Kraakelingen.nl

Maandag 5 juli 2021 was weer een bijzondere dag binnen mijn Pieterpad avontuur. Het verbaasd mij iedere keer opnieuw dat ik zo gegrepen word wat iedere etappe met zich mee brengt. Steeds weer verrast mij de mooie natuur en de bijzondere ontmoetingen met mensen onderweg. Ieder mens heeft zijn eigen verhaal en ik hoor er vele. Het doet mij beseffen dat we in de kern niets verschillen. We dragen allemaal ons rugtasje mee van de gebeurtenissen in ons leven die ons emotioneel geraakt hebben. Sommige zijn verwerkt maar veel blijft bewaard in een klein hoekje in ons hart en dealen er mee. Het delen van de inhoud van het bewaarde praat men graag onder het wandelen weg. In die zin is het wandelen een prima middel om te praten, emoties te delen en af en toe een traan te laten. Onder het lopen laten we som ook wel wat achter, een balast die we afwerpen omdat het dragen er van niet meer zinvol voelt. Het werkt bevrijdend.

Vandaag vergezelde Erica mij op deze relatief kleine etappe van 14 kilometer.
De dag begon bijzonder omdat we een lift kregen van heel lieve mensen, Henk en Julia Jans. Ik had een oproepje gedaan in de FB groep van Pieterpad vervoer en zij hadden gereageerd. Ze stonden ons al op te wachten op de afgesproken plek in Gennep en reden ons naar Groesbeek toe naar de start van deze etappe. Henk ging elders lopen en Julia liep een eindje met ons op. Ze is een geroutineerde loopster en heeft al 38 Vierdaagse op haar naam staan. Onderweg praatte ze honderduit over al haar wandelbelevenissen en het was beregezellig.
Erica en ik hadden nog wel eens moeite met de klimmetjes en moesten regelmatig effies stil staan om uit te blazen. Lieve Julia bleef getrouw wachten totdat wij weer op adem waren en verder konden.

Onderweg hebben we gepauzeerd op boomstronken die als zitplaats en tafel dienden en we genoten van onze koffie en broodjes. Julia checkte even of haar Henk nog wel op de route liep want ze had het wel een meegemaakt dat die man het verkeerde paadje had genomen. Je moet ze ook altijd in de gaten houden die mannen he?
Het Pieterpad boekje had ik steeds bij de hand om regelmatig te controleren of we nog goed liepen en waar we al op de route beland waren.

Bij het verlaten van het bosgebied kwamen we uit bij eetcafé ‘De Diepen’. Erica en ik besloten om daar onze lunch te gaan nuttigen maar Julia liep liever door om haar eigen pad te gaan vervolgen. We namen hartelijk afscheid. Normaliter geven we altijd een vergoeding voor het geven van een lift, maar wij mochten dat bedrag storten op de sponsorloop. Dank Daarvoor!

Na de lunch stapten we weer op en nog maar enkele minuutjes onderweg werden we verrast met luid getoeter van een auto. “Oh ik geloof dat het Henk is want die had ook een zwarte auto” zei Erica. Dat bleek later te kloppen toen Julia mij nog effies wat vertelde via messenger. Henk had zijn tochtje er al weer op zitten!

Wij liepen aangesterkt door de lunch weer verder en kwamen al snel in Gennep aan. Daar zagen we een ijssalon wat we niet konden weerstaan en we lieten ons dat smaken!

We liepen nog effies een supermarkt binnen om ons diner voor die avond in te slaan en stapten in de auto richting huis van Erica. Moe maar voldaan hebben we het diner lekker op het terras opgegeten.
Wat was het weer een leuke dag geweest!

Zaterdag 3 juli 2020 kwam Erica Bontekoe ( Vrijwilligerster bij Sarcoisose.nl en redactielid bij SarcoScoop) bij mij thuis omdat ze toch bij mij in de buurt was op familiebezoek en ze at gezellig mee. Daarna stapten we in haar auto met mijn wandeluitrusting en gingen op weg naar haar huis in Duitsland in de buurt van Kleve. Daar aangekomen zegen we neer op haar riante terras en zaten we nog onder het genot van een glaasje wijn heerlijk te kletsen tot in de late uurtjes.

De volgende ochtend bracht Erica mij naar Millingen aan de Rijn, waar Karin Spaan-Strik mij met haar man en schoonmoeder al stonden op te wachten want zij had het voornemens om mij op deze dag te vergezellen. Schoonmoeder liep een aantal kilometertjes ook met ons mee. Voor Karin was het een formidabele uitdaging want ze heeft ernstig Sarco en is heel erg ziek geweest. Maar ze liet zich niet kisten en moedig stapte ze naast mij voort. Na ongeveer zes kilometer namen we plaats op een bankje en genoten een kopje koffie. Schoonmoeder nam van ons afscheid en liep naar huis terug en Karin en ik vervolgden onze tocht,

Onderweg kregen we wel een paar regendruppels te verduren, maar het mocht geen naam hebben. Daar lieten we ons niet door kisten! In het duitse plaatsje Zyfflich zagen we nog een leuk bankje wat overdekt was dus daar hebben we nog maar weer eens een kopje koffie genuttigd. Ik keek effies naar wat berichtjes op mijn telefoon en zag verschrikt dat ik twee reacties had gekregen op mijn oproep voor hulp voor de volgende dag voor vervoer tussen start en eindpunt van die etappe….ik had helemaal niet verwacht dat ik überhaupt een reactie er op zou krijgen. Ik schoot wat in de stress en wist niet goed wat te doen. Gelukkig was Karin zo nuchter van geest om mij daarbij effies te helpen. Wat een heerlijke meid!

We liepen door en zo langzamerhand zag ik de houding van Karin veranderen. Was het eerst nog wat onzeker en afwachtend…..nu was het verbeten en vasthoudend…..Zij ging dit doen vandaag en niemand ging haar nog tegenhouden. Ik bekeek dit beeld met ontroering…wat herkende ik veel hierin…ik was ooit ook zo….

