Kraakelingen.nl

Zaterdag 9 oktober was ik al vroeg uit de veren om mij klaar te maken om de jaarlijkse sarcoidose dag te bezoeken in Utrecht. Om klokslag 7.45 stond Karst al met zijn mooie luxe bolide voor mijn deur samen met Arie. Ik kon zo instappen en werd voor de deur afgezet. Eenmaal binnen werd het mij warm om het hart bij het zien van vele lieve bekende gezichten. Wat een warm weerzien na al dat corona gedoe! Er mocht weer geknuffeld worden! Als eerste omarmde ik Jan die al druk doende was om zijn winkeltje in te richten. Wat een mooi en vertrouwd beeld leverde dat op. Daarna vlug naar mijn plekje bij de deur om de gasten te ontvangen en even hun QR code te controleren wat nu eenmaal nog verplicht is. De enorme grote schaal met gebak stond naast mij, dus driemaal raden waar mijn ontbijt uit bestond!

Chris als dagvoorzitter heette iedereen van harte welkom op de manier die alleen Chris kan. Rustig en kalm staat hij daar voor een grote groep mensen te praten alsof hij dat iedere dag doet. Ik heb daar enorme bewondering voor want ik hakkel en stotter er meestal heel wat af als ik dat moet doen en meestal is datgene wat ik uitkraam ook niet het meest zinnige wat een mens zoal hoort op een dag.
Zo zie je maar weer dat een ieder maar gewoon moet doen waar die goed in is en al het andere aan de deskundigen moet overlaten!

Daarna was het de beurt aan Drs. Lisette Raasing om te vertellen over haar onderzoek naar diagnostiek van DVN(Dunne Vezel Neuropathie) Helder en in duidelijke taal deed ze verslag. Ik heb al deelgenomen aan haar onderzoek dus voor mij kwam er niets onbekends voorbij. Ik vind het geweldig wat ze doet want ik loop met mijn DVN behoorlijk vast in de medische wereld waar nog zo weinig over bekend is en waar ook nog geen remedie en genezing voor gevonden is. Wat fijn dat er iemand is die er wel onderzoek naar doet. Lisette is nog op zoek naar kandidaten die deel willen nemen aan haar onderzoek en ook gezonde mensen kan ze nog goed gebruiken. Wie eventueel belangstelling heeft mag mij benaderen en ik zorg dan dat je met haar in contact komt.

Daarna was het de beurt aan Lenneke die ons kennis liet maken met yoga. Niet van op je kop allerlei stunts uithalen, maar simpel vanaf je stoel wat oefeningetjes.
Daarna was het pauze en moest ik effies opdraven voor een kort interview met Chris Knoet over het Pieterpad. Ik was eigenlijk heel nerveus, maar Chris weet het zo aan te kleden alsof het lijkt dat ik met hem aan de keukentafel zit. Wat ik er allemaal uitgekraamd heb weet ik al niet meer, maar waarschijnlijk krijg ik de opname nog wel eens te zien en te horen.

In de pauze stond er een heerlijke lunch voor ons klaar waar we ons te goed aan hebben gedaan. Fijn was het ook weer om bij te kletsen met veel mensen. Het verwonderde mij wel dat bijna iedereen mij kent, maar ik ken ze lang niet allemaal. Dat hoofd van mij wil dat allemaal maar niet kunnen onthouden. Die brainfog vind ik persoonlijk nog wel het meest lastige van alle kwalen waar ik mee moet dealen. Je zou mij bijna dementerend kunnen noemen.

Na de pauze kreeg ik een geweldige mooie bos bloemen aangereikt. Ik weet eigenlijk nu nog steeds niet precies waarvoor, maar het zal wel iets met het pieterpadje te maken hebben. Ze staan nu hier te pronken op tafel.

Daarna deden we iets waar vast een mooi woord voor is, maar die ken ik niet. Je moet dan wat downloaden en daarmee kun je dan vragen beantwoorden die daar gesteld werden. Zoals altijd liep ik weer te hannesen met deze materie en halverwege heb ik mijn phone maar aan de kant gegooid want ik liep hopeloos vast.
Maar ik kon wel op het scherm zien wat andere mensen voor antwoorden hadden gegeven. Hier zag ik ook dat er behoefte was aan wat meer bloggers voor de sarcoidose.nl. Nah, denk ik, dan is daar toch behoefte aan. Doe ik toch nog wat zinnigs met mijn gekrabbel. Hierbij wil ik dan ook andere sarcootjes uitnodigen om ook te gaan bloggen. Het leven met Sarco is niet eenvoudig en verhalen van anderen kunnen je inspireren om zelf je weg er in te vinden.

Vervolgens kwamen twee studenten geneeskunde op het podium staan die een stichting in het leven hebben geroepen, ‘Mens achter de patiënt’ Het doel van deze stichting is om studenten die een zorgopleiding volgen kennis te laten maken met mensen die leven met een ziekte. Wat fijn dat ook studenten verder kijken dan alleen naar het ziektebeeld. De mens er achter kan hun blik verruimen! Ze zijn nog steeds actief om hun werkgebied uit te breiden, dus wellicht komt Nieuwegein ook nog eens aan de beurt.

Om 15.30 uur sloot Chris de bijeenkomst en bedankte een ieder voor zijn/haar komst. Wat was het een mooie dag geweest. Heel veel leden hebben geen gehoor gegeven aan de uitnodiging wat ontzettend jammer is. Ze hebben echt wat gemist. Het doel van een vereniging is ook natuurlijk wat de naam al zegt….verenig je, voel je verbonden met je lotgenoten en steek met ons allen een helpende hand uit voor meer onderzoek en bekendheid. We willen toch graag gezien en gehoord worden en als het kan genezing op de wat langere termijn? Dat kan alleen wanneer je je samen sterk er voor maakt.
Jouw vraag of jouw opmerking had hier gesteld kunnen worden, het is van wezenlijk belang. Dus de volgende keer hoop ik dat je er ook bij bent!

Samen met Karst en Arie gingen we weer richting huis. Daar aangekomen ging mijn fijne huispak aan en de airfryer deed zijn werk op de patat en de kroketjes. Klaar voor vandaag en met de beentjes languit voor de TV.

