Kraakelingen.nl

Gisteren vrijdag 23 juli 2021 stond ik al om 4.45 uur naast mijn bed om mij klaar te maken voor de wandeltocht die deze dag op de planning stond. Geert bracht mij iets voor zessen weg naar het station en om 6.20 uur zat ik in de trein die mij naar Utrecht bracht. Daar moest ik overstappen op de trein richting Maastricht wat ook lukte.
De mondkapjes die verplicht zijn in de trein begonnen mij te irriteren en dan vooral de lusjes die achter mijn oren zitten. Omdat het zo rustig nog was op dit tijdstip liet ik het voor een groot deel maar aan 1 oor hangen zodat er minder spanning op stond.
De trein schoot maar niet op en mijn ongedurige karakter begon op te spelen. Eerst moest de trein zo maar zonder reden stoppen voor een rood sein wat door een storing veroorzaakt werd en even later reed de trein heel langzaam achter een goederentrein aan die ook voor hetzelfde rode sein had staan wachten. Achteraf had de trein maar tien minuten vertraging maar voor mijn gevoel veel langer. Bijna drie uur had ik in de trein gezeten om uiteindelijk in Roermond uit te stappen.

Maar vanaf dat tijdstip was het een geweldige dag die begon met het feit dat Monique Lintmeyer, lotgenoot van de Sarco, mij bij het station opwachtte met haar auto om mij naar Montfort te brengen waar die dag de etappe zou beginnen. Dochter Iris en hond Lana waren gezellig mee gekomen.
In Montfort aangekomen hebben we eerst een lekkere cappuccino gedronken bij de plaatselijke bakker om vervolgens mijn tocht te starten.
Het weer was prachtig zonnig met een heerlijk temperatuurtje en mijn vestje en broekspijpen verdwenen al snel in mijn tas. De route liet mij weer prachtige paadjes bewandelen.

Ik liep lekker stevig door en na ruim 12 kilometer stond mij een geweldige verrassing te wachten! Daar zaten Nethanja met hond Ozzie, Monique Lindmyer met dochter Iris en hond Lana op een goed gevulde picknickkleed en werd ik hartelijk uitgenodigd om zitting te nemen aan deze dis om mij vol te eten met alles wat ze meegenomen hadden.

Het werd mij helemaal warm om het hart bij zoveel support en liefdevolle verzorging. Juist deze verbinding met mensen die je een warm hart toedragen en je ondersteunen maakt het lopen zoveel makkelijker en leuker! Deze mensen die dezelfde rotziekte als ik met zich meedragen weten hoe lastig het is om te dealen met de pijn en de beperkte energie die we allemaal ervaren. Juist hen hoef je niets uit te leggen omdat ze tegen dezelfde dingen aanlopen.
Onze gesprekken daarover waren daarentegen absoluut niet somber, we hebben zitten schateren om de vele ‘domme’ dingen die we doen. Ons hoofd doet het vaak niet goed en dan gebeuren er wel eens zaken die op het moment dat het ons overkomt behoorlijk frustreren maar waar we achteraf om kunnen lachen omdat ze hilarisch zijn.

Enfin, na ruim een uur eten en kletsen bond ik mijn tas weer op om vervolgens de rest van de etappe te lopen. Ik kwam al snel bij de Duitse grens en dat was een beetje een saai gedeelte. Het langgestrekte pad liep door een bos waar niet zoveel te bekijken was. Bij het binnentreden van Neerlands bodem kwam ik Klaartje3 nog tegen die stiekem het gras at buiten het weiland. Ik heb haar even vermanend toegesproken maar ze trok zich er niets van aan.

Ik huppelde nog een poosje door en weldra betrad ik de mooie stad Sittard. Het pad langs de beek was heel goed begaanbaar, maar ik kon nog goed zien hoe hoog het water had gestaan aan de beschoeiing wat plat lag en vervuild met modder.
Eenmaal op de markt aangekomen keek ik uit naar Nethanja die mij daar op zou wachten. Ik leek wel een publieke attractie want ik stond in mijn bezwete wandelkloffie midden op het plein met rondom alleen maar volle terrasjes en mensen die toch wat te kijken moesten hebben. Na een appje hadden Nethanja en ik elkaar snel gevonden en we ploften neer op een gezellig terras waar we een kriegje en een pizza bestelden.

Om 18.30 uur zette Nethanja mij weer af op het station waar ik de bijna drie uur durende treinreis naar huis aanging. Het was druk in de trein en natuurlijk moesten die vervelende mondkapjes weer op.
Uiteindelijk was ik om bijna 22.00 uur thuis en ik sprong gelijk onder de douche. Trok een fris schoon huispakkie aan en plofte op de bank met een glaasje wijn en de beentjes languit.

Moe maar enorm voldaan keek ik terug op deze mooie etappe met zoveel lieve mensen om mij heen. Wat voel ik mij vaak een geluksvogel dat ik dit allemaal mee mag maken. Nu nog maar twee etappes te gaan om het Pieterpad te voltooien. Die zullen komende week, 29 en 30 juli gelopen worden. Ik kijk er nu al naar uit

Ik was al vroeg wakker zondag 11 juli 2021 bij mijn logeeradres bij Lia en Harm. De avond er voor had Lia heerlijk gekookt en iets ‘lakkers’ er bij open getrokken.
Na het drinken van een paar mokken koffie bracht Lia mij naar het startpunt in Swalmen waar ik al snel het lievelingsdier van Jaap tegenkwam.

Het pad bracht mij weer op plaatsen waar ik nog nooit geweest ben. De schoonheid van ons land treft mij iedere keer weer opnieuw. Ik liep deze etappe alleen en dan ga ik zoals gebruikelijk aan de mijmer. Waarom ik dit doe, wat vind ik belangrijk in het leven en wat brengt het pad mij tot nu toe. Gewoon in gesprek met mijzelf zijn geeft enorm veel rust.

