rotjaar

Tot nu aan toe vind ik 2020 ronduit een heel naar jaar. Het lijkt wel of de nare dingen elkaar in rap tempo opvolgen en er lijkt maar geen eind aan te komen. Nu vind ik het niet leuk om klaagblogs te schrijven dus iedere keer wanneer ik de klep van mijn laptop opende om wat te schrijven sloot ik het ook al weer snel omdat de negativiteit overheerst. Inmiddels zijn we al over de helft en het lijkt nog steeds niet beter te worden.

Begin dit jaar is een schoolvriendinnetje door geweld om het leven gebracht en onlangs is uit dezelfde klas een vriendinnetje overleden aan de gevolgen van kanker. Allebei waren ze even oud als ik nu en ik was geschokt door dit verlies. Dit jaar wordt ik zestig en ga daarmee mijn laatste levensfase in. Deze lieve meiden mogen het niet beleven. Het heeft er wel toe geleid dat ik weer contact heb gehad met iemand uit dezelfde klas. Ze was natuurlijk ouder geworden, maar verder niks verandert! Dezelfde gezichtsuitdrukkingen en dezelfde lach met dezelfde tanden. In onze tijd hadden we nog geen orthodontie en staan sommige tanden ietwat scheef. Laat ik dat nu de charme vinden van ons eigen zijn! Terwijl we ons toegoed deden aan een pannenkoek vertelden we hoe ons leventje gegaan was en deelden we onze herinneringen aan degene die onlangs overleden waren. Veel kwam aan bod en we verwonderden ons er over dat er nog zoveel was blijven hangen. We sloten de dag af met een heerlijk glaasje wijn en hapjes en beloofden elkaar dat het zeker voor herhaling vatbaar was.

In Nederland wordt ook veel gedemonstreerd en binnen het pluche van Den Haag gebeurd ook van alles. Vanzelfsprekend heb ik net als iedereen hier een mening over, maar dat hoef ik hier niet kwijt. Ten eerste interesseert het niemand wat ik er van vind en ten tweede schreeuwt iedereen zo hard naar elkaar dat ik niet tot die groepering wil behoren. Ik vermoed zelfs dat ik bij de overgrote zwijgende meerderheid behoor. Ik denk ook niet dat deze groepering zich het geschreeuw zullen aantrekken omdat liefde en compassie nog nooit met geweld bereikt is. Dat ontstaat pas als het gedrag dat uitstraalt!

De sarcoidose staat volgens de longarts op een sudderstandje wat niet behandeld hoeft te worden. Tot die conclusie was ik zelf ook al wel gekomen. Het verontrust mij meer dat de DVN klachten zich lijken uit te breiden en te versterken. Deze aandoening valt ook onder de progressieve spierzieken dus zo heel verwonderlijk is dat niet. Wel is het heel jammer dat nog zo weinig artsen hier iets van afweten. De artsen die ik vanwege bepaalde klachten bezocht heb moesten zich eerst inlezen. Er is nog veel baanbrekend werk te verrichten hiermee.

Dat er ook nog veel onderzoek gedaan moet worden naar Sarcoidose bleek gisteravond nog maar weer eens. Ik opende een mail die een lotgenoot naar mij toegestuurd had. Daarin stond zwart op wit dat deze persoon binnen afzienbare tijd zal komen te overlijden aan de gevolgen van Sarcoidose. Ik moest de mail wel drie keer lezen wilde het bij mij naar binnendringen…..sarcoidose kan dus een dodelijke afloop hebben. Ik schrok hier enorm van want dat had ik mij nooit gerealiseerd.

Vorig jaar heb ik met de Nijmeegse Vierdaagse de sponsorloop gedaan en de opbrengst ging naar sarcoidose.nl. Helaas is er dit jaar geen Vierdaagse vanwege de corona maar ik hoop volgend jaar weer deel te kunnen nemen.

Traditiegetrouw wil ik toch ook dit rare blog weer met een positief bericht afsluiten. Wanneer alles goed gaat dan ga ik volgend jaar een bijzondere rondreis in Vietnam maken. Ik kijk er nu al naar uit.