We gingen de grootste uitdaging aan van deze etappe…..de beklimming van de Duivelsberg. Karin wist als beta vrouw van de cijfertjes van hoogte en lengte….ik alleen van een beste klim! Strijdvaardig starten we de beklimming en het was inderdaad behoorlijk zwaar. Ik ben ook geen beste klimmer en stond na een paar meter steeds weer uit te hijgen…Karin idem dito. Ondanks de zwaarte klommen we steeds na een korte pauze verbeten weer door en warempel….we hebben de top gehaald!
Als beloning hebben we onszelf op de top getrakteerd op een lekkere tosti bij een horeca tent die daar was.

Vanaf dat punt zag ik de glinstering in de ogen van Karin. Zij was niet meer tegen te houden en zou de route uitlopen. Wat een geweldige overwinning. Ze heeft er ook verslaving bij, want eenmaal gevoeld wat wandelen met je kan doen raak je er aan verslaafd. De endorfine voelt heerlijk en dan kan de Sarco je niet meer begrenzen. Soms wellicht effies terug fluiten…maar steeds weer klim je overeind en gaat de volgende uitdaging aan.
We liepen verder door nog heel veel mooie gebieden….stralend!

Toen we ons eindpunt in Groesbeek naderden stond de echtgenoot van Karin haar al op te wachten. Ik zag de ontroering op zijn gezicht verschijnen bij het zien van het gezicht van zijn mooie vrouw. Het ontroerde mij weer.
We zochten een mooi fijn terrasje waar we proosten op onze gezamenlijke overwinning. Wat was het een bijzondere dag geweest.

Een kwartiertje na onze binnenkomst hoosde de regen over de straten en wij hadden onze glazen opgepakt en hadden een tafeltje binnen gekozen.

We genoten nog lang na samen met Erica die mij kwam ophalen en we hebben heerlijk gegeten van ons Pieterpad menu’tje. Deze etappe zullen we niet snel vergeten.

Dinsdag 29 juni 2021 begon geweldig. Ik werd wakker in mijn Pipo onderkomen met luid vogelgezang uit het naastgelegen bos. Toen ik rechtop ging zitten keek ik uit op het bos en genoot het uitzicht. Wat een heerlijke plek om te overnachten!

Ik maakte een lekker bakkie koffie en ging effies wakker worden op het stoeltje voor de keet. De camping was nog in volle rust, iedereen sliep nog. Aansluitend ging ik mij aankleden en tanden poetsen en pakte mijn tas in.
Ineens begon het keihard te regenen….het viel echt met bakken tegelijk uit de lucht. Kon ik eerst nog mooi het kerktorentje van Swolgen zien…nu zat alles potdicht. Wel een uur zat ik te wachten totdat de bui over zou drijven…maar het duurde en duurde maar. Toen ik min of meer al bijna besloten had om die dag maar niet te gaan lopen werd het iets lichter in de lucht en klaarde het langzaam op.

Ik wende mij tot de ruimte waar het ontbijt geserveerd zou worden en het stond al kant en klaar. Heerlijke warme broodjes en allerlei soorten beleg. Ik at met smaak, zeker gezien het feit dat mijn diner van de vorige avond een beetje sober was.
Na het ontbijt hing ik mijn tas om, pakte mijn boekje en ging op pad. Al snel zat ik weer op de route en daar was het goed te zien dat het flink geregend had. Sommige paden waren soms bijna niet begaanbaar.

Een klein eindje verderop was er een pad aangelegd met heel veel plankjes over een watertje heen. Gelukkig was dit nog niet overstroomd.

Het lopen ging goed en ik schoot al snel op. Andere pieterpatters was ik nog niet tegen gekomen toen ik door een heel smal bijna niet zichtbaar paadje moest waar de brandnetels groeiden tot aan mijn ellebogen. Ik had gelukkig mijn lange broek nog aan maar toch voelde ik de netels branden door de broek heen. Tevens stikte het er van de muggen en steekvliegen. Het was een vreselijk naar stukje en ik haalde diep adem van opluchting toen ik er eindelijk doorheen was.

Ik vervolgde mijn weg en kwam bij een kruispunt waar een koffie tafel buiten stond met thermoskannen met thee en koffie en Limburgse vlaai. Een aardige man nodigde mij uit om gezellig plaats te nemen bij een andere wandelaarster die al aan de vlaai zat. Nou dat was niet tegen dovemansoren gezegd. Ik pakte een lekker kopje koffie en het gesprek ging over het brandnetelpaadje waar de vrouw (Corrie) genaamd ook zich doorheen had moeten worstelen, maar gelukkig had zij nordic walking stokken bij zich waar ze zich een pad mee had geveegd. De man van de koffie wist ons te vertellen dat er al een paar keer melding van was gemaakt bij het beheer van het Pieterpad, maar dat er nog steeds niets aan gedaan was. Hij zou er nogmaals melding van maken.

Na de koffie liepen Corrie en ik een poosje samen op. We kletsten over van alles en nog wat en daarmee was de concentratie om goed op te letten een beetje verwaterd. We hebben dus een afslagen gemist en waren op een verkeerd punt beland. Na wat puzzelwerk konden we gelukkig de route na 2 kilometer weer oppakken. Allebei moesten we nodig een sanitaire stop maken en we rekenden op een terrasje in ons volgend dorp Grubbenvorst. De nood was vrij hoog dus ons tempo ook….al snel hadden we het bereikt en ploften neer bij een Italiaans restaurant waar een prima toilet was en heerlijke cappuccino.
Na de koffie stapten we weer op en kwamen bij het veerpont dat ons over de Maas zou brengen. De zon scheen uitbundig en het was een mooi overtocht.

Nadat we beland waren aan de overkant wilde Corrie graag nog een poosje alleen lopen. Ze scande nog effies de QR code van mijn sponsortocht en doneerde voor sarcoidose.nl
Daar was ik enorm blij mee en afzonderlijk van elkaar vervolgden we ons pad.