Op de kaart had ik een koffiekopje onderweg gezien wat duidde op een horeca locatie. Daar had ik mijn zinnen op gezet en liep daarom zonder pauze richting die plek. Nadat ik ergens liep en nog steeds niet de horeca had ontdekt verifiëerde ik even waar ik nu was. Tja, toen kwam ik er achter dat ik het gemist had want ik was al een stuk verder. Aangezien ik behoorlijk vermoeid was geraakt ben ik maar op een grote veldkei gaan zitten en heb daar mijn meegebrachte koffie en mueslibol genuttigd.
Weer wat uitgerust vervolgde ik mijn pad en kwam langs een mooie kasteelboerderij.

Terwijl ik een paadje afliep langs een slootkant naderden twee heren. “Mevrouw, wilt u wat voor ons doen?”, vroeg hij. “Als u twee mannen tegenkomt waarvan de een groot is en een geblokt petje draagt, wilt u hen dan de groeten doen van Jan en Teun?” Natuurlijk, geen probleem hoor beloofde ik hen.
De gehele verdere etappe heb ik uitgekeken naar een man met een geruit petje, maar ben die niet tegen gekomen. Tja…het houd je bezig he? Ik was wel nieuwsgierig naar het verhaal er achter.
Bij Sint Odilienberg aangekomen was ik weer verrast door dit mooie dorpje. Lia en Harm wonen er en ik zou er de lunch gaan nuttigen.

Ik liep Sint Odilienberg in en kwam op een pleintje met een groot kruis. Toen wist ik niet meer welke kant ik nu op moest om het huis van Lia en Harm te vinden en belde maar effies naar Lia. Terwijl we in gesprek waren zei Lia:” Kijk effen verder dan het kruis.” Ja hoor, daar stond ze in de deuropening van haar woning. Ik had het totaal over het hoofd gezien!
Terwijl Lia de lunch bereidde plofte ik neer op het terras met uitzicht op de mooie tuin en de vijver met de vele vissen en het geluid van klaterend water.

Na de lunch hing ik verkwikt weer mijn rugtas om en ging van start voor de laatste vijf kilometer naar Montfort die voor het overgrote deel door het bos liep. De lunchpauze had mij echt goed gedaan en ik liep stevig door en bereikte Montfort al na een uurtje.
Daar haalde Lia mij op en bracht mij naar station Sittard omdat ze zelf door moest naar Maastricht. Vanwege een wegopbreking was het effies zoeken maar ik heb de trein op de valreep gehaald. Toen duurde het uiteindelijk iets meer dan drie uur voordat ik thuis was.

Eigenlijk zou ik etappe 24 de volgende dag gaan lopen, maar ik was er te moe voor. Deze etappes had ik een beetje te snel op de voorgaand drie etappes gepland en ik was nog niet voldoende hersteld. Dus nu maar verplaatst naar komende zondag 18 juli 2021. Wie mij nog vergezellen wil op die etappe kan zich bij mij melden.

Inmiddels al 23 etappes volbracht en nog maar drie te gaan. Nog maar 63 kilometer tot aan de top van de st Pietersberg. Ik kan de stal ruiken…..

Zaterdag 10 juli 2021 staat Jaap al om 6.30 uur met de auto voor mijn deur om de reis naar Limburg te maken om samen met mij de 22e etappe te gaan lopen van mijn Pieterpad avontuur.
Het was nog wat bewolkt, maar het beloofde een prachtige dag te worden met veel zon. De reis verliep perfect en even voor negen uur bereikten we station Swalmen waar we de auto parkeerden en de trein namen naar Venlo. Daar aangekomen bonden we onze rugtassen op en starten we onze tocht.

Toen we het trappisten klooster naderden wilden we graag gebruik maken van het bijbehorende horeca terras maar dat ging pas om 12 uur open….dus zijn we maar door gelopen. De route liep praktisch allemaal op de grens tussen Nederland en Duitsland en bij voormalig grenscafe Maalbekerhohe zijn we op een steen gaan zitten en hebben daar onze zelf meegebrachte koffie gedronken.

De route ging verder door Duitsland heen langs loodrechte paden. We passeerden nog een stel met een onwillige ezel. Het beest wilde niet verder maar ook niet terug. Er was geen land mee te bezeilen zoals het een goede ezel betaamd. Jaap gaf toe niet mijn liefde voor koeien te delen, maar ezels vond hij wel geweldig. We vervolgden ons pad en ik kuierde volgzaam achter het vertrouwde silhouet aan. Soms is het ook gewoon fijn om niks te hoeven zoeken en te kijken…gewoon volgen dat wat goed en veilig voelt is heerlijk!

We kwamen nog weer langs een mooie herberg met een zeer oude tamme kastanjeboom op het terras. Ik had wel trek in een frisse koude radler en Jaap wilde wel een cola. Op dat terras voor het eerst in mijn leven iets besteld via de QR code op de kaart die op het tafeltje lag. Het ging in 1 keer goed. Weer een overwinning behaald! Je bent nooit te oud om te leren he?

We vervolgden ons pad en al snel kwamen we in Swalmen aan. Jaap wilde nog wel even een foto maken van een beeld van een belangrijke man in de geschiedenis, mag Joost weten hoe die heette die zijn vinger voor zijn lippen hield als teken om stil te zijn. Ik poseerde voor hem om de foto te schieten….maar ja….Jaap had deze hele onthoofd op de foto en dan klopt er iets niet.

Bij het station in Swalmen stapte Jaap in zijn auto terug naar Olst en ik apte Lia, mijn gastvrouw dat ik opgehaald kon worden. Binnen twintig minuutjes stond ze voor mijn neus en bracht mij bij haar huis met prachtige tuin waardoor ik mij in een oase van rust bevond.
Als echte limburger serveerde ze koffie met Limburgse vlaai op het terras en ik kon mijn moeie beentjes te rusten leggen.

