Ik zit in de trein en kijk door het raam naar buiten. Ik zie de IJssel onder mij door glijden en geniet van het prachtige rivierlandschap. Dit is waar ik mij thuis voel en waar ik tot rust kom. Mijn IJssel waar ik bij geboren ben en waar ik nu ook nog maar tien minuutjes lopen vanaf woon. Daar op die dijk kan ik lopen en mijn gedachten laten gaan. Al mijmerend reed de trein het station binnen en kon ik het drukke perron op stappen. Het was vandaag de derde keer deze week dat ik de reis naar ziekenhuis St Jansdal in Harderwijk had gemaakt in het kader van de revalidatie.
Ik zette mijzelf weer op de loopband. Ik voerde de intensiteit wat op naar boven en ging een minuutje langer joggen dan de week er voor. Het ging goed! De fysiotherapeut ging het gesprek met mij aan.
Door de DVN is mij autonome zenuwstelsel van het padje af en dat resulteert in een zeer fluctuerende bloeddruk, lichaamstemperatuur en een snelle verzuring van mijn spieren waarschijnlijk omdat de bloedvaten in de kuiten het ook niet optimaal doen. Door de vasculaire internist is mij al eens steunkousen geadviseerd, maar voorlopig wil ik nog niet aan de hulpmiddelen. Dan pas heb ik helemaal het gevoel dat de aftakeling in volle gang is en daar wil ik nog niet aan. Nu wordt nog niet gemeten wat er precies gebeurd in mijn lijf terwijl ik een inspanning lever en dat zou ik eigenlijk wel willen weten. Mijn Fitbit geeft wel mijn hartslag weer, maar niet de bloeddruk. Ik heb het gevoel dat die erg fluctuerend wanneer ik wissel van liggen naar zitten en staan. Daarvoor zou een kaneeltest gedaan moeten worden, maar ik weet niet of ze in het ziekenhuis deze faciliteiten hebben daarvoor. In ieder geval gaat de fysiotherapeut in gesprek met de longarts om te kijken of mij nog wat anders geboden kan worden wat meer toegespeeld is op mijn persoonlijke hulpvraag. Volgende week zal ik waarschijnlijk er meer over horen.
Woensdag had ik een module ‘Longarts’. Ik heb de reis naar het ziekenhuis gemaakt maar heb er niks aan gehad. Het praatje ging over Astma en COPD. Ik heb geen van beide en daardoor heb ik ook niks aan deze informatie. Na een uur alles aangehoord te hebben ben ik weer naar huis gegaan. Ik was totaal vier uur onderweg geweest en 15 euro aan reisgeld kwijt. Beetje zonde van de tijd en het geld vind ik.
Vandaag de medische psycholoog bezocht. Ze begon te vragen hoe het met mij ging en vertelde dat ze zich zorgen om mij maakte. Ze zag dat het slechter met mij ging vergeleken met het begin in plaats van beter. Ze las de spanning op mijn gezicht af. Ik keek haar aan en schoot vol. Met een brok in mijn keel moest ik ook toegeven dat ik moeite had om alle ballen in de lucht te houden. In plaats van meer rust te vinden door de revalidatie heb ik het gevoel dat het een extra belasting is naast alle andere activiteiten die ik onderneem. Toch heb ik nog steeds de hoop dat ik er wat goeds uit weet te halen. Het is ook wel duidelijk dat ik uit angst voor afhankelijkheid steeds mijn lijf opzweep tot actie zodat het maar alles kan blijven doen. Zij vergeleek mijn lijf met een paard dat ik maar steeds de sporen geef om nog harder te werken terwijl het al totaal uitgeput is. Ik ervaar eerder een koppige ezel die de hakken in het zand zet. Tja…wat is nu waar?
Aangezien ik lang geleden voor PTSS behandeld ben geweest denkt zij dat informatie hierover misschien meer duidelijkheid kan geven over de achterliggende oorzaak van mijn attitude naar mijn lijf toe. Ze gaat nu wat informatie opvragen bij de instelling waar ik therapie heb gevolgd. Wie weet schept dit wat helderheid.