De route die kwam liep voor het overgrote deel over de dijk langs de Maas richting Venlo. Ergens tussen Grubbenvorst en Venlo stond weer een kapelletje met een bankje in de schaduw. Ik plofte neer want ik begon mij ietwat duizelig te worden. Het zweet liep mij in straaltjes langs mijn lijf en ik beefde wat. Ik ging snel wat water drinken en het hele flesje heb ik daar leeg gedronken. Ik realiseerde mij toen ook dat ik behalve de cappuccino de hele dag verder nog niets gedronken had. Gewoon vergeten maar heel belangrijk op warme dagen. Gelukkig na een kwartiertje knapte ik weer op en ging op pad voor de laatste kilometers naar station Venlo.

Ongeveer half drie had ik het station bereikt en nam de eerste trein naar huis. Deze ging over Utrecht CS waar ik moest overstappen. Helaas had deze trein allereerst al een vertraging van 10 minuten en bij station Eindhoven aangekomen moesten alle passagiers uitstappen want er scheen iets mis te zijn met de trein.
Nadat we met ons allen een kwartier op het station ons stonden af te vragen wat we nu moesten doen kwam er een andere trein aanrijden die ons verder ging brengen. Al dat gedoe met het OV vind ik heel akelig na een wandeltocht. Ik was al moe van het lopen en dan moet je nog dat hele klere eind naar huis en dan rijd dat kreng niet.
Effin….uiteindelijk belande ik in Utrecht en nam de intercity naar Groningen die in Zwolle zou stoppen. Geert stond mij op te wachten met de auto en we reden naar huis. Ik had er bijna vier uur reizen op zitten.

Eenmaal thuis had geert het eten klaar en kon ik gelijk aanschuiven. Daarna lieten we het bad vol lopen en namen ons glas wijn gezellig mee het bad in. Languit in het heerlijke sop met een wijntje op de rand was al het leed al weer snel geleden….

Ik lag er wel behoorlijk vroeg in die avond…..mijn luikjes kon ik niet meer open houden.
Volgende week ga ik de etappes lopen die ik effies over geslagen heb. Ik hoop op goed en droog wandelweer!

Maandag 28 juni 2021 liep ik de twintigste etappe van het pieterpadje. Etappe 17, 18 en 19 had ik eventjes overgeslagen omdat het agenda technisch net wat beter uit kwam. Deze ben ik voornemens de volgende week in te gaan halen.
Deze maandag ging de wekker om 4.30 uur omdat ik de eerste trein naar Vierlingsbeek wilde nemen om op tijd met deze etappe te kunnen starten. Het is nu goed te merken dat mijn startpunten wat zuidelijker worden want uiteindelijk was ik om 8.45 uur in Vierlingsbeek. Bij het startpunt aangekomen deed ik eerst maar wat kleding uit want het was inmiddels behoorlijk warm geworden. De pijpen ritste ik van mijn wandelbroek en het loopvest ging ook de tas in. Uitgedost in korte broek en t-shirt ging ik op pad en kwam al snel weer wondermooie plekjes tegen!

Op de kaart was bij Holthees een koffie kopje te zien, maar helaas was deze horeca tent gesloten op maandag. Ik had mij een beetje verheugd op een heerlijke cappuccino na de lange treinreis dus ik vond het wel jammer. Gelukkig zag ik dat in een gehuchtje verderop Smakt ook een horeca gelegenheid was dus ik liep maar verder. Helaas was ook deze tent gesloten.
Wel zag ik een klein kapelletje met een uitnodiging op de muur dat ik welkom was om binnen te komen. Als rasechte atheïst twijfelde ik even maar even later drukte ik resoluut de deur open en betrad de st Josef kapel uit het jaar 1699.
eenmaal binnen overviel mij een serene rust. De kapel had een mooi altaar met allerlei afbeeldingen die mij niks zeiden, maar het zal allemaal horen bij de religie van de mensen hier uit de buurt.
Als vanzelf pakte ik twee waxinelichtjes uit de verpakking en stak ze aan op het altaar. Ik herdacht hierbij mijn lieve vader en mijn verstandelijke gehandicapte tante waar ik mijn leven lang zorg voor had en ook mantelzorger voor was. Ik herdacht mijn leven met hun en wat zij voor mij betekend hadden en wat ze nog steeds voor mij betekenen.

Rituelen kunnen bijdragen om eventjes bij jezelf stil te staan en dat was dan ook wat ik deed. Ik was daar in volle harmonie met mijzelf en het leven dat ik leid. Ondanks mijn vele fouten en tekortkomingen kon ik toch naar mijzelf kijken met volle tevredenheid. Ik weet dat ik nog nooit iemand bewust kwaad heb gedaan maar wel altijd mijn best gedaan heb om een zo goed mogelijk leven te leiden binnen mijn mogelijkheden. Voordat ik mijzelf tot heilige uitriep zag ik een afbeelding die ik totaal niet begreep. Een vrouwbeeld, waarschijnlijke de maagd Maria met een groot hakmes door de keel. Waarom dit vreselijke beeld in zo’n mooi kapelletje moest hangen…….daar begrijp ik werkelijk niets van.

Daarna liep de route een heel stuk langs de spoorlijn. Het was een mooi paadje wat je weer enig in zijn soort kunt noemen, maar ik kom ze geregeld tegen met mijn pieterpadje.

