Deze ochtend een laatste gesprek gehad met de revalidatie arts en mijn cliëntverantwoordelijke de fysiotherapeute. Het was een heel goed gesprek. Ze gaan mij via de huisarts weer doorverwijzen naar CIR revalidatie in Zwolle. Het schijnt dat zij nagenoeg dezelfde behandeling kunnen geven, in ieder geval met een holistische kijk op de patiënt. Wel zal ik weer een hernieuwde intake moeten doorstaan wat m.i. weer meer tijd kost en actuele gegevens zijn beschikbaar bij Ciran. In ieder geval hoef ik het voorlopig niet meer zelf uit te vogelen en kan ik mijzelf verblijden met de hulp die voorhanden is.
Het achterliggende jaar heb ik veel ziekenhuizen, specialisten en hulpverleners gezien. Ik heb mij menigmaal verbaasd over hoe sommige artsen met mij omgingen als patiënt. Ik voelde mij vaak onbegrepen en niet gehoord. Sommige lieten zelfs mij niet uitspreken en namen wel tijd om hun eigen verhaal te vertellen waar ik niet op zit te wachten. De laatste specialist, een kaakchirurg in Isala te Zwolle was ronduit een arrogante onwetende hork die van zichzelf dacht dat hij de wijsheid in pacht had. Wat een ellende deze man. Geen haar op mijn hoofd die er nog over denkt om mij door deze man onder behandeling te laten stellen. Het is dat het medisch tuchtcollege zo’n gedoe is waar ik geen energie in wil steken, maar ik had hem met liefde voor de leeuwen willen gooien.
Hoe anders was dat bij de revalidatie arts Wim. Enorm sympathiek en empatisch. Hij heeft alles gehoord wat ik vertelde en zelfs hoorde hij de verborgen boodschap achter mijn woorden. Hij sprak in begrijpelijke taal en gaf het mij het gevoel dat ik op hem kon bouwen. Toen ik hem complimenteerde hiermee vertelde hij mij verhalen uit zijn eigen ervaringen met artsen. Deze heeft hij nooit vergeten en daarom dus ook meegenomen in het uitoefenen van zijn vak. Het sierde hem enorm. Ik zou hem graag als behandelend arts willen hebben, maar helaas gaat die vlieger voor mij niet op.
Ondertussen gaat het opbouwen van de MTX gewoon door. Vanochtend ben ik weer gebeld door de verpleegkundige in Nieuwegein dat de uitslag van het bloedonderzoek heel goed was en vanaf donderdag zit ik dan op 15 mg per week. Ik heb eigenlijk geen flauw idee of dat veel of weinig is. Bijwerkingen heb ik in het geheel niet en ik hoop gewoon dat het spul goed werk zal doen en ik minder klachten zal hebben.
Nu ik naar een ander revalidatiecentrum ga zal ik weer af moeten wachten hoeveel tijd er over heen gaat. Ik verwacht dit jaar eigenlijk niks meer te horen. De decembermaand is meestal voor iedereen een drukke maand en wat mij betreft vind ik het ook wel prima om pas in Januari hiermee aan de slag te gaan. De komende tijd staat in het teken van kerst, warmte en gezelligheid die ik optimaal wil gaan genieten en dan parkeer ik alle ziektedingen maar een heel eind in mijn achterhoofd. Daar ben ik een ster in al zeg ik het zelf. Het is wel een coping die mij gered heeft in veel situaties, maar nu niet meer nodig is. Het keert zich tegen mij en kost schrikbarend veel energie die ik veel beter kan benutten. Nou, ze zullen het mij wel afleren in de revalidatie, tenminste dat hoop ik. Ik besef dat ik een eigenwijs karakter heb en mij niet snel door een ander laat voorschrijven wat goed voor mij is, maar in dit geval ben ik bereid te buigen.
Natuurlijk met een heel dikke knipoog, humor en een serieuze ondertoon zal ik alles ondergaan. ‘Ut kump goot’ zoals ze in mijn omgeving zeggen. Laat ik daar zelf nu ook weer in zijn gaan geloven!
Wat fijn dat je Wim hebt. Zulke mensen zijn een zeldzaamheid. Ik merk dat met mijn fysiotherapeuten, zij luisteren ook allebei en ik zou ze het liefst in een gouden lijstje bewaren.
Ik hoop dat je gauw aan je revalidatie kunt beginnen. In elk geval wens ik je hele fijne feestdagen toe.
Ik had Wim, maar helaas moet ik verkassen Thea. Maar wie weet krijg ik op het volgend revalidatie adres weer een fijne arts.
Gaaf schone mama, dat je dit zo positief kan bekijken. Ik hoop met je mee op een andere Wim en anders zullen we gaan zoeken tot we er weer eentje vinden!
Lieve Essie, dankzij jouw aanwezigheid bij een consult van 1 van mijn behandelende artsen zijn mijn ogen weer een stukje geopend. Ik ben de dingen weer in een juist perspectief gaan zien en dat is goed om weer een stukje verder te komen. Dank je lieve meid voor je steun!
Fijn dat er naast horken ook nog Wimmen zíjn !
Een goed en vooral succesvol vervolg toegewenst.
Dank je wel Ap! Helaas zijn de horken in de meerderheid. Maar ik blijf zoeken naar de Wimmen in de medische wereld.
Cool! Eigenwijs is ook wijs, meiske, maar zo’n Wim komt af en toe als geroepen!