Vandaag donderdag 30 september werd ik al vroeg gewekt door die irritante wekker. Ik lag nog zo heerlijk te slapen na een heerlijke gezellige avond, de evaluatie van ons theaterstuk. Koffie met appeltaart, hapjes en drankjes en heel veel lof en knuffels had ik in ontvangst mogen nemen. Wat een mooie verbinding was er ontstaan binnen deze groep van ruim vijftig mensen die hier aan mee hebben gewerkt. Prachtige foto’s en een klein stukje film hebben we ook mogen bekijken.
Mede dat het zo’n geweldige avond was het ook een beetje later geworden dan dat de bedoeling was. Ik lag er pas om 23.30 uur in en die vervelende wekker ging al weer om vier uur.

Eenmaal uit bed valt het wel weer mee en met een bakkie koffie is het goed wakker worden. Daarna douchen en aankleden en uiteindelijk stapte ik om kwart voor zes de deur uit op weg naar de stadsbus die mij naar het station moest brengen.
Om 6.20 uur vertrok de trein keurig op tijd richting Utrecht CS. Gedurende de treinreis liet ik mijn gedachten de vrije loop.
Eindelijk na ruim een jaar van allerlei onderzoeken rondom mijn hart mocht ik starten met infliximab. Ik had er zoveel goede verhalen over gehoord en ik was zeer hoopvol gestemd dat deze medicatie mij het leven wat aangenamer zou maken. Net wat minder pijn en wat meer energie zou zo welkom zijn. Eindelijk wat minder vechten voor mijn bestaan en de dingen te doen zoals ik ze wil doen. Zucht….wat zou dat fijn zijn.

Eenmaal in Utrecht maar effies de AH in voor lekkere cappuccino en wat chocolade croissants en snel door naar de tram. Die kwam al snel en zette mij voor de deur van het ziekenhuis er uit. Daar moest ik eerst even op zoek naar de gele liftdeuren om vervolgens op de derde verdieping te eindigen op de dagbehandeling voor longziekten. Het was er rustig en ik kon al gelijk plaats nemen op een stoel die er speciaal voor ingericht zijn.

Verpleegkundige Daisy kwam naar mij toe en deed wat vooronderzoekjes zoals bloeddruk, saturatie en temperatuur. Natuurlijk waren die weer behoorlijk afwijkend van de norm dus ik moest maar weer eens uit de doeken doen wat dis-autonomie allemaal met zich mee brengt. Alle waarden kunnen binnen een kwartiertje totaal anders zijn. Daarna werd er een infuusje geprikt en aangesloten op eerst een zoutoplossing en daarna op de infliximab. Het voelde alsof ik puur goud naar binnen voelde druppelen… Het is dan ook een duur goedje.

Room service medewerkster Ida kwam langs met heerlijke cappuccino en een praatje. Gezellig raakten we aan de praat en ik vertelde haar over de avond hiervoor wat zo’n indruk op mij heeft achtergelaten. Enthousiast liet ik haar de foto’s zien die op mijn Ipad stonden over het theaterstuk. We waren het ook roerend met elkaar eens dat het zo belangrijk is om dingen te doen die je plezier geven wanneer je chronisch ziek bent. Je richten op positieve dingen helpt je om de zwaarte van het ziek zijn te verlichten. Het maakt het dragen lichter.

Ik ben toen begonnen dit blogje te tikken maar na een uurtje had ik bijna geen gevoel meer in mijn kont. Ik moest effies wat bewegen. Dus hoppa opstaan, paal mee op sleeptouw en voor de show maar effies een toilet bezoeken. Heerlijk even de beentjes te strekken. Ik heb nu eenmaal weinig zitvlees en wordt ook ongedurig als ik te lang moet zitten. Daarna maar weer wat appen met het thuisfront en weer een regeltje van mijn blogje. Na iets meer dan twee uur kwam er een soort van alarmgeluid uit het infuusapparaat. Dat was het teken dat het zakje leeg was. Daisy rommelde wat met wat buisjes en ik kreeg toen nog een naspoeling van drie kwartier. Nadat die er ook doorheen gejast was kon het naaldje uit de arm en kon ik aan mijn terugreis beginnen. Gelukkig had ik mooie aansluitingen en was al vlug weer thuis.

Het voelt een beetje vreemd om nu rond te lopen met deze medicatie in mijn lijf. Ik ervaar eigenlijk niks, maar ik neem maar aan dat het nu aan het werk gaat. Vanwege wel wat te weinig slaapuurtjes was ik wel moe en ik gaf er maar even aan toe om een dekentje op de bank te kruipen. Er stond nog een kliekje macaroni in de koelkast dus voor het eten hoefde ik mij niet uit te sloven. Even helemaal overgeven aan niets doen, wat een luxe. Ook even niets te hoeven doen om mij groot te houden voelde bijna als een bevrijding. Laat nu de medicatie maar zijn werk doen. De hoop op een goed resultaat doet mij goed. Morgen is er weer een nieuwe dag. Het komt vast helemaal goed!

Plof….daar viel een envelop op de deurmat en aan het logo kon ik zien dat het van het st Antonius ziekenhuis was. Normaal krijg ik wel vaker post van het ziekenhuis, maar nooit in zo’n grote envelop. Nieuwsgierig opende ik het en las de inhoud. Mijn ogen vlogen over de regels en ik bemerkte een emotie in mij wat mij verwarde.

De brief gevatte informatie over de komende behandeling met infliximab. Dit weet ik al een poosje, maar om het nu zo zwart op wit te zien raakte het mij enorm. Het heeft te maken met mijn grootste aanleg tot struisvogelpolitie. Zolang ik mij niet gedraag als een zieke dan ben ik ook geen zieke was altijd mijn redenatie. Het heeft geleid tot oversporig bezig zijn met allerlei activiteiten waar ik maar plezier uit kon halen. Niemand kon ooit vermoeden dat ik een ernstige ziekte met mij mee draag. Niemand zag ooit aan mij met hoeveel pijn en uitputting ik te dealen had. Het was alsof ik iedere dag een wedstrijd met mijzelf had, mentaal tegen fysiek. Het lijf maar schreeuwen om zorg en aandacht wat ik notoir negeerde. Mentaal ben ik sterk!

De keerzijde van dit gedrag is dat ik dan ook nooit gelooft wordt als ik met een blij gezicht aan iemand vertel wat ik mankeer. Ook tijdens het lopen van het Pieterpad kwam ik zeer ongeloofwaardig over. Als ik dit nog kan dan zal het toch allemaal nog wel meevallen? Hoezo ernstig ziek, zo zie je er helemaal niet naar uit!
Ik was dan ook al geruime tijd gestopt om te proberen het uit te leggen. Iedereen heeft zijn eigen gekleurde bril op en gelooft dat wat men ziet. Ik had mij daar al bij neer gelegd.