In het begin van de middag arriveerde ik in Wanssum waar ik het eerste open terras vond van die dag. De temperatuur was behoorlijk opgelopen en ik verwende mijzelf met een heerlijke koude Radler. Op het terras zaten meerder wandelaars en we raakten aan de praat. Het contact is altijd snel gelegd tussen wandelaars en dat is ook een van de mooie dingen onderweg. Steeds weer verrassingen waar mijn blik door verruimd wordt.
Na een half uurtje stapte ik weer op en vervolgde mijn tocht. De lucht begon er wat dreigend uit te zien en het rommelde ook wat. Er waren buien voorspelt, maar ik dacht er die dag aan te kunnen ontsnappen. Helaas had ik pech en kreeg de volle laag over mij heen en ik had nergens een plekje waar ik zou kunnen schuilen. Ik probeerde nog snel mijn regenjas aan te trekken en mijn pluutje op te zetten, maar daarvoor moest mijn rugtas eerst af en later weer om en dat neemt enige tijd in beslag. Uiteindelijk wel gelukt maar het had niet veel zin gehad. In die korte tijd was ik al doorweekt en dreef het water zo langs mijn lijf mijn schoenen in. Ik liep maar gewoon door want het had ook geen zin om stil te blijven staan. Ik hoopte alleen maar dat de bliksem mij niet zou raken. Om verkoold op een veldje te eindigen lijkt mij nou niet wat tijdens mijn pieterpadtocht…..
Ik heb geluk gehad en de inslagen sloegen naast mij……

Na deze korte maar hevige bui werd het droog en ik ging mij een beetje fatsoeneren bij een bankje. Mijn schoenen trok ik uit en liet ze leeg lopen en mijn sokken wrong ik uit. Gatverdarrie ik vond dit echt niet leuk meer. Ik had geen reserveschoenen bij me en morgen zou ik de volgende etappe gaan lopen. Hoe kreeg ik deze schoenen nog droog? Met natte schoenen lopen is vragen om blaren omdat de natte huid kwetsbaarder is. Met deze vragen in mijn achterhoofd trok ik de natte boel maar weer aan, borg mijn inmiddels kapotte paraplu weer op en hervatte het laatste stuk naar mijn logeeradres in Swolgen.

Eenmaal daar aangekomen werd ik allerhartelijkst ontvangen door de eigenaren van mini camping Forest-Camp waar ik een trekkershut gereserveerd had. Wat was ik verrast door het leuke kneuterige soort Pipo wagentje wat van alle gemakken voorzien was. Een keukentje met koffie en thee, een heerlijk bed en een tafeltje met een stoeltje. Ik installeerde mij en propte mijn natte schoenen vol met oude kranten die ik gekregen had om ze zo goed mogelijk droog te krijgen. Daarna zette ik deze schoenen maar te drogen in de stoel. Ik maakte een kopje koffie en installeerde mij voor mijn wagentje wat voelde als een vier sterren hotel.

De camping had heerlijke douches waar ik mij later wat opknapte en mijn pyjama vast aantrok. Voor een bord warm eten moest ik naar het dorp 2 kilometer terug en daar was ik echt te moe voor en besloot maar te eten wat ik nog bij mij had. Mijn diner bestond uit een mueslibol, een koekje, 3 mentos snoepjes en 2 kopjes koffie. Terwijl de avond viel over de mooie rustige camping overviel mij weer het mooie goede rustige gevoel van tevredenheid wat ik eerder die dag in de kapel had gehad. Het was goed zo!

Toen het donker werd heb ik mij ten rustte gelegen in mijn heerlijke bed en nog even gebeld met het thuisfront. Mijn geert wist mij te vertellen dat de vaatwasser was overleden en dat er waarschijnlijk een nieuwe moest komen. Ik vond alles best. Deze dingen zijn prima te vervangen…..daar lig ik geen nacht van wakker. Die nacht heb ik ook niet wakker gelegen en toen ik wakker werd hoorde ik een kakofonie van vogelgezang uit het naastgelegen bos. Wat een super plekje om te overnachten.

Helaas ging het een een half uurtje later heel hard regenen en twijfelde ik of ik die dag wel zou gaan lopen. Maar daarover meer in mijn volgend blog.

Dinsdag 23 juni was ik al vroeg wakker bij mijn logeeradres bij Jeanette Westerdijk. Na het drinken van een pot koffie pakte ik mijn tas en Jeanette bracht mij naar het station van Doetichem waar we mijn wandelvriendje Jaap oppikten die deze kant op was gereisd om mij te vergezellen deze dag. We werden in Braamt afgezet en namen hartelijk afscheid.
Direkt na het verlaten van Braamt begon ons wandelpad al snel te stijgen. Ik bemerkte al snel dat mijn conditie niet optimaal was want het klimmen ging moeizaam. Mijn stappen moesten een versnelling lager en het zweet liep mij al snel met straaltjes langs mij rug.
Ondanks de zwaarte maakte de omgeving veel goed. Het landschap was schitterend en ik genoot van al het moois om mij heen.
Als eerste beklommen wij de Eltenberg en even later liepen wij ons buurland Duitsland binnen. In totaal zijn wij drie grenspalen gepasseerd.

Daarna klommen we verder en zagen het kerkje boven op de berg Hoch Elten. Boven aangekomen wilden we een bezoekje brengen aan het pannenkoekenhuis maar dat was helaas op dinsdag gesloten. Toen hebben we maar besloten een stukje door te lopen en even een kijkje te nemen bij het uitzichtpunt wat aangegeven werd.

Het uitzicht was formidabel en aangezien er ook een bankje stond hebben we daar onze meegebrachte broodjes maar opgegeten. Wat een heerlijk rustpunt!

Daarna liep het een stuk makkelijker omdat we gingen dalen. We bereikten het Rijndal en liepen door naar Spijk. Dat is het punt waar de Rijn werkelijk ons land binnen komt.
Vervolgens moesten we een lang stuk dijk overbruggen waarbij het verkeer vlak langs ons heen raasde. Aangezien we dat niet erg leuk vonden hadden we flink de pas er in en bereikten we al snel Tolkamer waar mijn oog viel op een terras waar je heerlijke ijsjes kon kopen. Dit kon ik niet weerstaan dus ik trok Jaap aan de mouw en sleurde hem naar een tafel. Daar pakte ik de kaart en had al snel een keus gemaakt. Jaap lustte trouwens ook wel een ijsje!

