Pieterpad etappe 1, de kop is er af

Zondag 21 maart 2021, de dag dat de lente begint. Na een onrustige nacht sta ik iets voor zes uur op om mij klaar te maken voor de eerste etappe van mijn Pieterpad avontuur. Ik zou eigenlijk pas in april gaan starten, maar aangezien ik graag de 1e en de laatste etappe met mijn Geert wil lopen en hij begin april weinig mogelijkheden zag heb ik het maar iets vervroegd. Tevens vind ik het starten op de eerste lentedag toch ook wel iets veelbelovends in zich hebben. Veelbelovend is ook de sponsoring want voor bijna alle etappes ben ik voorzien van een slaapplek en nu bij het schrijven van dit blog staat de teller voor sarcoidose.nl al op 585 euro. Ik vind het grandioos!

We vertrokken uit Zwolle om 7.45 uur en kwamen om 9.15 uur aan bij Jan van Weerden in Winsum. Hij stond ons al aan de straat op te wachten en begeleide ons naar een parkeerplekje bij zijn huis en daar stond ons een heerlijk kopje koffie te wachten met een lekkere koek. Een half uurtje later reed hij ons in zijn auto naar een plek aan de zeedijk waar normaliter de waddenlopers van start gaan om mij de gelegenheid te geven een groet uit te brengen naar het meest noordelijke stukje Nederland. Het was eb en in de verte over de kwelders zag ik de glinstering van de zee. Een traan van ontroering verliet mijn ooghoek naar beneden…hier stond ik dan toch maar…….nu ging het echt gebeuren….ik ging starten met het Pieterpad.

Na de begroeting van de Waddenzee liepen we terug naar de auto van Jan die ons verder naar Pieterburen zou brengen. Jan draaide aan de sleutel van zijn mooie auto….maar die deed het niet meer. Een enkele prut kwam onder de motorkap vandaan, maar starten deed het niet. Geert en ik stapten weer uit en gingen de auto drukken. Na een aantal meters pruttelde er wat en hoeraaaaaa……hij sloeg aan! We stapten weer in en reden naar de start van het Pieterpad. Dat is al een behoorlijke toeristische trekpleister aan het worden. Een hele muur met de aftiteling is er gebouwd en het tegenoverliggende restaurant serveert er verschillende drankjes en hapjes to go. We hebben er effies een leuke foto geschoten. Daarna zijn we maar weer effies met Jan mee gelopen naar de parkeerplek om te zien of zijn auto nu wel wilde starten. Helaas pindakaas…ook dit keer moesten we het vehikel een duwtje geven. Het sloeg weer mooi aan en Jan snorde terug naar Winsum en Geert en ik gingen op pad om lopend het Pieterpad te gaan volgen richting Winsum.

Bij het lopen van de eerste meters had ik een behoorlijke brok in mijn keel en ook hier hield ik het niet helemaal droog. Wat een sentimentele doos ben ik toch zo nu en dan. Maar ik liep nu het Pieterpad waar ik zo naar uitgekeken had, nu deed ik wat ik het liefste doe en wat mij zoveel voldoening en plezier geeft. Tevens ben ik ook als de dood dat de sarcoidose en de DVN zo progressief kan zijn dat ik dit over een paar jaar niet meer kan. Ik wil er niet te veel over nadenken, maar het maakt dat ik niets meer uitstel. Mijn dromen maak ik nu waar omdat ik niet weet wanneer ik vaardigheden in moet leveren. Dus blik op het zuiden en op naar de st Pietersberg. Vol optimisme gingen we na 30 meter linksaf en daar zagen we ons pad al gestremd met een groot voertuig. Geert dacht dat we het aanliggende kerkhof moesten belopen maar daar had ik toch zo mijn twijfels over. Opeens zagen we een stelletje op de fiets langzaam voorbij het grote voertuig klunen, dus we konden er blijkbaar wel langs. Geert natuurlijk effies die lui vragen of dat het goede pad was en weet ik al niet meer, want na een kwartier heb ik hem bij het gezellige praatje weggetrokken omdat ik mijn weg wilde vervolgen. Als ik op hem moet wachten zijn we volgende week nog niet in Winsum.

De tocht verliep grandioos. Het was prima wandelweer en het bleef droog ook al was het bewolkt weer. Totaal zou de etappe 12 km zijn, dus eigenlijk maar een klein opwarmertje voor de komende etappes. De natuur liet zien dat het echt voorjaar is met veel krokussen, sneeuwklokjes en narcissen. Steeds opnieuw trok ik mijn telefoon om een foto maken van al het moois wat we tegenkwamen.

Bij een picknicktafel in het Oosterbos hebben we een kopje koffie gedronken en een broodje gegeten. We zagen dat het pad druk belopen werd. In het weekend is het ook vaak drukker dan door de weekse dagen. Na 20 minuten pakten we onze rugtassen weer in en trokken weer verder. Eerst dwars door Eenrum en vervolgens door Mensingeweer. Ergens tussen Mensingeweer en Winsum maakten we nog even gebruik van een bank om nog een kopje koffie te drinken en een banaantje op te peuzelen. Daar was opeens een vriendelijke jolige stem die riep:”Jaaaa, ik dacht al dat je een sponsortocht aan het lopen was zo aan je tas te zien!” Een vrouw met een brede grijns wat getuigde van enorm veel levenslust scande de QR code van mijn vlag en kwam op mijn sponsorsite terecht. Echt oprecht geïnteresseerd informeerde ze wat sarcoidose was. Globaal heb ik haar wat informatie gegeven maar ik vind het nog steeds lastig uitleggen omdat het bij ieder mens zich weer anders kan uiten. Ze liep weer verder en riep nog dat ze naar mijn pagina toe zou gaan. “Dag Annemiek, hopelijk zien we elkaar nog een keertje onderweg!” “Dat hoop ik ook”, riep ik en gelijk er achter aan: “Wat is je naam?” “Alies”, zei ze en stapte lustig verder. Ik keek haar vol verwondering na. Wat een blijmoedig mens en wat een positieve uitstraling had dit geweldige mens. Ik hoop echt dat ik haar nog eens tegenkom onderweg. Een dag later zag ik dat ze inderdaad een donatie gedaan heeft.

Ik realiseerde mij dat ik waarschijnlijk nog veel verrassende ontmoetingen zal hebben en op plaatsen zal komen waar ik anders waarschijnlijk nooit zou komen. We pakten onze tassen weer in en liepen al gauw Winsum binnen. Jan had inmiddels de wegenwacht al bij zijn auto gehad en die hadden een kapotte startmotor geconstateerd. Gelukkig valt dat te repareren dus het aandrukken hoefde die dag niet meer. Wij pakten onze eigen auto en reden terug naar Zwolle. Om precies 16.00 uur had ik mijn huispakkie al aan en plofte op de bank neer. Wat een geweldig dag en wat heb ik genoten. De volgende etappe is van Winsum naar Groningen. Aangezien ik nog geen slaapplek in Groningen heb zal dat ook een etappe worden waarbij ik ’s avonds weer lekker in mijn eigen bedje slaap. Om heel eerlijk te zijn….mijn eigen bed slaapt uiteindelijk natuurlijk ook het allerfijnst.