De brief bevat informatie over de werkwijze van de behandeling met infliximab en die behandeling krijgt niet iedereen. Het is een zeer kostbare behandeling. Het schijnt dat iedere keer dat ik naar het ziekenhuis moet voor een infuus dat zo’n zakje al 500 euro kost en de dagbehandeling ongeveer 600 euro. Dat is dan alleen al voor die ene dag per 4 weken dat ik daar zit. Er omheen moet er ook nog van alles gebeuren, Pet/ct scan, bloedprikken en ik weet al niet wat van allerlei onderzoeken. Dat kost klauwen met geld. Dat ik nu wel die behandeling krijg zegt het iets over de ernst van mijn ziekte. Daar waar ik zelf altijd over bagatelliseerde krijgt nu een andere lading. Dat is waarom ik mij nu zo verward voel.

Ik zal moeten erkennen dat het niet niks is en dat ik daarom behoorlijk beperkt ben in mijn leven. Die beperking is niet zichtbaar voor anderen…behalve voor mijn naasten die het wel degelijk signaleren maar voorzichtig zijn in het uiten daarvan. Ze kennen mij….recalcitrant gedrag roept het op! Hoezo kan ik iets niet! Ik zal het je bewijzen!
Dat ik mij steeds moet bewijzen is een gevolg van een zeer traumatische jeugd. Ik was nooit goed genoeg, mocht er niet zijn. Ik moest mijn bestaansrecht steeds ‘verdienen’. Dat heeft mij mentaal heel sterk gemaakt, maar het gevoel dat ik mij nog steeds moet bewijzen is nog steeds aanwezig ook al weet ik dat het nergens op slaat. Dat trauma is gewoon niet weg te wissen. Ik kan pas tevreden zijn over mijzelf als ik het ‘verdiend’ heb!

De brief ligt open voor mijn neus en tranen wellen op in mijn ooghoeken. Ik hoef niet te bewijzen dat ik ziek ben……De arts zal mij echt niet deze behandeling geven als het niet noodzakelijk was. Ik ben blij dat er wellicht weer hoop aan de horizon gloort als deze medicatie aanslaat. Dat het voor mij wat makkelijker wordt om mijn dingen te doen die mij kwaliteit van leven geven. Die hoop geeft mij voor nu al de kracht om de komende week door te komen, want ik krijg het zwaar!
Welliswaar zelf voor gekozen maar ik moet iedere dag repeteren of optreden in een prachtig openlucht theaterstuk. Aankomende maandag zelfs drie keer optreden, in de ochtend, de middag en de avond. Teven moet ik die dag koolhydraat vrij eten voor de pet/ct scan die ik de dinsdag moet ondergaan waarvoor ik al vroeg in Utrecht moet wezen. Zelf weet ik niet goed hoe ik dat met mijn beperkte energie moet gaan doen, maar verstand op nul en gaan met die banaan.

gelukkig heeft een goede vriend van mij een campertje…..ik hoop dat ik tussen de voorstellingen door daar even plat mag gaan liggen om mijn oogjes te sluiten…..dat vind hij vast wel goed!

Toen ik het idee lanceerde bij sarcoidos.nl om het Pieterpad te gaan lopen en daar gelijk een sponsortocht van wilde maken had ik geen idee waar ik eigenlijk aan begon. Geen idee wat mij allemaal te wachten stond en nul komma niks ervaring omtrent al het regelwerk wat er bij komt kijken. Spannend en uitdagend vond ik het allemaal wel en dat was reden genoeg om het dan maar gewoon te doen en maar te kijken waar het schip strandde.

Nu de tocht gedaan is vind ik het tijd om even terug te kijken naar deze ervaring. Ik ben bejubelt, op een voetstuk geplaatst en men heeft keer op keer de waardering uitgesproken op weer een etappe. Laat ik nu steeds gedacht hebben dat ik deze tocht allerminst in mijn uppie gedaan heb. Juist door alle support voelde ik mij gedragen en nooit alleen onderweg. Het is bijzonder motiverend om steeds lovende kritieken te krijgen. Dat maakt dan ook dat ik een dankwoord wil schrijven voor iedereen die op welke manier dan ook heeft bijgedragen aan een wondermooie ervaring.

Ik wil dank zeggen voor iedereen die mij een logeeradres aangeboden heeft voor 1 of meerdere nachten nog voor ik nog maar 1 stap gelopen had. Dit zijn Renata Vischer, Arie en Janneke Hollander, Carolien Ploeg (waar ik door omstandigheden geen gebruik van heb gemaakt), Jeanette Westerdijk, Erica Bontekoe, Mary Bokkelman (ook door omstandigheden geen gebruik van gemaakt) en Lia Theodorou. Bij iedereen werd ik warm ontvangen, kreeg heerlijk eten aangeboden, een fijn bed en werd gehaald en gebracht naar iedere etappe die ik wilde starten of beëindigen. Deze luxe was heerlijk en het heeft ook zeker wat gebracht.
Wanneer je de mensen beter leert kennen zorgt dat voor verbinding. Bijna allemaal zijn het lotgenoten die het fijn vonden dat ik kwam en die begrijpt wat het betekend om te moeten leven met sarcoidose.

Dan wil ik dank zeggen voor alle mensen die een etappe of meerdere met mij zijn mee gelopen. Dat zijn Geert van den Berg (5 etappes), Marin Kuipers (gedeelte van een etappe), Henny Brouwer (2 etappes) Arie Hollander ( 2 etappes), Thomas van den Berg ( 1 etappe) Mathijs van den Berg (1 etappe), Jaap Senff (4 etappes), Karin Spaan-Strik (1 etappe), Erica Bontekoe (1 etappe), Julia Jans-Prinsen (gedeelte van een etappe), Chris Knoet (1 etappe), Arie Hemmen (1 etappe) en Peter van Dijk (1 etappe).
Het was heel fijn als ik een wandelmaatje op een etappe had. Er is altijd gespreksstof genoeg en daardoor lijkt de afstand altijd minder lang. Tevens is het gewoon heel fijn om datgene wat je ziet onderweg te delen met iemand die naast je loopt en het voelt veilig dat wanneer je wat gebeurd dat er iemand bij je is die als het moet om hulp kan roepen.