Na deze etappe nog maar vier etappes te gaan…..op naar de st Pietersberg!

Bij het schrijven van dit blog heb ik nog maar vijf etappes te gaan. Ik heb Groningen, Drenthe, Overijssel, Gelderland en Noord-Brabant achter mij gelaten en wandel alleen nog in de provincie Limburg. De vijf etappes bij elkaar opgeteld heb ik nog 107 kilometer te gaan en heb ik al 400 kilometer in de beentjes. Dat is een best eind al zeg ik het zelf.
Buiten het Pieterpad lopen ben ik ook nog een challenge aangegaan om 10.000 kilometer te gaan lopen in vijf jaar tijd. Die teller is gestart op 1 januari 2021 en staat nu ruim boven de 1500 kilometer.
Dit zijn zo de dingetjes die ik bedenk wanneer ik alleen op stap ben zoals met deze etappe. Het alleen zijn vind ik minder gezellig lopen, maar het geeft je wel de ruimte om zo maar wat voor het vaderland weg te mijmeren wat ik dan ook veelvuldig gedaan heb.

De etappe begon rond negen uur in Gennep waar Erica mij afgezet had bij het startpunt. Het pad voerde geruime tijd langs de Niers met wondermooie landschapjes.
Daarna kreeg ik meer bos te zien en daar ben ik dan ook effies het spoor bijster geraakt. Ik zag maar weinig markeringen. Na wat heen en weer gedrenteld te hebben vond ik de route weer terug en opgelucht haalde ik adem…..verdwalen in een bos vind ik maar niks!
Ik liep weer stevig door en kwam uit bij natuurreservaat ‘Het Quin’ De kudde schapen wachtte mij al op bij het klaphek en boven op een zandheuvel aangekomen kon ik het hele gebied overzien.

Daar boven op die zandheuvel stond een bankje met daar op een mountainbike meneer. We raakten geanimeerd aan de klets en voor ik het wist waren we twintig minuten verder. Meneer scande nog effies mijn sponsorloop en vertelde dat hij thuis ging doneren. Tot op heden helaas is van hem nog niets ontvangen dus het was een loze belofte.

Ik vervolgde mijn tocht en kwam al snel in Afferden aan waar ik volgens Jaap de bakker moest bezoeken voor heerlijke vlaai. Ik was zijn tip helaas vergeten en stuiterde direct door naar de veerpont die mij over de Maas moest brengen. Op de boot herinnerde ik mij zijn advies, maar ja….toen was het te laat om nog weer terug te keren.

Direct toen ik aan de overkant was belde ik even naar Erica die mij weer op zou halen in Vierlingsbeek. Allebei zouden we er ongeveer een uur over doen om daar te komen, dus dat moest effies gecommuniceerd worden.
Wat had ik zonder Erica deze dagen moeten beginnen….ze was er steeds als ik haar nodig had, heeft haar huis ter beschikking gesteld, een heerlijk bed om te slapen, fijn terras om te eten en te borrelen, een badkamer waar je U tegen zegt en heel veel snaai om in de tas te stoppen voordat ik weer op pad ging. Wat een geweldig lief, hartelijk sociaal mens…ik heb haar in mijn hart gesloten!

Om klokslag 14.00 precies kwam ik aan in Vierlingsbeek en plofte neer op het terras van herberg Thijssen waar ik een lekker koud kersenbiertje bestelde. Die had ik wel verdiend vond ik zelf. Ondertussen keek ik uit naar de auto van Erica, die met een Duits kenteken wel op zou vallen in Vierlingsbeek. En ja hoor, om 14.08 kwam er een auto aanrijden die hevig knipperde met de lichten en een Duits kenteken had. Ballorig zwaaide ze mij toe, parkeerde de auto en plofte naast mij neer voor een bakkie thee.

Daarna reden we naar Nijmegen waar ik de trein naar Zwolle zou nemen. Erica vertelde mij dat ze in deze drie dagen ongeveer 500 kilometer met mij rondgereden had. Eerst al opgehaald vanuit Zwolle naar Duitsland en daarna steeds weer op en neer van start naar finish……ja dat tikt wel aan. Ze wilde er ook nog geen vergoeding voor aannemen. Wat ben ik toch blij met al deze mensen die mij helpen om de etappes te volbrengen!

Erica zette mij af bij station Nijmegen CS en ze zwaaide mij uit….ik ga haar missen!

Het waren heel bijzonder dagen, ik zal ze niet snel vergeten.

Maandag 5 juli 2021 was weer een bijzondere dag binnen mijn Pieterpad avontuur. Het verbaasd mij iedere keer opnieuw dat ik zo gegrepen word wat iedere etappe met zich mee brengt. Steeds weer verrast mij de mooie natuur en de bijzondere ontmoetingen met mensen onderweg. Ieder mens heeft zijn eigen verhaal en ik hoor er vele. Het doet mij beseffen dat we in de kern niets verschillen. We dragen allemaal ons rugtasje mee van de gebeurtenissen in ons leven die ons emotioneel geraakt hebben. Sommige zijn verwerkt maar veel blijft bewaard in een klein hoekje in ons hart en dealen er mee. Het delen van de inhoud van het bewaarde praat men graag onder het wandelen weg. In die zin is het wandelen een prima middel om te praten, emoties te delen en af en toe een traan te laten. Onder het lopen laten we som ook wel wat achter, een balast die we afwerpen omdat het dragen er van niet meer zinvol voelt. Het werkt bevrijdend.

