Ik heb iedere winter wel min of meer last van een dip waardoor dingen in het leven niet zo goed gaan als in de zomermaanden, maar dit keer voelt het zwaarder als andere jaren. Dit gevoel werd bevestigd door mijn lieve schoondochters die meestal geen blad voor de mond nemen in hun zorg en kijk voor hun schoonmoeder. Ik ben blij dat ze mij een spiegel voorhouden omdat ik zelf nogal geneigd ben om voor mijn eigen spiegelbeeld weg te lopen. Dat weglopen lukte ook niet zo goed meer moet ik toegeven, de wallen en de lege blik vertelden mij dat het ‘op’ is. De kracht om alles te dragen waar ik mee moet dealen is als een ballon leeg gelopen en ik zit op de bodem en weet niet meer hoe ik mijzelf hier nog weer uit omhoog moet zien te hijsen.
Het is ook niet niks alles bij elkaar genomen waar ik mee moet dealen. De ‘gewone’ ziektes als sarcoidose en DVN(dunne vezel neuropathie) en dis-autonomie zijn al beste kluiven, maar daarnaast heb ik ook nu weer last van een actieve hydradenitis en uitbreiding van de vitiligo. Doe daar nog een portie coronastress en ouderdomskwalen bij en je hebt een flinke waslijst. Maar wat ik het meeste hinder van ondervind is de forse PTSS die ontstaan is in mijn zeer onveilige jeugd.
Nu ben ik van mening dat alles met elkaar samenhangt. Vanwege de PTSS heb ik een attitude aangeleerd van overleven. Daar heb ik natuurlijk niet bewust voor gekozen, dat blijft over wanneer er dingen met een kind gebeuren die te erg zijn om te ondergaan en die niet te dragen zijn. Het is een overlevingsmechanisme die je nodig hebt om verder te kunnen. Het maakt dat ik ga dissociëren en pijn buiten kan sluiten. Dat maakt ook dat ik vaker als een ander meer pijn en vermoeidheid weet te dragen als een gemiddeld patiënt. Ik ga er domweg bij weg!
Nu is al bewezen dat chronische stress, wat dus PTSS is, enorme schade toebrengt aan je lijf. Het autonome immuunsysteem en het autonome zenuwstelsel zijn nu zo van het padje af dat ik daar van die nare fysieke ziektes door heb gekregen. Dus nu moet ik dealen met zowel fysieke als mentale aandoeningen.
Wat ik vooral lastig vind is het feit dat ik mijn lijf nodig heb om mij mentaal goed te voelen. Dus wanneer de stress oploopt, moet ik gaan wandelen waardoor ik weer in balans kom. Ik moet hard in mijn huis aan het poetsen omdat ik daardoor rust in mijn hoofd vind, de controle houden op mijn toko zogezegd. Zo zijn er allerlei dingen te verzinnen om de rust in het hoofd terug te vinden, maar ze kosten wel energie en die is niet altijd voorradig. Wanneer die energie niet voorradig is dan loopt de stress op en moet ik eigenlijk toch ergens die energie vandaan toveren. Meestal vind ik nog ergens een restje in de puntjes van mijn tenen, maar het lijkt er op dat ook daar nu niets meer zit.
In het verleden heb ik zware therapie ondergaan voor de PTSS, dus het geen optie om daar nog weer aan te beginnen. Ik moet ook toegeven dat ik daar niet gemotiveerd voor ben. Ten eerste is het gewoon niet te genezen en ten tweede ik heb er gewoon de puf niet meer voor. Ik voel mij ook gewoon te oud om nog weer te gaan graven naar zaken die alleen maar pijn met zich mee brengen.
Maar wat dan wel? Hoe kan ik nu mijn leven nog inrichten waardoor ik een fijne, liefdevolle, creatieve, sportieve en leuke oude dag kan gaan hebben?
Ik weet het niet en daarom heb ik hulp gevraagd van het Maatschappelijk Werk van het st Antoniusziekenhuis waar ik behandeld wordt voor de sarcoidose. Ik hoop dat ze mij enkele tips aan de hand kan doen waardoor ik weer de zon zal gaan zien. Tevens hoop ik ook dat het snel voorjaar zal worden want dan gaat het automatisch al een stukje beter met me.
Nu etaleer ik altijd liever de positieve dingen van het leven, maar dat is niet altijd eerlijk denk ik. Geen enkel leven gaat alleen maar over rozen en het geeft een vertekend beeld van de werkelijkheid wanneer ik alleen de zonnige kant ga belichten. Toch wil ik ook dit blog met positiviteit eindigen.
Het is nog nooit zo donker geweest of de zon is wel weer gaan schijnen! Daar vertrouw ik op!
Dat is een heftig verhaal.
Wens je heel veel sterkte en kracht.
En idd ook nu gaat de zon weer voor je schijnen, al is het met een dun straaltje.
Veel liefs.
Annemiek het kan geen kwaad om ook eens de andere kant te laten zien, dan altijd maar het vrolijke lachebekje te zijn.
We zijn allemaal mensen met gebreken en een rugzakje die voor de één zwaarder is dan voor de ander — niemand is volmaakt.
Hoop dat ze je kunnen helpen en ook dat dit opschrijven jou een klein beetje lucht heeft gegeven.
Wel eens aan gedacht om een soort van dagboek bij te houden om daarin op te schrijven wat je dwars zit of tegen zit en dat hoeft niet elke dag.
Dat heeft mij geholpen om door een rottijd heen te helpen. Soms waren het alleen maar steekwoorden die ik opschreef en waarvan ik nu soms niet meer weet waarvoor het staat. Maar het gaf weer wat lucht.
Natuurlijk kun je jouw en mijn situatie niet vergelijken en dat wil ik beslist niet,alleen een tip geven wat bij mij werkte.
Heel veel sterkte en nieuwe kracht voor jou en een dikke knuffel. 💞
lieve Trijntje,
Ja het schrijven helpt en ook het delen. Het dragen in eenzaamheid is nog zwaarder. Dank voor je reactie!
Mijn Ptss is voor een groot deel rustiger geworden door EMDR. Maar dat werkt niet altijd. Verder ook hopen therapie gehad, en altijd een stukkie beter. EMDR was het laatste , en daardoor geen herbelevingen en nachtmerries wel nog paniek aanvalletjes maar niet zo heftig meer. Ik weet wel zo’n beetje waar je vandaan gekomen bent.. figuurlijk. Ik kom daar ook nog wel eens. Die foute rugzak verlaat ons nooit, maar hij ligt bij mij ergens diep weggestopt in een hoek en hangt niet meer als een loden last om mijn rug. Hopelijk lukt het jou ook om meer afstand van die rot-rugzak te nemen.
Lieve Annemieke,
Dapper dat je dit verhaal deelt. En fijn te horen dat je concrete stappen hebt gezet om hulp te zoeken.
Ja inderdaad, alles heeft met alles te maken en uit zich dan in het lichaam. Heel vaak heeft het een onverwerkt trauma als achtergrond. Zelf heb ik daarin veel geleerd (en ook persoonlijk uitgewerkt) in de opleiding mindful coaching die ik deed. Daarin was veel aandacht voor traumasensitieve mindfulness. Het heeft inderdaad alles te maken met, zoals jij het zo mooi formuleert, je autonoom zenuwstelsel dat van het padje is. Wie weet is lichaamsgerichte benadering iets voor jou. Mogelijk kan het maatschappelijk werk je daarin op weg helpen.
Ik wens je heel veel sterkte.
Lieve groet,
Ange