Dan wil ik nog dank zeggen voor alle mensen die iets gedaan hebben wat niet in het vorige rijtje thuis horen maar net zo fijn waren. Zoon Thomas die voor mij een sponsorsite heeft gemaakt waardoor het doneren makkelijk was en zo was daar Jan van Weerden uit Winsum die ons ontving met heerlijke koffie en koeken en die ons naar het startpunt bracht. Gerda Scheffer die ons een Pieterpad poppetje doneerde, Nethanja Wijnhoven en Monique Lintmeyer die mij van het station ophaalde en halverwege de etappe met een vorstelijk gedekt picknickkleed opwachtte waar ik van genieten mocht. Ook was daar lotgenoot Karin Spaan die mij weer liet kennismaken met mijn oeroude gewortelde gevoel van strijdbaarheid. Ik heb het van haar gezicht afgelezen!
Dan zijn er nog alle mensen die ik verder niet bij naam ga noemen omdat het er dan teveel worden die mij ondersteund hebben door op FB of onder mijn blogs mij een hart onder de riem te steken met ontzettend lieve reacties. Mij het gevoel gaven dat het er toe doet dat wat ik deed. Dat het op wat voor manier dan ook zinvol was. Dat was voor mij de benzine waarop ik lopen kon. Iets kunnen beteken voor een ander geeft mij altijd een goed gevoel. Dank jullie allemaal hiervoor!
Als laatste wil ik natuurlijk ook alle mensen nog bedanken die een financiële donatie hebben gedaan voor onze mooie patiëntenvereniging Sarcoidose.nl. Ik weet zeker dat er goede dingen mee gedaan worden.

En toen kwam de dag dat ik wakker werd en besefte dat het klaar was. Ik had de tocht volbracht en hoefde niet meer. Toen kreeg ik van Mister Sarco de rekening gepresenteerd. Ik voelde mij leeg, doodvermoeid en mijn rug deed het ook niet meer zodat ik noodgedwongen op de stoel/bank moest blijven zitten. De pijn en de vermoeidheid kwam in alle hevigheid opzetten en ondanks dat ik er onbewust wel rekening mee had gehouden kwam het toch nog weer als verrassing. Vaak ben ik de struisvogel die de kop in het zand steekt en ook nu was dat het geval geweest.
Nu ik dit blogje schrijf is het twee weken later en begin weer een beetje op te krabbelen. Ik heb weer iets meer energie en ook mijn rug protesteert niet meer bij iedere geringe inspanning. Ik moet mij nog gedeisd houden maar het komt vast wel weer helemaal goed. Ik geloof daarin en heb tot nu toe altijd nog gelijk gekregen…dus zal het nu ook wel bij het rechte eind hebben.

Wat overblijft is de prachtige herinnering over deze vier maanden. Wat waren ze intens mooi. Maar ik had ze nooit zo kunnen beleven zonder de support van jullie allemaal. We hebben het samen gedaan, samen gedragen en het zorgt voor verbinding. Samen staan we sterk!

Door namen te noemen loop ik natuurlijk de kans dat ik iemand vergeet. Mijn hoofd doet het nog niet zo goed, dus hierbij wil ik ook iedereen bedanken die ik vergeten ben te noemen. Dat heet in mijn geval niet nalatig maar risico van het chronisch ziek zijn en brainfog. Het is wat het is!

Nogmaals……DANK JULLIE WEL ALLEMAAL!!!!!

Nu sta ik voor de onmogelijke opgave om deze etappe in een blogje te beschrijven wat eigenlijk niet in woorden samen te vatten is. Welke woorden ik ook kies, ze benaderen niet het enorme geweldige gevoel wat ik die dag ervaren heb. Ik ga dus maar een poging doen.

Vrijdag 30 juli 2021 ben ik al voor vijf uur wakker en kijk naast mij naar mijn jarige man die nog diep in slaap is. Straks zal hij verrast worden met een versierde tafel in ons hotel wat ik stiekem geregeld heb. Ik voel een spanning in mijn lijf wat mij verteld dat het een zeer bijzonderen dag gaat worden. Ik ga mijn pieterpadje afsluiten met de komende laatste etappe van 17 kilometer. Hoe zal het allemaal gaan?

Na het ontbijt binden we onze tassen op onze ruggen en lopen naar de plaatselijke bakker om twee lekkere echte Limburgse vlaaien te kopen. Daarna lopen we naar het station waar we onze vrienden Arie en Peter opwachten die toevallig op een camping in de buurt staan en deze dag met ons mee willen lopen. Op de afgesproken tijd zag ik ze aankomen in een buurtbusje. Het ontroerde mij deze gezichten te zien op een plek driehonderd kilometer van ons huis terwijl we in het echt dicht bij elkaar wonen. Na een warme hartelijke begroeting liepen we met ons viertjes inclusief vlaaien naar het huis van Chris Knoet, de interim voorzitter van Sarcoidose.nl waar de koffie op ons wachtte. Daar hebben we heerlijk gezeten en genoten van al het lekkers ter ere van Geert zijn verjaardag!
Na een uurtje moest ik toch enigszins aandringen op vertrek want de gesprekken verliepen geanimeerd en zou nog uren kunnen doorgaan. Tevens liep ook Chris deze etappe mee dus onderweg konden we gewoon verder kletsen.

Aangezien er nog een noodverordening voor het buitengebied van kracht was moesten we een alternatieve route lopen. Chris is bekend in dit gebied en hij leidde ons over de berg heen en langs een weg totdat we weer op de bestaande route liepen.
Ik genoot van mijn escorte op deze etappe. Deze vier mannen die toch zo maar hun vrije dag opofferden om met mij mee te lopen naar de st Pietersberg. Onderling konden ze het ook prima met elkaar vinden want de gesprekken waren gewoon doorgegaan na ons vertrek. Aangezien Chris in deze omgeving woont wist hij ook veel te vertellen over het landschap en de geschiedenis. Hij was een zeer goede gids op deze etappe.

Na een poosje vond Peter het wel tijd voor een pauze. We liepen nog een stukje door want volgens het boekje zou je bij de Bonte Haan een terras hebben. Helaas bij deze horeca gelegenheid aangekomen vonden we een bord met het opschrift dat het wegens omstandigheden gesloten was. Dus dan nog maar een stukje doorgelopen en ergens op de route vonden we een gezellig bankje waar we fijn konden zitten. Ik trok de thermosfles voor koffie en thee tevoorschijn, Chris de snelle Jelle en Arie de grote bak met chocola en nog veel meer lekkere dingetjes. Ik zat hier zo genoeglijk te genieten dat daar echt geen chique restaurant tegenop kan. De eenvoud met lieve mensen waar je je mee verbonden voelt is van veel meer betekenis dan alle luxe om ons heen.

