Pieterpad etappe 25 Sittard-Strabeek

Woensdag 27 juli 2021 reisden Geert en ik af naar Valkenburg waar we een hotelletje geboekt hadden voor drie nachten omdat ik daar de laatste twee etappes wilde lopen van mijn Pieterpad avontuur. Geert zou mij vergezellen op deze etappes. De reis verliep voorspoedig en even voor drie uur in de middag checkten we in en konden we onze kamer betrekken.
Nadat we even het centrum van Valkenburg verkend hadden, wat net weer open was voor publiek na de wateroverlast belden we aan bij Chris Knoet, de interim voorzitter van de patiëntenvereniging waar we uitgenodigd waren voor een etentje. We werden warm ontvangen door hem en zijn vrouw Lia en genoten een heerlijke, gezellig diner. Ondanks dat we gespreksstof te over hadden maakten we het niet al te laat aangezien we de volgende dag de etappe Sittard-Strabeek wilden lopen en daar uitgerust aan wilden beginnen.

De volgende dag stond Chris op het afgesproken tijdstip voor ons hotel om ons weg te brengen naar het startpunt in Sittard. We werden in Sittard verwelkomt door de klanken van een straatorgel en ik kon het niet laten om daar even een dansje op te wagen. Dat mensen om ons heen wat geamuseerd stonden toe te kijken kon mij niet zoveel schelen, ik genoot!

Stipt om half tien bonden we onze tassen op onze ruggen en we gingen van start. De route liep de stad uit en we kwamen in een laan terecht met heel veel kleine kapelletjes en een grote. Dat we in een grotendeels katholiek gebied liepen was overduidelijk.

Het weer was heerlijk en we schoten lekker op. Een uitnodigend bankje werd gebruikt om daar de meegebrachte koffie te drinken en even contact te hebben met onze kinderen via whatsapp. Zo’n telefoon is mij heilig op zo’n tocht. Ik heb dus vaak contact met het thuisfront en kan hulp vragen in geval van nood. Tevens heb ik twee accu’s op zak in geval het ding leeg dreigt te raken.
Bij kasteel Terborgh was er een terras waar we plaats namen en ons tegoed deden aan koffie en natuurlijk een stuk Limburgse vlaai. Het leven voelde super goed!

Een half uurtje later vervolgden we onze tocht en we kwamen bij een groot wegkruis wat aangaf dat de st Pietersberg nog maar 34 kilometer was. Het voelde bijna onwerkelijk om al zo dicht bij te zijn.

bij het Ravensbosch aangekomen zochten we even naar de plek waar we door Chris op gewezen waren, omdat we daar een keuze konden maken welke route we wilden lopen. De bestaande route zou onderlangs lopen langs een smal pad met veel brandnetels en de andere zou volgens Chris prettiger te lopen zijn en kwam ook uit in Valkenburg. Bij de plek aangekomen besloten we om het advies van Chris niet in de wind te slaan en we zijn bovenlangs gegaan. Het was een fijn bospad wat ons direct naar Valkenburg voerde. Fijn om advies van mensen te krijgen die plaatselijk bekend zijn en weten waarover ze het hebben.

In ons hotel aangekomen gingen we snel douchen want we hadden met Nethanja afgesproken bij een eetcafe in Valkenburg samen te gaan eten. Op het afgesproken tijdstip waren we daar aanwezig en al snel kwam zij met haar man Jack ook aangelopen. Heel toevallig kende Nethanja ook nog de eigenaar van het eetcafe en we bestelden allemaal een heerlijke schnitzel.

Ondanks dat we het heel gezellig hadden maakten we het niet al te laat. We moesten immers de volgende dag de laatste etappe lopen van het Pieterpad, de grande finale!
We namen hartelijk afscheid met de belofte dat ze ons gauw zouden bezoeken in Zwolle waar we samen ook een leuke dag van willen maken.
Dat Nethanja een groot geheim met zich mee droeg wist ik toen nog niet. Ik dacht haar een paar weken niet meer te zien.

Hoe anders soms de dingen kunnen lopen zou ik de volgende dag bemerken. Maar daarover meer in mijn volgende en laatste blog over het Pieterpad avontuur.