Nadat we ons ijs op hadden liepen we het laatste stukje naar de veerpont die ons naar de overkant van de Rijn moest brengen. Die kwam al snel aanvaren en voor 1,50 euro werden we in Millingen aan de Rijn afgezet wat tevens het eindpunt van deze etappe was.

In Millingen a/d Rijn hebben we de bus gepakt naar Nijmegen en daar vonden we een Italiaans restaurant waar we een overheerlijke pizza gegeten hebben. Met volle buik daarna de trein gepakt naar huis.

Nu heb ik inmiddels 300 kilometer van het Pieterpad gelopen en dus nog zo’n 200 te gaan verdeeld over nog 10 etappes.
Wegens vakantie was een logeeradres komen te vervallen en ik moest even puzzelen hoe ik dat ging oplossen. De komende drie etappes loop ik over anderhalve week wanneer ik logeer bij Erica Bontekoe maar voor de twee etappes die daarna komen had ik nog geen overnachting. Aangezien ik de komende maandag en dinsdag de mogelijkheid heb om te lopen heb ik besloten om die twee etappes dan te gaan lopen waarbij ik gebruik maak van een logeeradres bij ‘vrienden op de fiets’. Voor 24 euro heb ik een trekkershut gereserveerd op een mini camping in Swolgen. Dit zal dan de eerste keer zijn dat ik niet bij een lotgenoot of vriendin slaap, maar gewoon op een camping. Ik zal ook deze twee etappes alleen lopen, maar mocht iemand het nog leuk vinden om mij te vergezellen dan hoor ik het graag!

Ik zocht een spannend en leuk avontuur…………tot nu toe heeft het Pieterpad mij alleen maar verrast en ben blij dat ik het initiatief heb genomen. Mijn streven is om de st Pietersberg te bereiken voor augustus en ik denk dat ik dat ga halen wanneer mijn lijf mij niet in de steek laat. Op naar oes sjoehe Limburg!

Maandag 21 juni zat ik al vroeg in de trein (6.20 uur) om af te reizen naar Zelhem om daar mijn vijftiende etappe te gaan starten. Het regende pijpenstelen en het leek er ook nog niet op dat het spoedig droog zou worden alhoewel ik daar natuurlijk wel wat op hoopte.

Om ongeveer acht uur starte ik in Zelhem met regenjas aan en pluutje op. Mijn boekje probeerde ik angstvallig droog te houden onder het pluutje, maar het is lastig lezen met in de ene hand het boekje en in de andere hand het pluutje. Ik kon dus ook niet voorkomen dat het boekje nat werd en al snel begon het te rimpelen. Tja, het is niet anders, dit hoort er bij en dan ziet het er maar gebruikt uit toch?
Na anderhalf uur lopen kwam ik bij kasteel Slangenburg. Daar was een horeca gelegenheid maar die zou pas om tien uur open gaan terwijl het nog maar half tien was op dat moment. Ik stak toch maar even mijn hoofd om de hoek van de deur en vroeg of hier een mogelijkheid was om even droog te gaan zitten. Van een heel vriendelijke dame mocht ik gelijk binnen komen en ik kon zelfs al een heerlijke cappuccino bestellen. Lui hing ik achterover en genoot van deze luxe.

Na het gebruik van het toilet hing ik mijn rugzak weer om en vervolgde mijn tocht. Het ging steeds harder regenen en ik was nog geen enkele andere pieterpatter tegen gekomen. Vaak was het manoeuvreren om de plassen heen maar dat hielp niet veel tegen de natte voeten. Ik had mijn zomer wandelschoenen aangetrokken en die bleken niet waterdicht te zijn. Vaak stond ik tot mijn enkels in het water. Ik hoopte dat ik daardoor niet gevoeliger zou zijn om blaren op te lopen omdat de natte huid een stuk kwetsbaarder is.
Toch kon al die nattigheid mijn plezier niet bederven. Ik nam gewoon wat op mijn pad kwam en aan natte voeten is nog nooit iemand dood gegaan toch? Dit zou ik ook wel weer overleven.

Weer een poosje verder kwam ik bij café ut Onland, in de buurt van Doetichem. Ook deze was op maandag open en ik ging daar naar binnen voor mijn 2e cappuccino van die dag. Op het terras onder een parasol heb ik mijn schoenen even leeg laten lopen en mijn sokken uitgewrongen. Ik hoopte dat mijn pad iets droger zou zijn de komende kilometers.
Helaas was dat niet zo. Op een gegeven moment moest ik een stuk langs een watertje lopen waar het gras wel tot aan mijn dijbenen kwam. Het pad was heel smal en het natte gras veegde langs mijn broek en liet het hemelwater langs mijn benen in de schoenen lopen. Toen vond ik het avontuur voor die dag wel effies genoeg.

Uiteindelijk was ik om 13.00 uur in Braamt waar mijn gastvrouw Jeanette Westerdijk mij al opwachtte om mij mee te nemen naar haar huis. In de auto wierp ze mij gelijk een heerlijke droge handdoek toe waarmee ik mij een beetje kon fatsoeneren en mijn handen kon drogen. Ik ben nog nooit zo blij geweest met een droge handdoek!
Eenmaal bij haar thuis stond in binnen vijf minuten in mijn onderbroek in haar keuken. De zooltjes werden uit de schoenen getrokken en de schoenen gevuld met keukenpapier. Daarna gingen schoenen, zooltjes en broek de droger in aangezien ik de volgende dag weer een etappe zou lopen en geen tweede paar bij mij had. Mijn hele uitrusting is droog geworden en daar was ik enorm blij mee!
Ondertussen had ik mijn 2e paar droge sokken aangetrokken en mijn pyamabroek met kantjes. Jeanette had tijdelijk wel een paar Birkenstock slippers voor mij met zebra print dus een combinatie van lik mij het vestje maar dat mocht de pret niet drukken.
We hebben de gehele middag heerlijk zitten kletsen over allerlei onderwerpen en wat mooi is het dat ik tijdens mijn tocht op deze manier mijn lotgenoten beter leer kennen. Jeanette vertelde over haar leven en haar belevenissen en liters thee goten we naar binnen.
Aan het eind van de middag kwam haar echtgenoot Beau binnen en Jeanette zetten een heerlijke broccoli ovenschotel op tafel. Daarna nog een toetje ijs met aardbeien en slagroom. Ik stond na afloop op knappen maar ik had heerlijk gegeten.

