Pieterpad etappe 17 Millingen a/d Rijn-Groesbeek

Zaterdag 3 juli 2020 kwam Erica Bontekoe ( Vrijwilligerster bij Sarcoisose.nl en redactielid bij SarcoScoop) bij mij thuis omdat ze toch bij mij in de buurt was op familiebezoek en ze at gezellig mee. Daarna stapten we in haar auto met mijn wandeluitrusting en gingen op weg naar haar huis in Duitsland in de buurt van Kleve. Daar aangekomen zegen we neer op haar riante terras en zaten we nog onder het genot van een glaasje wijn heerlijk te kletsen tot in de late uurtjes.

De volgende ochtend bracht Erica mij naar Millingen aan de Rijn, waar Karin Spaan-Strik mij met haar man en schoonmoeder al stonden op te wachten want zij had het voornemens om mij op deze dag te vergezellen. Schoonmoeder liep een aantal kilometertjes ook met ons mee. Voor Karin was het een formidabele uitdaging want ze heeft ernstig Sarco en is heel erg ziek geweest. Maar ze liet zich niet kisten en moedig stapte ze naast mij voort. Na ongeveer zes kilometer namen we plaats op een bankje en genoten een kopje koffie. Schoonmoeder nam van ons afscheid en liep naar huis terug en Karin en ik vervolgden onze tocht,

Onderweg kregen we wel een paar regendruppels te verduren, maar het mocht geen naam hebben. Daar lieten we ons niet door kisten! In het duitse plaatsje Zyfflich zagen we nog een leuk bankje wat overdekt was dus daar hebben we nog maar weer eens een kopje koffie genuttigd. Ik keek effies naar wat berichtjes op mijn telefoon en zag verschrikt dat ik twee reacties had gekregen op mijn oproep voor hulp voor de volgende dag voor vervoer tussen start en eindpunt van die etappe….ik had helemaal niet verwacht dat ik überhaupt een reactie er op zou krijgen. Ik schoot wat in de stress en wist niet goed wat te doen. Gelukkig was Karin zo nuchter van geest om mij daarbij effies te helpen. Wat een heerlijke meid!

We liepen door en zo langzamerhand zag ik de houding van Karin veranderen. Was het eerst nog wat onzeker en afwachtend…..nu was het verbeten en vasthoudend…..Zij ging dit doen vandaag en niemand ging haar nog tegenhouden. Ik bekeek dit beeld met ontroering…wat herkende ik veel hierin…ik was ooit ook zo….

We gingen de grootste uitdaging aan van deze etappe…..de beklimming van de Duivelsberg. Karin wist als beta vrouw van de cijfertjes van hoogte en lengte….ik alleen van een beste klim! Strijdvaardig starten we de beklimming en het was inderdaad behoorlijk zwaar. Ik ben ook geen beste klimmer en stond na een paar meter steeds weer uit te hijgen…Karin idem dito. Ondanks de zwaarte klommen we steeds na een korte pauze verbeten weer door en warempel….we hebben de top gehaald!
Als beloning hebben we onszelf op de top getrakteerd op een lekkere tosti bij een horeca tent die daar was.

Vanaf dat punt zag ik de glinstering in de ogen van Karin. Zij was niet meer tegen te houden en zou de route uitlopen. Wat een geweldige overwinning. Ze heeft er ook verslaving bij, want eenmaal gevoeld wat wandelen met je kan doen raak je er aan verslaafd. De endorfine voelt heerlijk en dan kan de Sarco je niet meer begrenzen. Soms wellicht effies terug fluiten…maar steeds weer klim je overeind en gaat de volgende uitdaging aan.
We liepen verder door nog heel veel mooie gebieden….stralend!

Toen we ons eindpunt in Groesbeek naderden stond de echtgenoot van Karin haar al op te wachten. Ik zag de ontroering op zijn gezicht verschijnen bij het zien van het gezicht van zijn mooie vrouw. Het ontroerde mij weer.
We zochten een mooi fijn terrasje waar we proosten op onze gezamenlijke overwinning. Wat was het een bijzondere dag geweest.

Een kwartiertje na onze binnenkomst hoosde de regen over de straten en wij hadden onze glazen opgepakt en hadden een tafeltje binnen gekozen.

We genoten nog lang na samen met Erica die mij kwam ophalen en we hebben heerlijk gegeten van ons Pieterpad menu’tje. Deze etappe zullen we niet snel vergeten.