Zoals zoveel mensen had ik mij de laatste dagen van het oude jaar ook voorgenomen sommige dingen anders te gaan doen, te leren van gedane fouten en een frisse nieuwe start te gaan maken. Met een handtekening bij de notaris kon ik een lange slepende ellendige periode met veel oud zeer af sluiten. Klaar en punt achter zieke gestoorde mensen die het niet waard zijn om nog energie aan te besteden. Ik ging mijn blik op te toekomst werpen en genieten van al het moois waarmee ik omringt ben.
Allereerst wilde ik mijn bezoekjes aan ziekenhuizen en artsen tot een minimum beperken. Alle energie die ik er in gestoken heb heeft tot weinig geleid. Ik ben niet beter geworden en de MTX heeft ook weinig tot niks uitgehaald en ik werd er alleen maar kaal van. Dus toen de longarts begin januari aan mij vroeg hoe het ging heb ik hem verteld dat het met de Sarco wel goed ging. Het was wel wat aan het broeien, maar hield zich nog wel redelijk rustig. Toch moest ik hem ook vertellen dat ik behoorlijk lijd onder, zoals ik ze maar benoem, de DVN klachten. De spanning in mijn hoofd, de brandende huid, ogen, ontstoken neusslijmvlies, aften en weet al niet meer. Tevens wisselt de waarden van mijn bloeddruk en lichaamstemperatuur nog dusdanig dat ik er geen peil op trekken kan of het een infectie betreft of dat het ergens in de zenuw besturing al misloopt. De longarts besloot dat hij mij geen andere medicatie gaf voor de Sarco en mij wel doorstuurde naar de KNO arts en oogarts voor de DVN klachten. Nou geloof ik zelf er niet in dat zij veel kunnen met mijn klachten, maar wie weet ligt het aan wat anders en is het wel te behandelen. Voor de Sarco controle wilde de longarts mij terug zien over een half jaar.
Tevens moest ik nog even langs de uroloog voor een flowmetrie onderzoek. Pinuts dacht ik, mijn blaasproblemen waren min of meer wel over want ik had geen blaasontstekingen meer gehad. Na het onderzoek bleek toch dat er een residu achterbleef van 350 cc wat verontrustend is. Dus een afspraak met de uroloog werd gemaakt.
In de trein naar het ziekenhuis had ik mij ineens nog gerealiseerd dat ik verderop in het jaar nog een controle afspraak had staan bij de internist vanwege mijn wisselende bloeddruk. Dus toen ik het ziekenhuis weer verliet op 8 januari, dus het nieuw jaar was net een week oud had ik al weer 4 afspraken staan met artsen. Hoe is het toch in godsnaam mogelijk dat mijn goede voornemens al na een week weer mislukt waren.
Toen ik trouwens bij de longarts zat wilde ik in de 10 minuten die mij gegeven zijn in een consult alles vertellen hoe mij de afgelopen 2 maanden vergaan zijn. Ik ratelde maar door en hij zat druk te tikken op zijn pc. Ietwat korzelig onderbrak hij mijn betoog met de mededeling dat hij zich even moest concentreren op de pc. Hij vermelde mij dat er in de artsen opleiding heel veel aandacht werd gegeven om goed te luistern en te communiceren met de patiënt, maar dat het onmogelijk was gezien het feit dat er zoveel tijd gaat zitten in het werken met de pc. Het programma is lastig en tussendoor wordt er van hem verwacht dat hij voldoende aandacht besteed aan de patiënt die voor hem zit. Dat lukt dus vaak niet en dat irriteert! Ik wilde ook deze kant eens een keertje in mijn blog schrijven omdat er onder lotgenoten ook heel veel geklaagd wordt over artsen, maar dat we nauwelijks beseffen onder welke druk er gewerkt moet worden. Hulde aan mijn longarts voor deze openheid en menselijkheid! Begrip aan beide kanten lijkt mij een zeer wenselijk uitgangspunt!
Vanmorgen moest ik mijn sportafspraak weer annuleren. Mijn lijf laat het afweten en mijn temp is 38.1 wat voor mij al bijna 2 graden verhoging is. Ik baal hiervan. Ik baal dat ik weer het onderspit moet delven tegen deze nare aandoening en steeds maar weer moet incasseren dat ik mij steeds meer beperkt ga voelen. Ik baal omdat ik ondanks goede wil en een mega doorzettingsvermogen toch mij nu gevloerd voel. Wanneer ik in de spiegel kijk zie ik een oud gezicht met wallen tot ver over mijn wangen en een mistroostige blik in mijn ogen. Dit alles wordt dus veroorzaakt door de verlammende moeheid waar geen remedie voor is. Zelfs bijslapen heeft geen enkel effect. De moed zakt mij zo nu en dan ook in de schoenen.
Gelukkig heb ik geweldige kleinkinderen en vanaf nu ga ik 1 dag in de week ook weer oppassen, moe of niet. Deze kindjes maken dat ik mij gelukkig voel en dan kan ik de rotziekte even vergeten! En wie weet…….gaat het vanzelf nog weer over. Zolang er niks bewezen is waardoor het komt kan men ook niet bewijzen dat het nooit meer over gaat. Ik blijf hoop houden en probeer ondanks alles mijn lijf in een zo goed mogelijke conditie te houden. Je weet immers maar nooit…….
Mooi geschreven maar voor jou gaat ook ooit de zon weer schijnen.
Fijn om te zien dat er ondanks alle ellende ook de kleinkinderen zijn waardoor je toch een beetje de zon ziet schijnen. Geniet ervan. 😘
Je zou zeggen …. na regen moet er toch eens flinke zonneschijn komen. Maar je laat je gelukkig niet uit het veld slaan !
Jou verhaal weer vol interesse gelezen vanmiddag. Je blijft bezig! Van mij vandaag even geen inhoudelijke reactie maar gewoon even een dikke virtuele kus!!!
Hopenlijk laat je je niet ontmoedigen, door de mooie momenten in het leven. En misschien zijn je kleinkinderen wel een grote inspiratie bron van energie en voldoening. Heb zelf geen kleinkinderen, maar geniet enorm van mijn achterneefjes en nichtjes. Zo mooi die kleine wondertjes, wat een energie en vrolijke uitingen van een onbezoldigd leven. Daar krijg ik positieve energie van. Ga ervoor en geniet er lekker van. Misschie is dat mooie moment jouw opkikker moment. En denk je wat minder aan die onverwachte vriend die ons leven beheerst. Mijn briend zal het nooit worden! Succes!!