Vandaag vergezelde Erica mij op deze relatief kleine etappe van 14 kilometer.
De dag begon bijzonder omdat we een lift kregen van heel lieve mensen, Henk en Julia Jans. Ik had een oproepje gedaan in de FB groep van Pieterpad vervoer en zij hadden gereageerd. Ze stonden ons al op te wachten op de afgesproken plek in Gennep en reden ons naar Groesbeek toe naar de start van deze etappe. Henk ging elders lopen en Julia liep een eindje met ons op. Ze is een geroutineerde loopster en heeft al 38 Vierdaagse op haar naam staan. Onderweg praatte ze honderduit over al haar wandelbelevenissen en het was beregezellig.
Erica en ik hadden nog wel eens moeite met de klimmetjes en moesten regelmatig effies stil staan om uit te blazen. Lieve Julia bleef getrouw wachten totdat wij weer op adem waren en verder konden.

Onderweg hebben we gepauzeerd op boomstronken die als zitplaats en tafel dienden en we genoten van onze koffie en broodjes. Julia checkte even of haar Henk nog wel op de route liep want ze had het wel een meegemaakt dat die man het verkeerde paadje had genomen. Je moet ze ook altijd in de gaten houden die mannen he?
Het Pieterpad boekje had ik steeds bij de hand om regelmatig te controleren of we nog goed liepen en waar we al op de route beland waren.

Bij het verlaten van het bosgebied kwamen we uit bij eetcafé ‘De Diepen’. Erica en ik besloten om daar onze lunch te gaan nuttigen maar Julia liep liever door om haar eigen pad te gaan vervolgen. We namen hartelijk afscheid. Normaliter geven we altijd een vergoeding voor het geven van een lift, maar wij mochten dat bedrag storten op de sponsorloop. Dank Daarvoor!

Na de lunch stapten we weer op en nog maar enkele minuutjes onderweg werden we verrast met luid getoeter van een auto. “Oh ik geloof dat het Henk is want die had ook een zwarte auto” zei Erica. Dat bleek later te kloppen toen Julia mij nog effies wat vertelde via messenger. Henk had zijn tochtje er al weer op zitten!

Wij liepen aangesterkt door de lunch weer verder en kwamen al snel in Gennep aan. Daar zagen we een ijssalon wat we niet konden weerstaan en we lieten ons dat smaken!

We liepen nog effies een supermarkt binnen om ons diner voor die avond in te slaan en stapten in de auto richting huis van Erica. Moe maar voldaan hebben we het diner lekker op het terras opgegeten.
Wat was het weer een leuke dag geweest!

Zaterdag 3 juli 2020 kwam Erica Bontekoe ( Vrijwilligerster bij Sarcoisose.nl en redactielid bij SarcoScoop) bij mij thuis omdat ze toch bij mij in de buurt was op familiebezoek en ze at gezellig mee. Daarna stapten we in haar auto met mijn wandeluitrusting en gingen op weg naar haar huis in Duitsland in de buurt van Kleve. Daar aangekomen zegen we neer op haar riante terras en zaten we nog onder het genot van een glaasje wijn heerlijk te kletsen tot in de late uurtjes.

De volgende ochtend bracht Erica mij naar Millingen aan de Rijn, waar Karin Spaan-Strik mij met haar man en schoonmoeder al stonden op te wachten want zij had het voornemens om mij op deze dag te vergezellen. Schoonmoeder liep een aantal kilometertjes ook met ons mee. Voor Karin was het een formidabele uitdaging want ze heeft ernstig Sarco en is heel erg ziek geweest. Maar ze liet zich niet kisten en moedig stapte ze naast mij voort. Na ongeveer zes kilometer namen we plaats op een bankje en genoten een kopje koffie. Schoonmoeder nam van ons afscheid en liep naar huis terug en Karin en ik vervolgden onze tocht,

Onderweg kregen we wel een paar regendruppels te verduren, maar het mocht geen naam hebben. Daar lieten we ons niet door kisten! In het duitse plaatsje Zyfflich zagen we nog een leuk bankje wat overdekt was dus daar hebben we nog maar weer eens een kopje koffie genuttigd. Ik keek effies naar wat berichtjes op mijn telefoon en zag verschrikt dat ik twee reacties had gekregen op mijn oproep voor hulp voor de volgende dag voor vervoer tussen start en eindpunt van die etappe….ik had helemaal niet verwacht dat ik überhaupt een reactie er op zou krijgen. Ik schoot wat in de stress en wist niet goed wat te doen. Gelukkig was Karin zo nuchter van geest om mij daarbij effies te helpen. Wat een heerlijke meid!

We liepen door en zo langzamerhand zag ik de houding van Karin veranderen. Was het eerst nog wat onzeker en afwachtend…..nu was het verbeten en vasthoudend…..Zij ging dit doen vandaag en niemand ging haar nog tegenhouden. Ik bekeek dit beeld met ontroering…wat herkende ik veel hierin…ik was ooit ook zo….

We gingen de grootste uitdaging aan van deze etappe…..de beklimming van de Duivelsberg. Karin wist als beta vrouw van de cijfertjes van hoogte en lengte….ik alleen van een beste klim! Strijdvaardig starten we de beklimming en het was inderdaad behoorlijk zwaar. Ik ben ook geen beste klimmer en stond na een paar meter steeds weer uit te hijgen…Karin idem dito. Ondanks de zwaarte klommen we steeds na een korte pauze verbeten weer door en warempel….we hebben de top gehaald!
Als beloning hebben we onszelf op de top getrakteerd op een lekkere tosti bij een horeca tent die daar was.

Vanaf dat punt zag ik de glinstering in de ogen van Karin. Zij was niet meer tegen te houden en zou de route uitlopen. Wat een geweldige overwinning. Ze heeft er ook verslaving bij, want eenmaal gevoeld wat wandelen met je kan doen raak je er aan verslaafd. De endorfine voelt heerlijk en dan kan de Sarco je niet meer begrenzen. Soms wellicht effies terug fluiten…maar steeds weer klim je overeind en gaat de volgende uitdaging aan.
We liepen verder door nog heel veel mooie gebieden….stralend!

