Heet

Het is heet in Nederland en daar valt niet aan te ontkomen dus maak ik er maar het beste van. Ik hou ramen en deuren gesloten en maak mij niet druk er over. Hoe anders is dat op social media. Man oh man wat zijn de mensen aan het klagen. De één heeft het nog zwaarder dan de ander. Vooral de chronisch zieken hebben het normaliter al niet makkelijk, maar nu is het helemaal kommer en kwel. Iedereen moet het horen hoe zwaar het leven is met deze temperaturen en vreselijke aandoeningen. Ze gaan nog net niet dood, ook al scheelt het niet veel. Wat een ellende……..

Iedereen mag wat mij betreft steen en been klagen, maar ik vraag mij af of het daadwerkelijk helpt. Voelen de klagers zich echt beter als ze hun nood in woorden hebben uitgedrukt? Of is het meer het samen delen gevoel waardoor er geklaagd wordt omdat er altijd mensen zijn die het net zo ellendig hebben? Maar helpt het echt om in de misere rond te blijven wentelen?

Ik persoonlijk wordt eerder gedeprimeerder bij het lezen van al deze ellende dan dat ik mij beter voel. Ik lees graag de berichtjes die een glimlach op mijn gezicht toveren. Die mij even doen vergeten dat het niet altijd even makkelijk is maar dat je met humor en liefde toch een stukje makkelijker leed kunt dragen. Met een ijsje in de handen is het net een beetje koeler toch?

Deze week ben ik geïnterviewd door iemand die voor het longfonds werkt. In het blad longwijzer van september zal ik in de rubriek ‘uniek ziek’ staan. Ik vroeg mij lang af waarom ik in deze rubriek kom, maar ik vermoed dat vooral de krachtige attitude van niet klein te krijgen mij in deze positie neergezet heeft. Hoe komt het toch dat ik dat red en veel anderen niet. Het antwoord werk mij duidelijk door het interview en door Karin Bloemen die bij Pauw aan tafel zat.

Karin vertelde daar dat zij iedere pijn negeert. Dat dit was voortgevloeid uit haar seksueel misbruik verleden. Wanneer je jeugd getekend is door misbruik en immense ondraaglijke pijn maakt dat je moet zien te overleven. Moeder natuur zorgt er dan voor dat je sterk wordt en pijn niet meer voelt. Het beschermt en het leed wordt behapbaar. Dat is wat er met mij ook gebeurd is en daarom kan ik de pijn, vermoeidheid en tegenslagen wat beter hanteren. Ze zijn er wel, maar ik laat ze niet toe.

Ik heb met degene die het interview afnam wel een uur aan de telefoon gezeten en zij heeft nu de schone taak om van mijn levensverhaal een kort berichte te maken wat dus in longwijzer komt. Ik hoorde haar zuchten want ze zal het daarmee niet makkelijk krijgen. Alles staat met elkaar in verband en wanneer je het ene weglaat dan klopt het verhaal al niet meer. In augustus komt er ook nog een fotograaf bij mij thuis omdat er een plaatje bij het artikel moet komen. Ik zal dan Alice de kapper in de arm moeten nemen om mijn haar wat in de plooi te brengen want dat ziet er niet uit de laatste tijd. De MTX zorgt voor extreme uitdroging van huid en haar en het haar valt ook uit. Nu was ik al niet gezegend met een dikke volle bos, maar nu is het helemaal armoe troef. Enkele armetierige sprietjes hangt er rond mijn gezicht waar ik niet erg vrolijk van wordt. Het is helaas niet anders.

Vandaag over precies 20 dagen loop ik de Vierdaagse van Nijmegen. Ik kijk er naar uit en hoop op hetzelfde mooie warme weer zoals vandaag. Dan zal dat immense mooie feest mij weer omringen en zal ik in mijn kracht komen waarmee moeder natuur mij beloond heeft. ‘Dat wat je niet dood, daar wordt je sterker door’ was een stukje tekst voor mij in mijn laatste toneelstuk. Ik ben het levende bewijs hoe waar dit gezegde is!