. Met het schaamrood op mijn kaken haal ik het snel uit het. apparaat en zoek mijn bankpas. Nu heb ik er twee met ieder een eigen pincode. Ik geloof dat ik verder niet veel meer hoef te vertellen…..natuurlijk wist ik niet meer welke pincode bij welke pas hoorde. Hemeltje wat een gedoe toch allemaal. Eindelijk las ik na een poosje dat de betaling toch gelukt was. De kassajuffrouw vroeg mij nog of ik zegeltjes wilde en weet ik al niet meer. Natuurlijk niet mens! Ik wil naar huis! Bijna huilend greep ik mijn boodschappenkarretje en rende zo hard ik kon de winkel uit. De lege flessen sleurde ik maar weer mee naar huis.
Thuis gaat er vervolgens dan ook nog van alles mis. Ik laat verschillende dingen uit mijn handen vallen, kan niet meer direct bedenken hoe ik mijn wasmachine aan de praat moet krijgen en verlies mijzelf steeds meer in stunteligheden. Ik baal van mijn eigen functioneren. Ik voel mij een dementerende en heb er geen controle op. Dit gegeven maakt dat ik mij heel angstig en onzeker ben gaan voelen. Steeds meer voel ik mij beperkt in de normale dagelijkse dingen, laat staan dat ik nog plannen durf te maken wat een beetje uitdaging en plezier bied. Ik ben aan het overleven en dat kost heel veel energie die ik graag op een andere manier zou willen invullen.
Met dit gegeven heb ik de huisarts weer bezocht en hij gaat kijken waar ze mij de hulp kunnen bieden die ik nodig ben. Er moet wat gebeuren want het lukt mij niet dit zelf op te lossen.
Jezus Miek, Ik weet niet wat ik hier mee aanmoet. De hulpkreet is duidelijk, maar zoals je het schrijft kan ik gewoon die smile niet onderdrukken, sorry daarvoor.
Advies: heb overal schijt aan, en schaam je nergens voor. Ik kan niet zoveel voor je doen, behalve het aaanbieden van mijn begrip, een luisterend oor en daar waar we elkaar zien een warme hug.
Fijn dat je nog wel om mijn blog kon lachen Rob, want zo wilde ik het ook graag. Dat ik met het verlies van mijn cognitieve functies veel problemen heb moge duidelijk zijn, maar mijn streven was dat het een blog moest worden waarin er gelachen kon worden om zoveel stunteligheid. Zelf doe ik dat ook regelmatig hoor en zelfspot heb ik ook voldoende. Dus al met al is deze missie in ieder geval weer geslaagd! Dank voor je virtuele knuffel!
Dikke kuss lieverd
Hvj???
Heb een gelijkaardig Supermarkt voorval meegemaakt. Alleen stond ik niet aan de kassa maar midden in de winkel en wist ik niet meer wat ik moest doen. Het angstzweet brak me uit en ik kon wel huilen. Voorval besproken met neuroloog: had bij mij met erge vermoeidheid te maken en een gestoord bioritme. Kreeg de opdracht om elke dag om 22u30 te gaan slapen en ’s morgens op t zelfde uur op. Ondertussen zijn we een jaar verder en die watten in mijn hoofd waar niets meer doordrong is ondertussen veel minder.
Hey Annemiek, heb mij het voorval gevisualiseerd zoals bij alles wat ik lees of hoor (dat werkt tenminste wel nog) en zag je in “mijn supermarkt” staan…. ik kan mij de onmacht helemaal voorstellen want cognitief gaat het bij mij sterk bergafwaarts en dat is lastig uit te leggen maar soms nog lastiger te begrijpen voor mijn omgeving. Maar Rob heeft gelijk wat meer schijt aan alles hebben, want jij hoeft je voor niemand te verantwoorden. Van de week gaf je aan dat je bijna niet verteld over de ziekte tegen anderen, je wil je groot houden. In het begin vond ik het moeilijk om te vertellen dat ik sarco had, nu niet meer. Het hoort bij mij net als mijn bruine haren en helaas mijn overgewicht…. Probeer er dus wel zoveel mogelijk over te praten ook met ogenschijnlijk vreemden want mij heeft het geholpen in het stuk ermee omgaan en ik vecht nu niet meer zo hard tegen mezelf….. Hopelijk heb je er wat aan en voor de rest……. denk je aan de lege flessen de volgende keer??
Lieve Tamara, ik besef dat je helemaal gelijk hebt, maar ik denk dat ik de ‘fout’ maak dat ik het (nog) niet wil en kan accepteren dat ik een ziek mens ben.Heel mijn wezen verzet zich tegen die gedachte wat zijn oorsprong vind in mijn geweldadige en onveilige jeugd. Ziek zijn is zwakte die ik mij niet kan permiteren omdat het een onveilig gevoel bij mij bewerkstelligt. Die onveiligheid word omgezet in angst en dat vreet weer energie. Gezien de ernst van mijn trauma’s zal ik professionele hulp nodig hebben, want alleen kom ik hier niet uit. Het is een proces wat ik zo langzamerhand in groei, maar het zal nog een geruime tijd duren voordat ik blij en tevreden met mijn lijf ben. En die lege flessen? Ach….die neem ik dan de volgende keer weer mee om ze waarschijnlijk weer te vergeten het lege flessenapparaat.
Lieve schat, dit is heel erg herkenbaar. Hoevaak ik niet vergeet de statiegeld flesjes uit de fietstas te halen en in te leveren, is niet meer te tellen. Wel dat de boodschappen dan niet meer goed in die fietstassen passen en ik dus eerst die stomme flessen moet gaan inleveren.
Tegen de tijd dat ik dan weer thuis ben, ben ik drijfnat van het zweet, staat het huilen me nader dan het lachen, smijt ik alles in de kast of koelkast en zorg voor een sterke espresso om bij te komen. Sarco is en blijft een slopende ziekte qua energie en tolerantie naar onverwachte dingen toe.