Corona

De wereld staat op de kop vanwege het coronavirus. Vooral voor ouderen en chronisch zieken schijnt het een zeer gevaarlijk virus te zijn die fataal kan aflopen. Helaas behoor ik vanwege mijn chronische aandoeningen tot die groep kwetsbare mensen in onze samenleving en moet dus extra opletten om niet besmet te raken. Voor mij betekend dat ik 1 keer per dag ga luchten door een wandeling over de dijk te maken waar ik zo min mogelijk mensen tegenkom. Voor de rest zit ik vast in huis en de boodschapjes laat ik maar ophalen door mijn echtgenoot. De enige die mij dus kan besmetten is mijn man en ik zie er dus op toe dat hij tot in den treuren de handen gaat wassen nadat hij buiten het huis is geweest.

Hij moet trouwen wel gewoon naar het werk want zijn werk kan niet in huis gedaan worden. Hij staat bij een machine met 1 andere collega en hij denkt dat het besmettingsgevaar minimaal is wanneer hij de voorzorgsmaatregelen in acht neemt. Ik hoop dat hij gelijk heeft omdat ik al gemerkt heb dat ik vatbaarder ben voor complicaties bij een ‘gewone’ griep. Nog geen drie weken geleden had ik als complicatie een longontsteking met een koorts van 40.5! Ik reageerde gelukkig goed op een stevige antibiotica kuur en ben daar inmiddels van genezen. Wel blijft er een knijpend gevoel op mijn borstbeen en een ernstige vermoeidheid. De huisarts vertelde dat deze klachten nog wel zes weken kon aanhouden. De longarts had ik ook verwittigd en die wilde mij graag zien op zijn spreekuur, maar door de corona is het bezoek nu maar uitgesteld. Berusten en hopen op betere tijden is nu het enige wat ik nu nog kan doen.

Ik merk wel dat het verplicht thuis zitten mij onrustig maakt. Ik hou van leuke dingen doen in samenwerking met andere mensen. Ik heb dan een soort van klankbord waar het delen van plezier mij vervuld van blijdschap en voldoening. Nu moet ik zoeken naar bezigheden die de verveling te lijf gaat maar ik vind dat lastig. Alle leuke dingen die ik kan bedenken zijn gewoon minder leuk omdat ik het alleen doe. Er valt niks samen te delen en te lachen. Het toneel en de wandeltochten zijn allemaal opgeschort tot nader order en er zit niks anders op dan maar te wachten tot dat het voorbij is. Helaas kan niemand nu nog inschatten hoe lang deze periode zal duren. Dat maakt mij angstig! Mijzelf in quarantaine zetten voor een bepaalde tijd is te overzien en daar kun je je op in stellen. De onbepaalde tijd is veel akeliger.

Wat mij nu nog wel veel plezier geeft zijn de video telefoongesprekken met mijn kinderen en kleinkinderen. Ik kan nu naar de lieve koppies kijken en een praatje met ze maken. Het knuffelen is niet mogelijk natuurlijk, dan doen we dan ook maar provisorisch met de snoetjes tegen het beeldscherm aan. Tekeningen worden mijn beloofd en worden dan met de post opgestuurd. Wat hebben mijn kleinkinderen toch geweldige lieve ouders en daarom zal ik deze quarantaine braaf uitzitten omdat we toch met ons allen er het beste van maken.

Deze ochtend hebben veel radio-omroepen het nummer laten horen van ‘you never walk alone’. Tranen sprongen mij in de ogen van ontroering. Hetzelfde nummer hoorde ik ook op de via Gladiola met de Nijmeegse Vierdaagse toen ik die voor de eerste keer uit liep. Het gevoel dat ik de regie over mijn leven heb en dat niet laat bepalen door het ziek zijn. Dat er altijd mogelijkheden zijn om ondanks beperkingen iets te doen waar je in de eerste instantie niet gedacht had dat je dat kon. Dat je moet blijven geloven in mogelijkheden. Dat zelfde gevoel overkwam mij nu weer. We zullen dit met ons allen dragen en uitzitten en we zijn niet alleen.

De lente is vandaag begonnen en dat geeft mij alweer de moed om positief vooruit te kijken. Met het komende mooie warme weer zullen mijn klachten ook afnemen en zal ik tot meer in staat zijn. Het is nu nog niet bekend of de Nijmeegse Vierdaagse door zal gaan of afgelast zal worden. Ik vrees het laatste en dat zal mij zeer spijten, maar wat moet dat moet. Dan mag ik al weer hopen dat het volgend jaar weer opnieuw georganiseerd zal worden en dat we dan weer de mogelijkheid hebben om mee te lopen.

Voor alsnog moet ik dus nu wat gaan bedenken wat we nog in huis kunnen doen. Mijn keuken is hoognodig aan een sopbeurt toe en ik denk dat ik dat vandaag maar ga doen. Ik vind er alleen geen bal aan dat gesop, maar achteraf hou ik er toch wel een goed gevoel aan over dat het allemaal weer blinkt. We houden de moed er in!