Tijdens het lopen werd ik ietwat emotioneel, ik voelde mij zo warm omringt door vriendschap. De zon scheen, de natuur en omgeving prachtig en ik liep hier maar zo in ‘oes shoehe Limburg’ met prachtige mensen.
Peter en ik zongen een aantal liedjes en anderen vielen af en toe bij. Tevens deden we min of meer aan veldtheater door een typetje aan te nemen en in die rol met elkaar te ouwehoeren. Gewoon de grootste flauwekul die kant nog wal sloeg maar hartstikke gezellig was.

De buitenwijk van Maastricht was wat saai, maar eenmaal bij de Servaas brug aangekomen was het druk met toeristen. In kon mij nog niet zo goed voorstellen dat we nu al echt in Maastricht waren. De afstand leek voor het gevoel veel korter dan beschreven.

Op het onze lieve vrouwenplein zijn we even de kerk ingelopen om een kaarsje te branden. Ondanks dat ik atheïst ben houd ik wel van rituelen en het herdenken van dierbaren die mij in het leven ontvallen zijn. In mijn hart zijn ze altijd nog bij me.
Het was ook bij deze kerk dat er nog een mevrouw was die even de tekst wilde lezen wat op de vlag stond die aan mijn tas bevestigd was. Oh zei ze, ik ken het! Mijn paard heeft het ook. Daarmee vertelde ze mij dus wat nieuws. Ik heb mij nooit gerealiseerd dat sarcoidose ook bij dieren kon voorkomen. Ze doneerde een bedrag en na een hartelijk afscheid vervolgden we ons pad.

Al snel ging het omhoog en ik wist dat het de st Pietersberg was die ik nu beklom. Was het echt? Was dit de slotfase van mijn tocht? Het voelde zo onwerkelijk…….Een beetje in mijzelf gekeerd volgde ik mijn vier mannen van die dag.
Opeens zag ik in de verte wat mensen joelen en zwaaien met een vlag. Ach wat leuk dacht ik, er worden mensen ‘binnen gehaald’ net als bij de Vierdaagse. Ik deed nog een paar stappen totdat ik ineens Nethanja herkende als 1 van deze mensen. He, dat kan toch niet?

Vol ongeloof over het feit dat deze mensen er stonden om mij binnen te halen viel ik Nethanja in de armen. Ik was geroerd tot diep in mijn ziel…..
Nethanja was er samen met Tamara, Sabrina en Beppie die allemaal lotgenootjes zijn. Allemaal hebben ze de nare ziekte sarcoidose.
Ze boden ons wat te drinken aan, maar eerst wilden we even naar het echte eindpunt, de top van de st Pietersberg wat nog twee kilometer lopen was. Zo gezegd zo gedaan en eenmaal boven gekomen stonden de dames er al weer. Nu moest ik even onder de vlag doorlopen als finish en daarna werd er een fles bubbels losgetrokken en hebben we getoost op het voltooien van het Pieterpad.
Ik was helemaal van de wereld en wat verdwaasd keek ik maar een beetje om mij heen. Wat een feest en wat een lieve mensen en ik stond er maar een beetje te schutteren en te janken. Ik geloof dat ik er niet 1 fatsoenlijk bedankt heb…..

Daarna ging de tocht naar beneden en ik ging nog even chalet Bergrust binnen voor de oorkonde die daar te halen was om vervolgens mij weer te voegen tot het groepje om wat te gaan drinken. Jaaaaa, niet zo maar effies drinken….ik moest gaan zitten en voordat ik het wist had ik drie bossen bloemen in mijn armen en een fles wijn. Werd ik ook nog overladen met kadootjes……het hield maar niet op. Hapjes gingen rond en blikjes fris……ik kon het allemaal niet meer bevatten….
Ook was daar opeens lotgenoot Tommy Moreels uit België die een paar uur had moeten fietsen om mij binnen te halen…..hij overhandigde mij drie overheerlijke zelfgemaakte biertjes.

Nu zouden we eigenlijk nog terug moeten lopen naar het station om daar de trein naar Valkenburg te nemen, maar de dames boden aan om ons in hun auto terug te brengen naar ons hotel. Super de luxe natuurlijk en het scheelde ook heel wat tijd.
Ik zat al die tijd nog wat verdwaasd achter in de auto….kon het allemaal nog niet echt bevatten wat er gebeurd was.
In ons hotel aangekomen ging ik mij op de kamer wat opfrissen en Peter, Arie en Geert ploften op het terras neer met een drankje.
Omdat Geert jarig was hadden Arie en Peter ons uitgenodigd voor een etentje bij hun op de camping. Daar zijn we heen gereden en voor het eerst sinds ik in Limburg aan het lopen was heb ik mijn felbegeerde ‘Soerfleesh” gegeten. Een heerlijk traditioneel Limburgs eten wat ik nog nooit eerder gegeten had.

Later op de avond met een vol hoofd en volle buik zijn we terug gekeerd naar ons hotel. Wat was het een bijzondere etappe en een bijzondere afsluiting. Dit ga ik nooit meer vergeten!
Ik proostte nog even met een wijntje op het terras van ons hotel op de verjaardag van Geert. Zijn verjaardag was wel een beetje in de schaduw gekomen door mijn pieterpadje maar dat gingen we nog wel weer goed maken.

Dit blogje is veel groter geworden dan alle anderen en nog heb ik veel niet verteld of weg gelaten. Dit zou mijn laatste blogje worden van het Pieterpad gebeuren maar ik vind dat er nog wel wat over te vertellen en te bedanken is. Dit zal ik hierna gaan doen in een soort van evaluatie blogje. Die komt er over een poosje!

Woensdag 27 juli 2021 reisden Geert en ik af naar Valkenburg waar we een hotelletje geboekt hadden voor drie nachten omdat ik daar de laatste twee etappes wilde lopen van mijn Pieterpad avontuur. Geert zou mij vergezellen op deze etappes. De reis verliep voorspoedig en even voor drie uur in de middag checkten we in en konden we onze kamer betrekken.
Nadat we even het centrum van Valkenburg verkend hadden, wat net weer open was voor publiek na de wateroverlast belden we aan bij Chris Knoet, de interim voorzitter van de patiëntenvereniging waar we uitgenodigd waren voor een etentje. We werden warm ontvangen door hem en zijn vrouw Lia en genoten een heerlijke, gezellig diner. Ondanks dat we gespreksstof te over hadden maakten we het niet al te laat aangezien we de volgende dag de etappe Sittard-Strabeek wilden lopen en daar uitgerust aan wilden beginnen.