Toen we ons eindpunt in Groesbeek naderden stond de echtgenoot van Karin haar al op te wachten. Ik zag de ontroering op zijn gezicht verschijnen bij het zien van het gezicht van zijn mooie vrouw. Het ontroerde mij weer.
We zochten een mooi fijn terrasje waar we proosten op onze gezamenlijke overwinning. Wat was het een bijzondere dag geweest.

Een kwartiertje na onze binnenkomst hoosde de regen over de straten en wij hadden onze glazen opgepakt en hadden een tafeltje binnen gekozen.

We genoten nog lang na samen met Erica die mij kwam ophalen en we hebben heerlijk gegeten van ons Pieterpad menu’tje. Deze etappe zullen we niet snel vergeten.

Dinsdag 29 juni 2021 begon geweldig. Ik werd wakker in mijn Pipo onderkomen met luid vogelgezang uit het naastgelegen bos. Toen ik rechtop ging zitten keek ik uit op het bos en genoot het uitzicht. Wat een heerlijke plek om te overnachten!

Ik maakte een lekker bakkie koffie en ging effies wakker worden op het stoeltje voor de keet. De camping was nog in volle rust, iedereen sliep nog. Aansluitend ging ik mij aankleden en tanden poetsen en pakte mijn tas in.
Ineens begon het keihard te regenen….het viel echt met bakken tegelijk uit de lucht. Kon ik eerst nog mooi het kerktorentje van Swolgen zien…nu zat alles potdicht. Wel een uur zat ik te wachten totdat de bui over zou drijven…maar het duurde en duurde maar. Toen ik min of meer al bijna besloten had om die dag maar niet te gaan lopen werd het iets lichter in de lucht en klaarde het langzaam op.

Ik wende mij tot de ruimte waar het ontbijt geserveerd zou worden en het stond al kant en klaar. Heerlijke warme broodjes en allerlei soorten beleg. Ik at met smaak, zeker gezien het feit dat mijn diner van de vorige avond een beetje sober was.
Na het ontbijt hing ik mijn tas om, pakte mijn boekje en ging op pad. Al snel zat ik weer op de route en daar was het goed te zien dat het flink geregend had. Sommige paden waren soms bijna niet begaanbaar.

Een klein eindje verderop was er een pad aangelegd met heel veel plankjes over een watertje heen. Gelukkig was dit nog niet overstroomd.

Het lopen ging goed en ik schoot al snel op. Andere pieterpatters was ik nog niet tegen gekomen toen ik door een heel smal bijna niet zichtbaar paadje moest waar de brandnetels groeiden tot aan mijn ellebogen. Ik had gelukkig mijn lange broek nog aan maar toch voelde ik de netels branden door de broek heen. Tevens stikte het er van de muggen en steekvliegen. Het was een vreselijk naar stukje en ik haalde diep adem van opluchting toen ik er eindelijk doorheen was.

Ik vervolgde mijn weg en kwam bij een kruispunt waar een koffie tafel buiten stond met thermoskannen met thee en koffie en Limburgse vlaai. Een aardige man nodigde mij uit om gezellig plaats te nemen bij een andere wandelaarster die al aan de vlaai zat. Nou dat was niet tegen dovemansoren gezegd. Ik pakte een lekker kopje koffie en het gesprek ging over het brandnetelpaadje waar de vrouw (Corrie) genaamd ook zich doorheen had moeten worstelen, maar gelukkig had zij nordic walking stokken bij zich waar ze zich een pad mee had geveegd. De man van de koffie wist ons te vertellen dat er al een paar keer melding van was gemaakt bij het beheer van het Pieterpad, maar dat er nog steeds niets aan gedaan was. Hij zou er nogmaals melding van maken.

Na de koffie liepen Corrie en ik een poosje samen op. We kletsten over van alles en nog wat en daarmee was de concentratie om goed op te letten een beetje verwaterd. We hebben dus een afslagen gemist en waren op een verkeerd punt beland. Na wat puzzelwerk konden we gelukkig de route na 2 kilometer weer oppakken. Allebei moesten we nodig een sanitaire stop maken en we rekenden op een terrasje in ons volgend dorp Grubbenvorst. De nood was vrij hoog dus ons tempo ook….al snel hadden we het bereikt en ploften neer bij een Italiaans restaurant waar een prima toilet was en heerlijke cappuccino.
Na de koffie stapten we weer op en kwamen bij het veerpont dat ons over de Maas zou brengen. De zon scheen uitbundig en het was een mooi overtocht.

Nadat we beland waren aan de overkant wilde Corrie graag nog een poosje alleen lopen. Ze scande nog effies de QR code van mijn sponsortocht en doneerde voor sarcoidose.nl
Daar was ik enorm blij mee en afzonderlijk van elkaar vervolgden we ons pad.

De route die kwam liep voor het overgrote deel over de dijk langs de Maas richting Venlo. Ergens tussen Grubbenvorst en Venlo stond weer een kapelletje met een bankje in de schaduw. Ik plofte neer want ik begon mij ietwat duizelig te worden. Het zweet liep mij in straaltjes langs mijn lijf en ik beefde wat. Ik ging snel wat water drinken en het hele flesje heb ik daar leeg gedronken. Ik realiseerde mij toen ook dat ik behalve de cappuccino de hele dag verder nog niets gedronken had. Gewoon vergeten maar heel belangrijk op warme dagen. Gelukkig na een kwartiertje knapte ik weer op en ging op pad voor de laatste kilometers naar station Venlo.

Ongeveer half drie had ik het station bereikt en nam de eerste trein naar huis. Deze ging over Utrecht CS waar ik moest overstappen. Helaas had deze trein allereerst al een vertraging van 10 minuten en bij station Eindhoven aangekomen moesten alle passagiers uitstappen want er scheen iets mis te zijn met de trein.
Nadat we met ons allen een kwartier op het station ons stonden af te vragen wat we nu moesten doen kwam er een andere trein aanrijden die ons verder ging brengen. Al dat gedoe met het OV vind ik heel akelig na een wandeltocht. Ik was al moe van het lopen en dan moet je nog dat hele klere eind naar huis en dan rijd dat kreng niet.
Effin….uiteindelijk belande ik in Utrecht en nam de intercity naar Groningen die in Zwolle zou stoppen. Geert stond mij op te wachten met de auto en we reden naar huis. Ik had er bijna vier uur reizen op zitten.

