Jeetje, wat is er veel gebeurd nadat ik gestopt ben met de revalidatie. Ik geloof niet dat er zoveel meer gebeurd is dan anders, maar mijn focus is nu weer veel breder geworden nu mijn dagen niet meer opgeslobberd worden door het heen en weer reizen naar Harderwijk naar de revalidatie. Niet meer bezig zijn met een bezigheid die veel tijd kost en waar niks uit voort vloeide. Het besluit om te stoppen is goed geweest.
Na het stoppen had ik veel behoefte aan een poosje niks doen, maar helaas was mijn agenda gevuld met van alles en nog wat. Veelal met heel leuke dingen zoals sinterklaas vieren met de familie en rondlopen met mijn toneelvriendinnetje Miene. Dus van echte rust was geen sprake maar de bezigheden waren een stuk plezieriger. Ondanks dat alles moest ik ook nog maar zien dat ik mijn verwaarloosde huis weer wat op de rit kreeg, wat ik toch een stuk minder leuk vind om te doen. Na het poetsen de boom er in en hoppa….kerstsfeer in huis!
Op een avond werd ik benadert door een oude schoolvriendin van mij. Ze vertelde mij dat ze ook voor een revalidatietraject stond ingeschreven maar zo haar twijfels had. Ze vertelde ook dat ze altijd wel mijn blogs las maar nog nooit gereageerd had. Nu ook reageerde ze mij persoonlijk en niet onder de blogs. Ik zie dat regelmatig, dat mensen mij benaderen over een blog wat ze gelezen hebben en daar met mij graag eens over willen praten omdat ze zoiets soortgelijks in hun leven hebben. Ik vind het fijn om te merken dat het schrijven van dit soort dingen toch altijd wel weer zinvol zijn. Niet alleen voor mijzelf maar ook voor andere mensen die het lezen. Dus voorlopig ga ik er maar gewoon mee door.
Maar hoe dan ook is het belangrijk voor mij om een nieuwe balans te vinden in het leven na de revalidatie. Ik heb dus het sporten maar weer opgepakt. Nu met de kennis die ik heb opgedaan met het revalideren hoop ik op een andere cq betere manier met mijn lijf te kunnen dealen tijdens het sporten. ‘Leer luisteren naar wat je lijf je te vertellen heeft’, galmt nog na in mijn hoofd.
Vanochtend dus de wekker gezet en ruim op tijd was ik in de sportschool. Ik hou het meest van de groepslessen Pilates en Fit en Vitaal. Samen met veelal mensen van mijn eigen leeftijd kreunen we er heel wat af op onze matjes. Zo gezamenlijk kreunen schept toch een band, hoe je het ook went en keert! Ik hou van het gezamenlijk afzien zeg maar…..daar kun je dan ook gezamenlijk weer om lachen!
Vanochtend ging het sporten dus niet echt geweldig. De les Pilatus ging nog redelijk qua energie, maar de pijn in mijn nek, schouder en onderrug was prominent aanwezig. Ik was ook vergeten om thuis een molletje te nemen, dus helaas. Nu heb ik op de revalidatie geleerd om niet iets te doen wat pijn oplevert….tja…dan blijft er niet zoveel meer over vermoed ik. Dus ondanks de pijn toch maar zo goed en zo kwaad mogelijk meegedaan alhoewel ik best wel kallempies aan heb gedaan. Ik sloeg veel oefeningen over en op mijn zij liggen lukt al helemaal niet ondanks dat ik altijd wel op 3 matjes lig. Mijn heupen kunnen mijn gewicht niet dragen als ik op mijn zij lig. Effin na anderhalf uur tobben begon ik ook nog heel duizelig te worden en ging ik wat zwart voor mijn ogen zien. Tijd dus om de hele handel maar op te pakken en naar huis te gaan.
Bij het opruimen van mijn spullen sprak de trainster mij nog eventjes aan, gaf mij een schouderklopje en zei nog snel in het voorbijgaan:” Ik volg je hoor!” Daarbij doelde ze vast ook weer mijn blogs. Ik vind het hartverwarmend om te ontdekken dat er zoveel lieve begrijpende mensen om mij heen zijn. Ik mag best stuntelen met de oefeningen en ook gewoon de rust nemen om te ontdekken wat goed voor mij voelt en wat echt niet gaat. Ondanks dat ik best wel wat verdrietig was omdat het mij niet allemaal lukte wat mijn hoofd wil was daar nu ook een ander stukje…….acceptatie?
Het gevoel is nog pril maar heel voorzichtig begin ik te geloven dat ik best wel een beetje liever voor mijzelf mag zijn. Uiteindelijk wil ik een zo groot mogelijk kwaliteit van leven voor de komende 20 jaar en dat zit um vast niet alleen in fysieke prestaties. Mentaal welbevinden kan ik ook op een andere manier bereiken.
Laat ik maar weer eens wat vaker mijn kleinkinderen bezoeken….die vitamientjes doen mij goed en brengen lichaam en geest weer in balans.
Lieve schone mama,
Wat een mooie blog. En wat fijn te lezen dat je heeeeeeel voorzichtig begint in te zien wat wij jou als kinderen ook altijd vertellen; je mag lief zijn voor jezelf. Voor ons is er gewoonweg zijn voldoende, goed gemutst, minder gemutst, pijn (natuurlijk gunnen we je die niet) of tomeloze energie. Bij ons mag je altijd gewoon maar zijn.
Liefs, Esther
Lieve Esther, dank voor je lieve reactie! Je hebt helemaal gelijk!
Wat een mooie blog weer 😍 en wat een mooie reactie van je schone dochter 🤗🤗 koester haar reactie !!!! Er gewoon zijn voor je kinderen en kleinkinderen en je dierbaren……
Succes met “het liefzijn voor jezelf” 👍👍👍
Groetjes van Marjon
Ja marjon, ik koester mijn (schoon)kinderen en kleinkinderen. Ze zijn mijn dierbaar! Dank voor je reactie!