De volgende dag stond Chris op het afgesproken tijdstip voor ons hotel om ons weg te brengen naar het startpunt in Sittard. We werden in Sittard verwelkomt door de klanken van een straatorgel en ik kon het niet laten om daar even een dansje op te wagen. Dat mensen om ons heen wat geamuseerd stonden toe te kijken kon mij niet zoveel schelen, ik genoot!

Stipt om half tien bonden we onze tassen op onze ruggen en we gingen van start. De route liep de stad uit en we kwamen in een laan terecht met heel veel kleine kapelletjes en een grote. Dat we in een grotendeels katholiek gebied liepen was overduidelijk.

Het weer was heerlijk en we schoten lekker op. Een uitnodigend bankje werd gebruikt om daar de meegebrachte koffie te drinken en even contact te hebben met onze kinderen via whatsapp. Zo’n telefoon is mij heilig op zo’n tocht. Ik heb dus vaak contact met het thuisfront en kan hulp vragen in geval van nood. Tevens heb ik twee accu’s op zak in geval het ding leeg dreigt te raken.
Bij kasteel Terborgh was er een terras waar we plaats namen en ons tegoed deden aan koffie en natuurlijk een stuk Limburgse vlaai. Het leven voelde super goed!

Een half uurtje later vervolgden we onze tocht en we kwamen bij een groot wegkruis wat aangaf dat de st Pietersberg nog maar 34 kilometer was. Het voelde bijna onwerkelijk om al zo dicht bij te zijn.

bij het Ravensbosch aangekomen zochten we even naar de plek waar we door Chris op gewezen waren, omdat we daar een keuze konden maken welke route we wilden lopen. De bestaande route zou onderlangs lopen langs een smal pad met veel brandnetels en de andere zou volgens Chris prettiger te lopen zijn en kwam ook uit in Valkenburg. Bij de plek aangekomen besloten we om het advies van Chris niet in de wind te slaan en we zijn bovenlangs gegaan. Het was een fijn bospad wat ons direct naar Valkenburg voerde. Fijn om advies van mensen te krijgen die plaatselijk bekend zijn en weten waarover ze het hebben.

In ons hotel aangekomen gingen we snel douchen want we hadden met Nethanja afgesproken bij een eetcafe in Valkenburg samen te gaan eten. Op het afgesproken tijdstip waren we daar aanwezig en al snel kwam zij met haar man Jack ook aangelopen. Heel toevallig kende Nethanja ook nog de eigenaar van het eetcafe en we bestelden allemaal een heerlijke schnitzel.

Ondanks dat we het heel gezellig hadden maakten we het niet al te laat. We moesten immers de volgende dag de laatste etappe lopen van het Pieterpad, de grande finale!
We namen hartelijk afscheid met de belofte dat ze ons gauw zouden bezoeken in Zwolle waar we samen ook een leuke dag van willen maken.
Dat Nethanja een groot geheim met zich mee droeg wist ik toen nog niet. Ik dacht haar een paar weken niet meer te zien.

Hoe anders soms de dingen kunnen lopen zou ik de volgende dag bemerken. Maar daarover meer in mijn volgende en laatste blog over het Pieterpad avontuur.

Gisteren vrijdag 23 juli 2021 stond ik al om 4.45 uur naast mijn bed om mij klaar te maken voor de wandeltocht die deze dag op de planning stond. Geert bracht mij iets voor zessen weg naar het station en om 6.20 uur zat ik in de trein die mij naar Utrecht bracht. Daar moest ik overstappen op de trein richting Maastricht wat ook lukte.
De mondkapjes die verplicht zijn in de trein begonnen mij te irriteren en dan vooral de lusjes die achter mijn oren zitten. Omdat het zo rustig nog was op dit tijdstip liet ik het voor een groot deel maar aan 1 oor hangen zodat er minder spanning op stond.
De trein schoot maar niet op en mijn ongedurige karakter begon op te spelen. Eerst moest de trein zo maar zonder reden stoppen voor een rood sein wat door een storing veroorzaakt werd en even later reed de trein heel langzaam achter een goederentrein aan die ook voor hetzelfde rode sein had staan wachten. Achteraf had de trein maar tien minuten vertraging maar voor mijn gevoel veel langer. Bijna drie uur had ik in de trein gezeten om uiteindelijk in Roermond uit te stappen.

Maar vanaf dat tijdstip was het een geweldige dag die begon met het feit dat Monique Lintmeyer, lotgenoot van de Sarco, mij bij het station opwachtte met haar auto om mij naar Montfort te brengen waar die dag de etappe zou beginnen. Dochter Iris en hond Lana waren gezellig mee gekomen.
In Montfort aangekomen hebben we eerst een lekkere cappuccino gedronken bij de plaatselijke bakker om vervolgens mijn tocht te starten.
Het weer was prachtig zonnig met een heerlijk temperatuurtje en mijn vestje en broekspijpen verdwenen al snel in mijn tas. De route liet mij weer prachtige paadjes bewandelen.

Ik liep lekker stevig door en na ruim 12 kilometer stond mij een geweldige verrassing te wachten! Daar zaten Nethanja met hond Ozzie, Monique Lindmyer met dochter Iris en hond Lana op een goed gevulde picknickkleed en werd ik hartelijk uitgenodigd om zitting te nemen aan deze dis om mij vol te eten met alles wat ze meegenomen hadden.

Het werd mij helemaal warm om het hart bij zoveel support en liefdevolle verzorging. Juist deze verbinding met mensen die je een warm hart toedragen en je ondersteunen maakt het lopen zoveel makkelijker en leuker! Deze mensen die dezelfde rotziekte als ik met zich meedragen weten hoe lastig het is om te dealen met de pijn en de beperkte energie die we allemaal ervaren. Juist hen hoef je niets uit te leggen omdat ze tegen dezelfde dingen aanlopen.
Onze gesprekken daarover waren daarentegen absoluut niet somber, we hebben zitten schateren om de vele ‘domme’ dingen die we doen. Ons hoofd doet het vaak niet goed en dan gebeuren er wel eens zaken die op het moment dat het ons overkomt behoorlijk frustreren maar waar we achteraf om kunnen lachen omdat ze hilarisch zijn.