Eenmaal thuis had geert het eten klaar en kon ik gelijk aanschuiven. Daarna lieten we het bad vol lopen en namen ons glas wijn gezellig mee het bad in. Languit in het heerlijke sop met een wijntje op de rand was al het leed al weer snel geleden….

Ik lag er wel behoorlijk vroeg in die avond…..mijn luikjes kon ik niet meer open houden.
Volgende week ga ik de etappes lopen die ik effies over geslagen heb. Ik hoop op goed en droog wandelweer!

Maandag 28 juni 2021 liep ik de twintigste etappe van het pieterpadje. Etappe 17, 18 en 19 had ik eventjes overgeslagen omdat het agenda technisch net wat beter uit kwam. Deze ben ik voornemens de volgende week in te gaan halen.
Deze maandag ging de wekker om 4.30 uur omdat ik de eerste trein naar Vierlingsbeek wilde nemen om op tijd met deze etappe te kunnen starten. Het is nu goed te merken dat mijn startpunten wat zuidelijker worden want uiteindelijk was ik om 8.45 uur in Vierlingsbeek. Bij het startpunt aangekomen deed ik eerst maar wat kleding uit want het was inmiddels behoorlijk warm geworden. De pijpen ritste ik van mijn wandelbroek en het loopvest ging ook de tas in. Uitgedost in korte broek en t-shirt ging ik op pad en kwam al snel weer wondermooie plekjes tegen!

Op de kaart was bij Holthees een koffie kopje te zien, maar helaas was deze horeca tent gesloten op maandag. Ik had mij een beetje verheugd op een heerlijke cappuccino na de lange treinreis dus ik vond het wel jammer. Gelukkig zag ik dat in een gehuchtje verderop Smakt ook een horeca gelegenheid was dus ik liep maar verder. Helaas was ook deze tent gesloten.
Wel zag ik een klein kapelletje met een uitnodiging op de muur dat ik welkom was om binnen te komen. Als rasechte atheïst twijfelde ik even maar even later drukte ik resoluut de deur open en betrad de st Josef kapel uit het jaar 1699.
eenmaal binnen overviel mij een serene rust. De kapel had een mooi altaar met allerlei afbeeldingen die mij niks zeiden, maar het zal allemaal horen bij de religie van de mensen hier uit de buurt.
Als vanzelf pakte ik twee waxinelichtjes uit de verpakking en stak ze aan op het altaar. Ik herdacht hierbij mijn lieve vader en mijn verstandelijke gehandicapte tante waar ik mijn leven lang zorg voor had en ook mantelzorger voor was. Ik herdacht mijn leven met hun en wat zij voor mij betekend hadden en wat ze nog steeds voor mij betekenen.

Rituelen kunnen bijdragen om eventjes bij jezelf stil te staan en dat was dan ook wat ik deed. Ik was daar in volle harmonie met mijzelf en het leven dat ik leid. Ondanks mijn vele fouten en tekortkomingen kon ik toch naar mijzelf kijken met volle tevredenheid. Ik weet dat ik nog nooit iemand bewust kwaad heb gedaan maar wel altijd mijn best gedaan heb om een zo goed mogelijk leven te leiden binnen mijn mogelijkheden. Voordat ik mijzelf tot heilige uitriep zag ik een afbeelding die ik totaal niet begreep. Een vrouwbeeld, waarschijnlijke de maagd Maria met een groot hakmes door de keel. Waarom dit vreselijke beeld in zo’n mooi kapelletje moest hangen…….daar begrijp ik werkelijk niets van.

Daarna liep de route een heel stuk langs de spoorlijn. Het was een mooi paadje wat je weer enig in zijn soort kunt noemen, maar ik kom ze geregeld tegen met mijn pieterpadje.

In het begin van de middag arriveerde ik in Wanssum waar ik het eerste open terras vond van die dag. De temperatuur was behoorlijk opgelopen en ik verwende mijzelf met een heerlijke koude Radler. Op het terras zaten meerder wandelaars en we raakten aan de praat. Het contact is altijd snel gelegd tussen wandelaars en dat is ook een van de mooie dingen onderweg. Steeds weer verrassingen waar mijn blik door verruimd wordt.
Na een half uurtje stapte ik weer op en vervolgde mijn tocht. De lucht begon er wat dreigend uit te zien en het rommelde ook wat. Er waren buien voorspelt, maar ik dacht er die dag aan te kunnen ontsnappen. Helaas had ik pech en kreeg de volle laag over mij heen en ik had nergens een plekje waar ik zou kunnen schuilen. Ik probeerde nog snel mijn regenjas aan te trekken en mijn pluutje op te zetten, maar daarvoor moest mijn rugtas eerst af en later weer om en dat neemt enige tijd in beslag. Uiteindelijk wel gelukt maar het had niet veel zin gehad. In die korte tijd was ik al doorweekt en dreef het water zo langs mijn lijf mijn schoenen in. Ik liep maar gewoon door want het had ook geen zin om stil te blijven staan. Ik hoopte alleen maar dat de bliksem mij niet zou raken. Om verkoold op een veldje te eindigen lijkt mij nou niet wat tijdens mijn pieterpadtocht…..
Ik heb geluk gehad en de inslagen sloegen naast mij……

Na deze korte maar hevige bui werd het droog en ik ging mij een beetje fatsoeneren bij een bankje. Mijn schoenen trok ik uit en liet ze leeg lopen en mijn sokken wrong ik uit. Gatverdarrie ik vond dit echt niet leuk meer. Ik had geen reserveschoenen bij me en morgen zou ik de volgende etappe gaan lopen. Hoe kreeg ik deze schoenen nog droog? Met natte schoenen lopen is vragen om blaren omdat de natte huid kwetsbaarder is. Met deze vragen in mijn achterhoofd trok ik de natte boel maar weer aan, borg mijn inmiddels kapotte paraplu weer op en hervatte het laatste stuk naar mijn logeeradres in Swolgen.