Ik ben door Jeanette werkelijk volledig in de watten gelegd en er ontbrak mij aan niks. Heerlijk gezelschap, hulp bij het drogen van mijn wandeluitrusting, haal en breng service van en naar de start/eindpunt van de etappe, een goddelijke maaltijd en een heerlijk bed. Ik ben ze heel erg dankbaar dat ze dit voor mij wilden doen.

Na een heerlijke nachtrust bracht Jeanette mij de volgende ochtend weer naar Braamt waar ik samen met mijn toneel- en wandelvriendje de volgende etappe ging starten.
Daar schrijf ik over in mijn volgend blog.

Wanneer je geconfronteerd word met een chronische ziekte ga je op zoek naar middelen die deze ziekte kunnen bestrijden of wel verlichten. In mijn geval ben ik allereerst behandeld met prednison. Dat hielp enorm goed maar had ook vele nare bijwerkingen waar ik niet blij van werd. Tevens kan dit middel bij langdurig gebruik veel schade toebrengen in je lijf waar ook niemand op zit te wachten. De meeste artsen zijn dan ook begrijpelijk erg terughoudend met het voorschrijven van dit middel. Na een aantal maanden ben ik daar dan ook mee gestopt.

Als tweede kwam MTX (Methotrexaat) voorbij. Dit hielp maar een klein beetje maar ik had ontzettend veel last van de bijwerkingen. Dit middel dus ook maar voor korte duur gebruikt en toen resoluut weer aan de kant geschoven. Eigenzinnig als ik ben ging ik op zoek naar minder heftige middelen om uit te vogelen wat voor mij dan beter ging werken.
Een poosje heb ik CBD druppels ingenomen want daar had ik goede verhalen over gehoord. Buiten dat het een afschuwelijke smaak heeft deed dit middel niks voor mij. Dus ook dat maar weer achterwege gelaten.

Nu ben ik op het punt beland dat ik aan medicatie alleen nog wat inneem voor de dis-autonomie van het hart en voor de bloeddruk. Deze kwalen komen voort uit stoornis in het autonome zenuwstelsel die behoorlijk van het padje is. Tevens slik ik nog een probiotica om mijn darmflora zo optimaal te houden. Dat is het dan wel zo’n beetje voor nu.
Met de longarts heb ik wel een afspraak staan om in het najaar wanneer de Sarco meestal weer wat erger wordt te starten voor proef met infliximap. Dit proberen we een half jaartje en als dat niks doet dan stoppen we er ook weer mee.

Waar ik dus mee moet dealen is de chronische vermoeidheid en de verschillende spier- en gewrichtspijnen die ook bij de ziekte horen. Daar slik ik niets voor want alle sterke pijnstillers hebben ook weer verschrikkelijke nare bijwerkingen, hoogstens een keertje een diclofenac bij een lange wandeltocht.
Dat wandelen voor mij goed doet hoef ik na alle blogs over het Pieterpad avontuur niet meer uit te leggen. Het is dus ook belangrijk om te kijken hoe je in het leven staat en wat voor jou werkt en wat niet. Het blijft zoeken tussen heel veel mogelijkheden en dat is een beste klus. Iets vinden wat bij je past en voor je werkt is een heel karwei. Daar is geen maatstaf voor want iedere Sarco patiënt is weer anders en reageert ook weer anders op medicatie en bewegen. Velen zijn iedere dag druk met het bewaken van hun grenzen waarbij ze bij voorbaat al dingen nalaten uit angst om er voor afgestraft te worden. Ik denk dat je dan in een vicieuze cirkel beland naar beneden. Trouwens als spieren een keertje extra zeer doen na een inspanning dan gaat dat wel weer over, maar daarmee heb je ze wel een beetje sterker gemaakt. Om wat meer conditie op te bouwen moet je soms over grenzen heen wat eerst niet goed voelt, maar op de langere termijn je beloond met meer uithoudingsvermogen.

Nu ben ik een behoorlijke stresskip en heb vaak last van spierspanning en pijn en zodoende heb ik een aantal maanden geleden mijn schroom overwonnen en een afspraak gemaakt met Frans van Vessem, een ontspanningsmasseur bij mij in de buurt. Ik heb er al eens een blog over geschreven maar nu ik een paar massages verder ben kan ik schrijven over de ervaring op de wat langere termijn.
Je hebt de kip met het gouden ei, maar ik heb Frans met de gouden handjes. Pijnen aan de zijkant van mijn bovenbenen heeft hij praktisch weg weten te werken en bij de laatste behandeling heeft hij gebruik gemaakt van een apparaat waar ik de naam niet van ken maar daarmee heeft hij de triggerpoints in mijn kuiten laten verdwijnen als sneeuw voor de zon.
Het lijkt wel tovenarij omdat ik al jaren hier last van had en menig fysiotherapeuten heb bezocht zonder goed resultaat. Ik ben zelf verwonderd over het effect wat een goede ontspanningsmassage met mij doet. Het ontspant niet alleen maar neemt ook wat pijntjes weg! Zelf zegt hij dat niet alles altijd weg te poetsen is, maar ik ben super blij met deze man!

In mijn zoektocht dus zo maar eens een afspraak gemaakt en dat bleek een lot uit de loterij. Ik bezoek hem nu gemiddeld 1 keer in de maand maar als de zorgverzekering het zou vergoeden zou ik wekelijks hem bezoeken.