Enfin, na ruim een uur eten en kletsen bond ik mijn tas weer op om vervolgens de rest van de etappe te lopen. Ik kwam al snel bij de Duitse grens en dat was een beetje een saai gedeelte. Het langgestrekte pad liep door een bos waar niet zoveel te bekijken was. Bij het binnentreden van Neerlands bodem kwam ik Klaartje3 nog tegen die stiekem het gras at buiten het weiland. Ik heb haar even vermanend toegesproken maar ze trok zich er niets van aan.

Ik huppelde nog een poosje door en weldra betrad ik de mooie stad Sittard. Het pad langs de beek was heel goed begaanbaar, maar ik kon nog goed zien hoe hoog het water had gestaan aan de beschoeiing wat plat lag en vervuild met modder.
Eenmaal op de markt aangekomen keek ik uit naar Nethanja die mij daar op zou wachten. Ik leek wel een publieke attractie want ik stond in mijn bezwete wandelkloffie midden op het plein met rondom alleen maar volle terrasjes en mensen die toch wat te kijken moesten hebben. Na een appje hadden Nethanja en ik elkaar snel gevonden en we ploften neer op een gezellig terras waar we een kriegje en een pizza bestelden.

Om 18.30 uur zette Nethanja mij weer af op het station waar ik de bijna drie uur durende treinreis naar huis aanging. Het was druk in de trein en natuurlijk moesten die vervelende mondkapjes weer op.
Uiteindelijk was ik om bijna 22.00 uur thuis en ik sprong gelijk onder de douche. Trok een fris schoon huispakkie aan en plofte op de bank met een glaasje wijn en de beentjes languit.

Moe maar enorm voldaan keek ik terug op deze mooie etappe met zoveel lieve mensen om mij heen. Wat voel ik mij vaak een geluksvogel dat ik dit allemaal mee mag maken. Nu nog maar twee etappes te gaan om het Pieterpad te voltooien. Die zullen komende week, 29 en 30 juli gelopen worden. Ik kijk er nu al naar uit

Ik was al vroeg wakker zondag 11 juli 2021 bij mijn logeeradres bij Lia en Harm. De avond er voor had Lia heerlijk gekookt en iets ‘lakkers’ er bij open getrokken.
Na het drinken van een paar mokken koffie bracht Lia mij naar het startpunt in Swalmen waar ik al snel het lievelingsdier van Jaap tegenkwam.

Het pad bracht mij weer op plaatsen waar ik nog nooit geweest ben. De schoonheid van ons land treft mij iedere keer weer opnieuw. Ik liep deze etappe alleen en dan ga ik zoals gebruikelijk aan de mijmer. Waarom ik dit doe, wat vind ik belangrijk in het leven en wat brengt het pad mij tot nu toe. Gewoon in gesprek met mijzelf zijn geeft enorm veel rust.

Op de kaart had ik een koffiekopje onderweg gezien wat duidde op een horeca locatie. Daar had ik mijn zinnen op gezet en liep daarom zonder pauze richting die plek. Nadat ik ergens liep en nog steeds niet de horeca had ontdekt verifiëerde ik even waar ik nu was. Tja, toen kwam ik er achter dat ik het gemist had want ik was al een stuk verder. Aangezien ik behoorlijk vermoeid was geraakt ben ik maar op een grote veldkei gaan zitten en heb daar mijn meegebrachte koffie en mueslibol genuttigd.
Weer wat uitgerust vervolgde ik mijn pad en kwam langs een mooie kasteelboerderij.

Terwijl ik een paadje afliep langs een slootkant naderden twee heren. “Mevrouw, wilt u wat voor ons doen?”, vroeg hij. “Als u twee mannen tegenkomt waarvan de een groot is en een geblokt petje draagt, wilt u hen dan de groeten doen van Jan en Teun?” Natuurlijk, geen probleem hoor beloofde ik hen.
De gehele verdere etappe heb ik uitgekeken naar een man met een geruit petje, maar ben die niet tegen gekomen. Tja…het houd je bezig he? Ik was wel nieuwsgierig naar het verhaal er achter.
Bij Sint Odilienberg aangekomen was ik weer verrast door dit mooie dorpje. Lia en Harm wonen er en ik zou er de lunch gaan nuttigen.

Ik liep Sint Odilienberg in en kwam op een pleintje met een groot kruis. Toen wist ik niet meer welke kant ik nu op moest om het huis van Lia en Harm te vinden en belde maar effies naar Lia. Terwijl we in gesprek waren zei Lia:” Kijk effen verder dan het kruis.” Ja hoor, daar stond ze in de deuropening van haar woning. Ik had het totaal over het hoofd gezien!
Terwijl Lia de lunch bereidde plofte ik neer op het terras met uitzicht op de mooie tuin en de vijver met de vele vissen en het geluid van klaterend water.

Na de lunch hing ik verkwikt weer mijn rugtas om en ging van start voor de laatste vijf kilometer naar Montfort die voor het overgrote deel door het bos liep. De lunchpauze had mij echt goed gedaan en ik liep stevig door en bereikte Montfort al na een uurtje.
Daar haalde Lia mij op en bracht mij naar station Sittard omdat ze zelf door moest naar Maastricht. Vanwege een wegopbreking was het effies zoeken maar ik heb de trein op de valreep gehaald. Toen duurde het uiteindelijk iets meer dan drie uur voordat ik thuis was.

Eigenlijk zou ik etappe 24 de volgende dag gaan lopen, maar ik was er te moe voor. Deze etappes had ik een beetje te snel op de voorgaand drie etappes gepland en ik was nog niet voldoende hersteld. Dus nu maar verplaatst naar komende zondag 18 juli 2021. Wie mij nog vergezellen wil op die etappe kan zich bij mij melden.

Inmiddels al 23 etappes volbracht en nog maar drie te gaan. Nog maar 63 kilometer tot aan de top van de st Pietersberg. Ik kan de stal ruiken…..

Zaterdag 10 juli 2021 staat Jaap al om 6.30 uur met de auto voor mijn deur om de reis naar Limburg te maken om samen met mij de 22e etappe te gaan lopen van mijn Pieterpad avontuur.
Het was nog wat bewolkt, maar het beloofde een prachtige dag te worden met veel zon. De reis verliep perfect en even voor negen uur bereikten we station Swalmen waar we de auto parkeerden en de trein namen naar Venlo. Daar aangekomen bonden we onze rugtassen op en starten we onze tocht.