Eenmaal daar aangekomen werd ik allerhartelijkst ontvangen door de eigenaren van mini camping Forest-Camp waar ik een trekkershut gereserveerd had. Wat was ik verrast door het leuke kneuterige soort Pipo wagentje wat van alle gemakken voorzien was. Een keukentje met koffie en thee, een heerlijk bed en een tafeltje met een stoeltje. Ik installeerde mij en propte mijn natte schoenen vol met oude kranten die ik gekregen had om ze zo goed mogelijk droog te krijgen. Daarna zette ik deze schoenen maar te drogen in de stoel. Ik maakte een kopje koffie en installeerde mij voor mijn wagentje wat voelde als een vier sterren hotel.

De camping had heerlijke douches waar ik mij later wat opknapte en mijn pyjama vast aantrok. Voor een bord warm eten moest ik naar het dorp 2 kilometer terug en daar was ik echt te moe voor en besloot maar te eten wat ik nog bij mij had. Mijn diner bestond uit een mueslibol, een koekje, 3 mentos snoepjes en 2 kopjes koffie. Terwijl de avond viel over de mooie rustige camping overviel mij weer het mooie goede rustige gevoel van tevredenheid wat ik eerder die dag in de kapel had gehad. Het was goed zo!

Toen het donker werd heb ik mij ten rustte gelegen in mijn heerlijke bed en nog even gebeld met het thuisfront. Mijn geert wist mij te vertellen dat de vaatwasser was overleden en dat er waarschijnlijk een nieuwe moest komen. Ik vond alles best. Deze dingen zijn prima te vervangen…..daar lig ik geen nacht van wakker. Die nacht heb ik ook niet wakker gelegen en toen ik wakker werd hoorde ik een kakofonie van vogelgezang uit het naastgelegen bos. Wat een super plekje om te overnachten.

Helaas ging het een een half uurtje later heel hard regenen en twijfelde ik of ik die dag wel zou gaan lopen. Maar daarover meer in mijn volgend blog.

Dinsdag 23 juni was ik al vroeg wakker bij mijn logeeradres bij Jeanette Westerdijk. Na het drinken van een pot koffie pakte ik mijn tas en Jeanette bracht mij naar het station van Doetichem waar we mijn wandelvriendje Jaap oppikten die deze kant op was gereisd om mij te vergezellen deze dag. We werden in Braamt afgezet en namen hartelijk afscheid.
Direkt na het verlaten van Braamt begon ons wandelpad al snel te stijgen. Ik bemerkte al snel dat mijn conditie niet optimaal was want het klimmen ging moeizaam. Mijn stappen moesten een versnelling lager en het zweet liep mij al snel met straaltjes langs mij rug.
Ondanks de zwaarte maakte de omgeving veel goed. Het landschap was schitterend en ik genoot van al het moois om mij heen.
Als eerste beklommen wij de Eltenberg en even later liepen wij ons buurland Duitsland binnen. In totaal zijn wij drie grenspalen gepasseerd.

Daarna klommen we verder en zagen het kerkje boven op de berg Hoch Elten. Boven aangekomen wilden we een bezoekje brengen aan het pannenkoekenhuis maar dat was helaas op dinsdag gesloten. Toen hebben we maar besloten een stukje door te lopen en even een kijkje te nemen bij het uitzichtpunt wat aangegeven werd.

Het uitzicht was formidabel en aangezien er ook een bankje stond hebben we daar onze meegebrachte broodjes maar opgegeten. Wat een heerlijk rustpunt!

Daarna liep het een stuk makkelijker omdat we gingen dalen. We bereikten het Rijndal en liepen door naar Spijk. Dat is het punt waar de Rijn werkelijk ons land binnen komt.
Vervolgens moesten we een lang stuk dijk overbruggen waarbij het verkeer vlak langs ons heen raasde. Aangezien we dat niet erg leuk vonden hadden we flink de pas er in en bereikten we al snel Tolkamer waar mijn oog viel op een terras waar je heerlijke ijsjes kon kopen. Dit kon ik niet weerstaan dus ik trok Jaap aan de mouw en sleurde hem naar een tafel. Daar pakte ik de kaart en had al snel een keus gemaakt. Jaap lustte trouwens ook wel een ijsje!

Nadat we ons ijs op hadden liepen we het laatste stukje naar de veerpont die ons naar de overkant van de Rijn moest brengen. Die kwam al snel aanvaren en voor 1,50 euro werden we in Millingen aan de Rijn afgezet wat tevens het eindpunt van deze etappe was.

In Millingen a/d Rijn hebben we de bus gepakt naar Nijmegen en daar vonden we een Italiaans restaurant waar we een overheerlijke pizza gegeten hebben. Met volle buik daarna de trein gepakt naar huis.

Nu heb ik inmiddels 300 kilometer van het Pieterpad gelopen en dus nog zo’n 200 te gaan verdeeld over nog 10 etappes.
Wegens vakantie was een logeeradres komen te vervallen en ik moest even puzzelen hoe ik dat ging oplossen. De komende drie etappes loop ik over anderhalve week wanneer ik logeer bij Erica Bontekoe maar voor de twee etappes die daarna komen had ik nog geen overnachting. Aangezien ik de komende maandag en dinsdag de mogelijkheid heb om te lopen heb ik besloten om die twee etappes dan te gaan lopen waarbij ik gebruik maak van een logeeradres bij ‘vrienden op de fiets’. Voor 24 euro heb ik een trekkershut gereserveerd op een mini camping in Swolgen. Dit zal dan de eerste keer zijn dat ik niet bij een lotgenoot of vriendin slaap, maar gewoon op een camping. Ik zal ook deze twee etappes alleen lopen, maar mocht iemand het nog leuk vinden om mij te vergezellen dan hoor ik het graag!