Dit blogje dus maar eens geschreven omdat wellicht ook mijn lotgenootjes zoekende zijn naar iets wat kan helpen. Misschien is dit een tip!

Op zondag 23 mei, 1e pinksterdag heb ik de 14e etappe gelopen van het Pieterpad. Ik was het eigenlijk niet van plan omdat ik in spannende afwachting was voor de komende geboorte van mijn vierde kleinkind. Het hoofd had ik niet staan naar gepuzzel hoe ik ergens kom en waar ik logeer. Het lopen op zich geeft mij wel de ontspanning die ik hard nodig heb dus mijn lieve echtgenoot Geert stelde voor om deze etappe samen te gaan lopen, mede gezien het feit dat het die dag toevallig nog droog zou blijven tussen alle regendagen door.
Zo gezegd zo gedaan. We stapten al vrij vroeg in de auto richting Zelhem. Daar aangekomen hebben we de auto op de parkeerplaats gezet wat pal bij de bushalte was. Deze bushalte moesten we hebben omdat daar de bus zou komen richting Ruurlo. In Ruurlo konden we dan de trein pakken naar Vorden en van daaruit kon de voettocht beginnen terug naar Zelhem en onze auto.
Er waren die dag heel wat pieterpatters op pad en het was behoorlijk druk. Ik was van plan het lekker rustig aan te doen en te genieten van deze etappe. Toen we een mooi kasteeltje passeerden heb ik die in alle rust bewonderd.

Een klein eindje na kasteel Vorden ligt een soort van gedenksteen met de voetsporen van de makers van het Pieterpad, Bertje Jens en Toos Goorhuis-Tjalsma afgedrukt in het cement. Deze plek symboliseert tevens dat je op de helft bent van het Pieterpad. Wij moesten natuurlijk onze voeten daar even naast zetten voor de foto.

Na een uurtje zagen we een mooi bankje en ik vond het wel tijd voor een bakkie koffie. We namen plaats en trokken de thermoskan tevoorschijn. De lucht betrok een beetje en een paar druppeltjes vielen net op het moment dat we daar aan het pauzeren waren. Later zou blijken dat dit de enige druppels waren die er die dag zouden vallen.

Na deze pauze stapten we weer lustig verder en wat zagen we weer mooie dingen om ons heen. Het verbaasd mij iedere keer weer hoe bijzonder mooi ons Nederland is. Met het lopen van dit pad kom ik op plekjes waar ik nog nooit eerder geweest ben. Er was zelfs een moment dat we bij een soort van bamboe bosje stonden wat mij herinnerde aan de wildernis in Thailand. Bamboe groeit toch niet hier dacht ik…

Tegen het eind van de tocht heb ik Greta 3, Klaartje 2 en Bertha 4 nog even gesproken. Ik was wel benieuwd hoe hun dag was geweest en of ze nog een beetje tevreden waren met de kwaliteit van het gras wat ze aan het herkauwen waren. Nou, het viel wel mee volgens hun. Ze waren in ieder geval blij dat ze weer lekker naar buiten mochten, maar al die malle pieterpatters zo langs hun weide vonden ze maar zozo. Al die drukte vonden ze niet altijd even leuk. Maar het werd wel gewaardeerd dat ik hen naar hun mening vroeg.

We naderden al snel weer Zelhem en vonden onze auto op de plek waar we het hadden achtergelaten. We stelden de tomtom in richting Enschede want de ouders van ons toekomstig vierde kleinkind hadden ons uitgenodigd voor een heerlijke bbq. Daar aangekomen zijn we verwend met heerlijk eten en drinken en daarna zijn we weer richting Zwolle gegaan naar ons eigen huis.
Het was een geweldige fijne dag geweest. Niet teveel pieterpadgedoe maar gewoon heelijk ontspannen lopen en genieten van al het moois om ons heen. Zo was het ook gewoon wel een keertje goed.

Zo heel langzaam komt het gewone leven weer een beetje op gang na alle corona perikelen. Afgelopen zaterdag heb ik de ALV van de vereniging gehad en wat was het een geweldig weerzien van veel lieve mensen die mij in de loop der jaren zo dierbaar zijn geworden. Wat ben ik trots bij het zien hoe standvastig men is om sarcoidose meer bekendheid te geven en hoe er steeds meer onderzoek is naar de oorsprong en de daarmee samenhangende behandeling.
In de uren voor de ALV brachten twee artsen naar voren waar ze mee bezig waren en lieten zien hoe complex deze ziekte is. Mijn brainfog was royaal aanwezig dus langer dan drie minuten mijn concentratie opbrengen lukte niet dus een goede weergave van wat er gezegd is kan ik hier niet weergeven. Maar is was echt heel blij dat er onderzoek gedaan wordt naar sarcoidose en wellicht hebben toekomstige patiënten hier veel baat bij.

Het weerzien na lange tijd van mijn mede vrijwilligers op de ALV deed mij goed! Ik heb met velen even kunnen bijpraten alhoewel ik eigenlijk nog tijd tekort kwam en ik sommigen niet of ternauwernood te woord heb kunnen staan. Dit soort evenementen zorgt voor verbinding en voor mij persoonlijk is dat essentieel om krachten te bundelen en samen de vereniging gezond te houden. Fijn dat sarcoidose patiënten een plek hebben waar ze met hun vragen naar toe kunnen en waar iedere vrijwilliger datgene doet wat hij of zij goed in is. Ieder heeft zijn eigen expertise en daar is gelukkig ook veel ruimte voor.
Neemt niet weg dat er nog vacatures in het bestuur die we graag opgevuld zien. De penningmeester heeft zijn stokje na vele jaren overgedragen naar zijn opvolger maar er is helaas nog steeds geen voorzitter. Dus hierbij doe ik de oproep om vooral eens te informeren mocht je denken dat je wat vrije tijd over hebt en kwaliteiten bezit om het voorzitterschap op je te nemen.

