Pieterpad etappe 11, Hellendoorn-Holten

Soms heb je van die dagen die je met recht in een gouden lijstje kunt plaatsen. Zo ook gisteren, woensdag 12 mei 2021. Die dag heb ik samen met mijn lieve vriendinnetje Henny…(ja die van de harde worst en de verloren portemonnee) de etappe gelopen van Hellendoorn naar Holten. De zon stond al vroeg aan de hemel en het beloofde in ieder geval een heerlijk temperatuurtje te worden die dag.
Harry, de man van Henny bracht ons even naar Hellendoorn waar de tocht in de dorpsstraat bij het standbeeld van Johanna van Buren begon. We moesten er wel een beetje inkomen in het begin…de spiertjes en de gewrichtjes waren nog een beetje stram. Maar onze kletsspieren waren al getraind, dus dat ging ons prima af. Na een kleine 3 kilometer bereikten we het natuurgebied de Sallandse Heuvelrug. Man oh man….wat heb ik mij verwonderd over de mooie smalle paadjes, de natuur en de vergezichten. Ik heb tal van foto’s gemaakt en het was nog moeilijk kiezen welke ik hier voor het blog ging gebruiken en welke ik maar aan de kant deed.

Bij verschillende uitkijkpunten waren bankjes waren we natuurlijk uitgebreid gebruik van hebben gemaakt. Traditiegetrouw had Henny haar tas weer vol brood, koek, snoep, slaatjes, sapjes en harde worst. Ik had de thermoskan met heet water voor thee en koffie.
Ze zeggen dat je flink kunt afvallen van het wandelen….in ons geval moet je niet raar staan te kijken als we na afloop 2 kilo meer scoren op de weegschaal.
Onderweg liep een hagedis over het pad en verdween in een heidestruikje. “Ga je die vangen?” riep Henny bij het zien van mijn snoekduik in het struikgewas. Nee ik wil die op de foto zetten joelde ik terug. Ik graaide wat heen en weer en warempel…het beestje moet wel enorm van ons gegil geschrokken zijn, want het zat als verstijfd gewoon voor mijn voeten zodat ik er een prachtig plaatje van kon schieten. Toch een gelukkie dat ik eens een keer een dier spot.

Weer een bankje verder passeerden ons een echtpaar die graag wilden weten wat sarcoidose is. Na een korte bescheiden uitleg wilden ze graag een donatie doen. Mayka had voor stickertjes gezorgd zodat het scannen nu wel goed ging. Het echtpaar kwam uit Maastricht en zetten ons nog even op de foto.

Effies later passeerden ons ook nog 2 jolige dames die ik later al zingend terug zag op de FB groep van de Pieterpad wandelaars. Henny kreeg het op een gegeven moment een beetje zwaar. Haar heupen begonnen te zeuren en een hak was ook een protestsong aan het opvoeren. Bij een boomstam zijn we maar weer effies gaan zitten en ik heb mijn EHBO kunsten opgevoerd en Henny voorzien van een pleister en tape. Dat zag er weer netjes uit en we vervolgden onze weg met een heerlijk zonnetje en een paar wolkjes aan de lucht.

Toen we Holten op 3 kilometer na genaderd waren spraken we een man die druk doende was om een wandelpaaltje van nieuwe plaatjes te voorzien. Hij vertelde dat er regelmatig enkele verdwenen. Ik vraag mij dan af hoe en door wie dan……wat moet iemand nu met een blikken plaatje?
De laatste kilometers waren voor Henny echt afzien….haar tenen en voeten deden hartstikke zeer. Maar Henny klaagt nooit en geeft nooit op. Blik op oneindig en stug doorlopen tot aan een gerieflijk terras bij ons eindpunt in Holten. Daar ploften we neer, Henny deed de schoenen en sokken uit en liet ze lekker uitwaaien in het briesje. Tegelijkertijd bestelden we ieder een heerlijk wijntje en een portie bitterballen…..man man man…..zo lekker dat we daar toen zaten…echt genieten!

Mijn Geert zou ons weer ophalen en ik belde hem. Hij was inmiddels al onderweg en stond ten tijde van het belletje in de file. Geeft niks zei ik nog…wij zitten hier prima! Nou ja…ik had wel iets meer medelijden met hem kunnen hebben natuurlijk. Om het dan maar weer goed te maken hebben we een bitterbal voor hem bewaard…..

Bij thuiskomst er een heerlijke pizza ingegooid en languit met de beentjes op de bank. Wat was het een heerlijke dag geweest. Echt om in te lijsten met een een gouden lijstje!