Ik zocht een spannend en leuk avontuur…………tot nu toe heeft het Pieterpad mij alleen maar verrast en ben blij dat ik het initiatief heb genomen. Mijn streven is om de st Pietersberg te bereiken voor augustus en ik denk dat ik dat ga halen wanneer mijn lijf mij niet in de steek laat. Op naar oes sjoehe Limburg!

Maandag 21 juni zat ik al vroeg in de trein (6.20 uur) om af te reizen naar Zelhem om daar mijn vijftiende etappe te gaan starten. Het regende pijpenstelen en het leek er ook nog niet op dat het spoedig droog zou worden alhoewel ik daar natuurlijk wel wat op hoopte.

Om ongeveer acht uur starte ik in Zelhem met regenjas aan en pluutje op. Mijn boekje probeerde ik angstvallig droog te houden onder het pluutje, maar het is lastig lezen met in de ene hand het boekje en in de andere hand het pluutje. Ik kon dus ook niet voorkomen dat het boekje nat werd en al snel begon het te rimpelen. Tja, het is niet anders, dit hoort er bij en dan ziet het er maar gebruikt uit toch?
Na anderhalf uur lopen kwam ik bij kasteel Slangenburg. Daar was een horeca gelegenheid maar die zou pas om tien uur open gaan terwijl het nog maar half tien was op dat moment. Ik stak toch maar even mijn hoofd om de hoek van de deur en vroeg of hier een mogelijkheid was om even droog te gaan zitten. Van een heel vriendelijke dame mocht ik gelijk binnen komen en ik kon zelfs al een heerlijke cappuccino bestellen. Lui hing ik achterover en genoot van deze luxe.

Na het gebruik van het toilet hing ik mijn rugzak weer om en vervolgde mijn tocht. Het ging steeds harder regenen en ik was nog geen enkele andere pieterpatter tegen gekomen. Vaak was het manoeuvreren om de plassen heen maar dat hielp niet veel tegen de natte voeten. Ik had mijn zomer wandelschoenen aangetrokken en die bleken niet waterdicht te zijn. Vaak stond ik tot mijn enkels in het water. Ik hoopte dat ik daardoor niet gevoeliger zou zijn om blaren op te lopen omdat de natte huid een stuk kwetsbaarder is.
Toch kon al die nattigheid mijn plezier niet bederven. Ik nam gewoon wat op mijn pad kwam en aan natte voeten is nog nooit iemand dood gegaan toch? Dit zou ik ook wel weer overleven.

Weer een poosje verder kwam ik bij café ut Onland, in de buurt van Doetichem. Ook deze was op maandag open en ik ging daar naar binnen voor mijn 2e cappuccino van die dag. Op het terras onder een parasol heb ik mijn schoenen even leeg laten lopen en mijn sokken uitgewrongen. Ik hoopte dat mijn pad iets droger zou zijn de komende kilometers.
Helaas was dat niet zo. Op een gegeven moment moest ik een stuk langs een watertje lopen waar het gras wel tot aan mijn dijbenen kwam. Het pad was heel smal en het natte gras veegde langs mijn broek en liet het hemelwater langs mijn benen in de schoenen lopen. Toen vond ik het avontuur voor die dag wel effies genoeg.

Uiteindelijk was ik om 13.00 uur in Braamt waar mijn gastvrouw Jeanette Westerdijk mij al opwachtte om mij mee te nemen naar haar huis. In de auto wierp ze mij gelijk een heerlijke droge handdoek toe waarmee ik mij een beetje kon fatsoeneren en mijn handen kon drogen. Ik ben nog nooit zo blij geweest met een droge handdoek!
Eenmaal bij haar thuis stond in binnen vijf minuten in mijn onderbroek in haar keuken. De zooltjes werden uit de schoenen getrokken en de schoenen gevuld met keukenpapier. Daarna gingen schoenen, zooltjes en broek de droger in aangezien ik de volgende dag weer een etappe zou lopen en geen tweede paar bij mij had. Mijn hele uitrusting is droog geworden en daar was ik enorm blij mee!
Ondertussen had ik mijn 2e paar droge sokken aangetrokken en mijn pyamabroek met kantjes. Jeanette had tijdelijk wel een paar Birkenstock slippers voor mij met zebra print dus een combinatie van lik mij het vestje maar dat mocht de pret niet drukken.
We hebben de gehele middag heerlijk zitten kletsen over allerlei onderwerpen en wat mooi is het dat ik tijdens mijn tocht op deze manier mijn lotgenoten beter leer kennen. Jeanette vertelde over haar leven en haar belevenissen en liters thee goten we naar binnen.
Aan het eind van de middag kwam haar echtgenoot Beau binnen en Jeanette zetten een heerlijke broccoli ovenschotel op tafel. Daarna nog een toetje ijs met aardbeien en slagroom. Ik stond na afloop op knappen maar ik had heerlijk gegeten.

Ik ben door Jeanette werkelijk volledig in de watten gelegd en er ontbrak mij aan niks. Heerlijk gezelschap, hulp bij het drogen van mijn wandeluitrusting, haal en breng service van en naar de start/eindpunt van de etappe, een goddelijke maaltijd en een heerlijk bed. Ik ben ze heel erg dankbaar dat ze dit voor mij wilden doen.

Na een heerlijke nachtrust bracht Jeanette mij de volgende ochtend weer naar Braamt waar ik samen met mijn toneel- en wandelvriendje de volgende etappe ging starten.
Daar schrijf ik over in mijn volgend blog.