Keuzes…..

Na vele maanden proberen moedig stand te houden en te genieten van gezin en kleine dingen moet ik de conclusie trekken dat nu echt alles opperdepop is. Ik weet niet meer hoe ik voor of achteruit moet. Ik probeer zo mijn best te doen om overal nog de controle over te houden maar ik heb het gevoel dat alles door mijn vingers glipt en dat ik loop over drijfzand. Ik kan voor nu ook niks meer verzinnen wat ik kan doen om het te verbeteren, alleen dat ik keuzes zal moeten maken om weer wat controle te krijgen op mijn leven.

Ik moet keuzes maken in wat ik nog wel doe en waar ik (tijdelijk) mee zal moeten stoppen om weer ruimte te creëren in mijn hoofd die overloopt van alles. Boos en opstandig ben ik. Ik heb al zoveel ingeleverd en nu moet er nog meer bij. Mijn mooie baan bij MEE moest ik vaarwel zeggen. Wat deed dat enorm zeer! In vond het werken in de hulpverlening heerlijk en vond er heel veel voldoening in. Nog steeds denk ik met pijn in mijn hart terug aan dat moment dat ik wist dat het niet meer ging. Sowieso had ik weinig energie, maar ik had nog voldoende om mijn werk te kunnen doen. Helaas de brainfog gooide roet in het eten, want ik ging dingen vergeten in een gesprek met een cliënt en daaropvolgend maakte ik fout op fout. Dat zelfde gevoel heb ik nu ook weer, dat ik een keuze moet maken die ik eigenlijk niet wil maken. Ik zal activiteiten moeten minderen en ergens rust in moeten vinden.

Helaas heb ik geen idee wat ik zal schrappen in al mijn activiteiten. Het schilderen is er al bij ingeschoten, het breien van truitjes voor mijn kleinkinderen heb ik ook al een lange tijd niet meer gedaan. De sportschool heb ik bericht dat ik ga stoppen, moet alleen nog een formulier invullen. Wat er nog overblijft is mijn wandelen, toneel, oppassen, spelletjes op iPad  en vrijwilligerswerk voor de SBN. Daarnaast heb ik natuurlijk een huishouden te runnen, de kaboutertjes doen het bij mij niet. Voor mijn idee is dit bij elkaar helemaal nog niet zoveel, maar toch voel ik mij zowel fysiek als mentaal gevloerd.

Ik hoop eigenlijk dat ik nu nog net wat te vroeg aan het jammeren ben. Het kan nu nog zijn dat de MTX zijn werk nog niet volledig goed doet en dat geduld genoeg is om mij weer boven Jan te trekken. Deze week moet ik drie keer een ziekenhuis bezoeken en misschien komt daar wat uit waar ik mij weer aan omhoog kan trekken. Misschien moet de MTX nog meer opgehoogd worden, of moet er andere medicatie er voor in de plaats komen. Er is natuurlijk altijd nog een kans dat het allemaal verbeterd en dat ik niks meer hoef te laten. Ik wil geen keuze moeten maken in de dingen die ik nu nog doe. Ik vind ze al minimaal om een volwaardig leven te leiden. Met minder zal ik mij vast helemaal een nutteloos wezen voelen. Vegeteren op de bank met iPad verveeld ook al heel snel.

Nu deze woorden zo roekeloos onder mijn vingers vandaan komen besef ik dat ik vooral heel angstig ben. Angst om alles te verliezen en vooral mijzelf. Wat moet ik doen om weer in mijn kracht te komen? Wat moet ik doen om de angst de baas te worden? Hellup…………..ik weet het niet meer.  De paniek slaat toe en ik voel zo onthand. Waarschijnlijk moet ik eens rustig na gaan denken, maar dat denken wil ook al niet lukken. Ik blijf malen en draai in kringetjes rond.     Angst is een slechte raadgever, dus ik moet dat zien kwijt te raken. Hoe? Ik weet het echt niet.