Toen we het trappisten klooster naderden wilden we graag gebruik maken van het bijbehorende horeca terras maar dat ging pas om 12 uur open….dus zijn we maar door gelopen. De route liep praktisch allemaal op de grens tussen Nederland en Duitsland en bij voormalig grenscafe Maalbekerhohe zijn we op een steen gaan zitten en hebben daar onze zelf meegebrachte koffie gedronken.

De route ging verder door Duitsland heen langs loodrechte paden. We passeerden nog een stel met een onwillige ezel. Het beest wilde niet verder maar ook niet terug. Er was geen land mee te bezeilen zoals het een goede ezel betaamd. Jaap gaf toe niet mijn liefde voor koeien te delen, maar ezels vond hij wel geweldig. We vervolgden ons pad en ik kuierde volgzaam achter het vertrouwde silhouet aan. Soms is het ook gewoon fijn om niks te hoeven zoeken en te kijken…gewoon volgen dat wat goed en veilig voelt is heerlijk!

We kwamen nog weer langs een mooie herberg met een zeer oude tamme kastanjeboom op het terras. Ik had wel trek in een frisse koude radler en Jaap wilde wel een cola. Op dat terras voor het eerst in mijn leven iets besteld via de QR code op de kaart die op het tafeltje lag. Het ging in 1 keer goed. Weer een overwinning behaald! Je bent nooit te oud om te leren he?

We vervolgden ons pad en al snel kwamen we in Swalmen aan. Jaap wilde nog wel even een foto maken van een beeld van een belangrijke man in de geschiedenis, mag Joost weten hoe die heette die zijn vinger voor zijn lippen hield als teken om stil te zijn. Ik poseerde voor hem om de foto te schieten….maar ja….Jaap had deze hele onthoofd op de foto en dan klopt er iets niet.

Bij het station in Swalmen stapte Jaap in zijn auto terug naar Olst en ik apte Lia, mijn gastvrouw dat ik opgehaald kon worden. Binnen twintig minuutjes stond ze voor mijn neus en bracht mij bij haar huis met prachtige tuin waardoor ik mij in een oase van rust bevond.
Als echte limburger serveerde ze koffie met Limburgse vlaai op het terras en ik kon mijn moeie beentjes te rusten leggen.

Na deze etappe nog maar vier etappes te gaan…..op naar de st Pietersberg!

Bij het schrijven van dit blog heb ik nog maar vijf etappes te gaan. Ik heb Groningen, Drenthe, Overijssel, Gelderland en Noord-Brabant achter mij gelaten en wandel alleen nog in de provincie Limburg. De vijf etappes bij elkaar opgeteld heb ik nog 107 kilometer te gaan en heb ik al 400 kilometer in de beentjes. Dat is een best eind al zeg ik het zelf.
Buiten het Pieterpad lopen ben ik ook nog een challenge aangegaan om 10.000 kilometer te gaan lopen in vijf jaar tijd. Die teller is gestart op 1 januari 2021 en staat nu ruim boven de 1500 kilometer.
Dit zijn zo de dingetjes die ik bedenk wanneer ik alleen op stap ben zoals met deze etappe. Het alleen zijn vind ik minder gezellig lopen, maar het geeft je wel de ruimte om zo maar wat voor het vaderland weg te mijmeren wat ik dan ook veelvuldig gedaan heb.

De etappe begon rond negen uur in Gennep waar Erica mij afgezet had bij het startpunt. Het pad voerde geruime tijd langs de Niers met wondermooie landschapjes.
Daarna kreeg ik meer bos te zien en daar ben ik dan ook effies het spoor bijster geraakt. Ik zag maar weinig markeringen. Na wat heen en weer gedrenteld te hebben vond ik de route weer terug en opgelucht haalde ik adem…..verdwalen in een bos vind ik maar niks!
Ik liep weer stevig door en kwam uit bij natuurreservaat ‘Het Quin’ De kudde schapen wachtte mij al op bij het klaphek en boven op een zandheuvel aangekomen kon ik het hele gebied overzien.

Daar boven op die zandheuvel stond een bankje met daar op een mountainbike meneer. We raakten geanimeerd aan de klets en voor ik het wist waren we twintig minuten verder. Meneer scande nog effies mijn sponsorloop en vertelde dat hij thuis ging doneren. Tot op heden helaas is van hem nog niets ontvangen dus het was een loze belofte.

Ik vervolgde mijn tocht en kwam al snel in Afferden aan waar ik volgens Jaap de bakker moest bezoeken voor heerlijke vlaai. Ik was zijn tip helaas vergeten en stuiterde direct door naar de veerpont die mij over de Maas moest brengen. Op de boot herinnerde ik mij zijn advies, maar ja….toen was het te laat om nog weer terug te keren.

Direct toen ik aan de overkant was belde ik even naar Erica die mij weer op zou halen in Vierlingsbeek. Allebei zouden we er ongeveer een uur over doen om daar te komen, dus dat moest effies gecommuniceerd worden.
Wat had ik zonder Erica deze dagen moeten beginnen….ze was er steeds als ik haar nodig had, heeft haar huis ter beschikking gesteld, een heerlijk bed om te slapen, fijn terras om te eten en te borrelen, een badkamer waar je U tegen zegt en heel veel snaai om in de tas te stoppen voordat ik weer op pad ging. Wat een geweldig lief, hartelijk sociaal mens…ik heb haar in mijn hart gesloten!

Om klokslag 14.00 precies kwam ik aan in Vierlingsbeek en plofte neer op het terras van herberg Thijssen waar ik een lekker koud kersenbiertje bestelde. Die had ik wel verdiend vond ik zelf. Ondertussen keek ik uit naar de auto van Erica, die met een Duits kenteken wel op zou vallen in Vierlingsbeek. En ja hoor, om 14.08 kwam er een auto aanrijden die hevig knipperde met de lichten en een Duits kenteken had. Ballorig zwaaide ze mij toe, parkeerde de auto en plofte naast mij neer voor een bakkie thee.

Daarna reden we naar Nijmegen waar ik de trein naar Zwolle zou nemen. Erica vertelde mij dat ze in deze drie dagen ongeveer 500 kilometer met mij rondgereden had. Eerst al opgehaald vanuit Zwolle naar Duitsland en daarna steeds weer op en neer van start naar finish……ja dat tikt wel aan. Ze wilde er ook nog geen vergoeding voor aannemen. Wat ben ik toch blij met al deze mensen die mij helpen om de etappes te volbrengen!

Erica zette mij af bij station Nijmegen CS en ze zwaaide mij uit….ik ga haar missen!

Het waren heel bijzonder dagen, ik zal ze niet snel vergeten.