Bij de bewegingstherapie heb ik de loopband weer bestegen en de running weer verlengt met een minuutje. Het ging goed, maar het zweet liep mij wel in straaltjes over mijn lijf. Is dat dan oké of moet ik dat zien te voorkomen? Ik heb geen idee en ik heb er ook niet naar gevraagd. Ik voel mij al een lastig portret wat niet in het plaatje past. Ik wil ze niet te veel met vragen bestoken. Tevens hebben we met de groep nog wat evenwichtsoefeningen gedaan. Een mederevalidant had last van haar ‘kuutspieren’ en de spraakverwarring maakte dat we heerlijk konden lachen. Het was een gezellig uurtje!
Ik besef dat ik nu tweederde van de revalidatie tijd er op heb zitten. Nog vier weken te gaan en ik heb eigenlijk geen idee wat het mij tot nu toe opgeleverd heeft. Ik doe verschrikkelijk mijn best maar het zet nog geen zoden aan de dijk. Gelukkig wordt alles goed opgemerkt door de mensen die mij hierin begeleiden en samen zoeken we naar datgene wat mij helpt wat dat dan ook moge zijn.
Ik heb het boek van Lenneke Vente gelezen over haar leven met sarcoïdose. Haar heeft Yoga heel erg geholpen om haar weg te vinden. Stiekem zat ik al te denken om dat dan ook maar eens te proberen. In de sportschool waar ik regelmatig kom wordt dat ook gegeven, dus de drempel is laag. Niks staat mij in de weg dus.
Mij wordt wel eens gevraagd hoe het is om chronisch ziek te zijn. Daar is geen pasklaar antwoord op, maar deze week kwam er een foto voorbij die zo mooi symbool staat voor wat een chronisch zieke iedere dag met zich mee zeult bij alle inspanningen. Ik denk dat een foto meer zegt dan duizend woorden!
Staat weer op onze site Mike… https://sarcoidose.nl/blogs-van-annemiek/revalidatie-week-8/
Toch ook dat laatste stuk maar afmaken, ik ken het gevoel. Ik ben gestopt bij het HDI… Ik ben niet van de Yoga etc. Strat er absoluut niet voor open.
Succes weer, gewôn deurgoan…
X
Lieve Annemiek ik voel jou strijd als ik deze blog lees. Ik vind jou echt een topwijf 😘 en heb jou leren kennen als een echte doorzetter. Ik hoop dan ook dat je door blijft “strijden” tijdens die laatste 4 wkn revalidatie en dat je er uiteindelijk toch iets positiefs uit kunt halen. Je mag trots zijn op jezelf, het is niet makkelijk. En die foto van die handtas….geweldig!
Begrijp dat je voor jezelf niet echt weet wat het lijf met de ‘ziekte’ met je doet. En dan nog moet beredeneren wat er eigenlijk aan de hand is. Met zowel lichaam als verstand. Kom er zelf ook vaak niet uit. Een simpel voorbeeld van mezelf. Afgelopen week 1x fysio in de groep en 1x een behandeling. Dit ivm zenuwschade. Er zit een berdikte spier in mijn bil die drukt op de beschadigde zenuw. 3 weken geleden een blokkade erop gehad. En advies therapie. Nu had ze microgolven er eerst op geprobeerd om zo die spier wat losser te krijgen. Daarna een massage, die erg pijnlijk is. En dan strek oefeningen. Het aamgedane been kruislings over het goede been zetten en dan iedere keer wat meer spanning geven om dat been weg te drukken. Tijdens dit gebeuren krijg ik geen seintje meer vanuit mijn hoofd of een stemmetje die zegt; kom op je kan dit makkelijk. Daarvoor in de plaats schieten er tranen in mijn ogen. En de therapeut ziet hoe laat het is. Dit wordt herhaaldelijk geprobeerd. En uiteindelijk voel ik aan mijn rug dat er toch ergens een oerkracht vandaan komt om dat been toch te laten duwen. Trots kom ik van de bank. Helaas zit dit ook zo met dvn klachten bij mij dan. En de sarcoidosis. Laat me niet klein krijgen en ga ook zeker niet bij de pakken neerzitten, dat er niks meer mogelijk is. Alleen we moeten vanuit de medische wereld handvaten aangereikt zien te krijgen. Van hoe nu verder. En vaak zijn we zelf soms de beste arts van ons eigen lichaam. Aangesterkt wat we onderling zijn gaan leren over de ziektes. Sterkte Annemiek en blijf proberen, al is het schoorvoetend we komen er wel!!