Sarcoidose.nl steekt veel energie en geld in onderzoek naar sarcoidose. Dat is ook hard nodig omdat men nu nog steeds niet weet wat de oorzaak is. Wanneer men de oorzaak kan achterhalen zal men ook op zoek kunnen gaan naar de juiste behandeling. Nu bestaat de behandeling er voor het overgrote deel uit het onderdrukken van het immuunsysteem, maar dat is ook maar een lapmiddeltje.
De onderzoeken kosten veel geld en omdat sarcoidose een zeldzame ziekte is wordt hier weinig in geïnvesteerd. Ziektes zoals o.a. kanker, diabetes, dementie zijn veel meer bekend en die kunnen rekenen op veel subsidies en donaties. Zeker terecht, want ook daar moet nog veel onderzoek naar gedaan worden, maar wij zouden ook zo graag een oplossing hebben voor ons zieke lijf.

Dat ik dus het Pieterpad loop wat tevens een sponsortocht is doet mij deugd. Iedere cent gaat naar sarcoidose.nl die er zoveel goede dingen mee doet.
Nou denkt men dat ik dat Pieterpad in mijn eentje doe, maar niets is minder waar. Allereerst gaat mijn dank uit naar alle lotgenootjes die mij steunen met bemoedigende woorden. Ten tweede zijn er tal van lotgenootjes die mij onderweg een bed hebben aangeboden zodat ik niet na iedere etappe een B&B hoef te zoeken. Naast een bed krijg ik ook nog heerlijke maaltijden voorgeschoteld en wordt ik gebracht en gehaald naar en van de etappe die ik op dat moment loop en als kers op de taart zijn er nu ook al verschillende mensen geweest die mij tijdens het lopen vergezellen op de etappe. Dat zijn lotgenoten, maar ook lieve wandelvrienden en niet te vergeten mijn lieve man en kinderen. Iedereen doet zijn uiterste best om mijn tocht tot een zeer aangenaam avontuur te maken en hierbij wil ik dan ook iedereen hartelijk dank zeggen.

Zonder jullie zou het mij waarschijnlijk helemaal niet lukken!

We schrijven zondag 16 mei 2021 en ik heb de dertiende etappe gelopen van het Pieterpad. Dit was een gedenkwaardige tocht omdat ik daarmee ook de laatste etappe heb gelopen van het eerste boekje en het daarmee dus ook kan sluiten. Het is ook al behoorlijk versleten en heb het maar even naast het tweede deel gelegd en er een foto van gemaakt.

Ik zit dus nu op de helft van mijn pieterpad avontuur. In acht weken tijd heb ik ongeveer 250 kilometer gelopen in 13 etappes en drie provincies doorkruist. Ik heb reuze genoten van alle etappes maar gisteren lukte het niet zo goed ondanks dat ik bewondering had voor de prachtige kleur groen wat mij omringde in de natuur.

Ik geef het niet makkelijk toe, maar ik was zo moe. Ik sleepte mij zo’n beetje door iedere kilometer heen en had het gevoel alsof er 30 kilo lood aan mijn benen hingen en dat ze met 6 messen tegelijk tussen mijn schouderbladen aan het inhakken waren. Mijn sponsorvlag hing wel aan mijn tas, maar ik was blij dat niemand mij aansprak om er iets over te vertellen. Die energie kon ik gewoon er niet voor opbrengen. Mijn mooie nieuwe rugtas die zo geweldig draagt voelde ik ook drukken om mijn heupen. Daar had ik in de vorige etappes totaal geen hinder van ondervonden.
Ik probeer altijd te achterhalen waarom ik soms zo tegen mijn grens aan loop. Is het de sarcoidose die mij plaagt, heeft mijn hart wat teveel te verduren, is het de bijwerking van de nieuwe medicatie die ik onlangs verkregen heb of loop ik gewoon een beetje te hard van stapel. Ik heb geen idee….blijf in het ongewisse.

De avond er voor had ik nog in mijn enthousiasme afspraken gemaakt met Jeanette Westerdijk waar ik de komende etappes bij logeer. Ik was van plan om deze week nog twee of drie etappes te gaan lopen omdat ik daarna moest stoppen om stand-by te staan rondom de komende complexe komst van onze vierde kleinzoon. Nu ik zo moe was, het weer ook nog niet geweldig mee wil werken en kleinzoon maar zo wat eerder zou kunnen komen wist ik dat het hier nu moest stoppen. Mocht ik nog wat rust willen nemen om zo energiek mogelijk mijn oppas taak te kunnen vervullen moest ik nu pas op de plaats maken. Voorlopig dus geen etappes meer lopen en het weer oppakken als het weer kan.
Nu ik dat hier zo schrijf lijkt het een makkelijke beslissing…maar geloof mij….inwendig kook ik wanneer ik tegen mijn grenzen van mijn kunnen aan loop. Ik wil altijd net nog effies de grens wat gaan verleggen….akelige eigenschap…

De gehele dag had ik prachtig wandelweer gehad met regelmatig het zonnetje er bij. Ten tijde van het maken van bovenstaande foto was het begonnen met regenen en daarna kwamen er ook een paar behoorlijke onweerklappen bij. Gelukkig had ik mijn pluutje bij de hand en sleepte mij voort want mijn einddoel station Vorden kwam nabij. Wat keek ik uit om dat te halen want dan kon ik eindelijk gaan zitten. Eenmaal bij het bord ‘Vorden’ aangekomen hoosde het uit de lucht en was mijn humeur tot nul gedaald.

Voorlopig was dit dus mijn Pieterpad avontuur. Ik ga mij voorbereiden op mijn oppasdagen. Wanneer alles goed gaat kan ik wellicht half juni het lopen weer oppakken. Wanneer het kindje direct na de geboorte geopereerd moet worden zou het maar zo juli kunnen worden voordat ik verder kan. De tijd zal het leren.

Duimen jullie met mij mee dat het gezond ter wereld mag komen? Voor mij is dat nu het allerbelangrijkste!