Tandheelkundig gebazel

Wat kan het toch raar lopen in het leven. Had ik net besloten om voorlopig wat rust te pakken en regelmatig een pyamadagje in te lassen, ging mijn telefoon vanochtend. Het was de tandartspraktijk met de vraag of ik nog wel ieder jaar wilde komen voor de controle en ieder half jaar voor de mondhygiëniste. Ze had mij al lange tijd gemist. Het klamme angstzweet brak mij aan alle kanten uit.

Ik ben inderdaad al lange tijd niet meer geweest en dat heeft een oorzaak. Mijn  halve leven heb ik al gebitsproblemen gehad en achteraf gezien wijt ik dat voor een overgroot deel ook aan mijn verstoorde auto-immuunsysteem. De chronische parodontitis zijn bij mij te wijten aan ontstekingen die veroorzaakt worden door dat verstoorde auto-immuunsysteem en niet door slecht te poetsen of door een bacteriële infectie. Daarom helpt een wortelkanaalbehandeling ook niet altijd. Tevens ben ik allergisch geworden voor tandheelkundige metalen en heb daarom 20 jaar geleden al mijn amalgaam laten verwijderen en vervangen door witte vullingen. Ook de gouden kronen moesten er uit.

Iets langer dan 10 jaar geleden vertelde mijn toenmalige tandarts al dat ik waarschijnlijk binnen afzienbare tijd een klappertje zou moeten laten aanmeten omdat mijn tandvlees zich als een razende terugtrok. Ik ben hier behoorlijk van geschrokken, maar goed…aan de andere kant……er zijn ergere dingen. Ik had toen wel zoiets van….dan maar een klikgebit, dat blijft tenminste goed zitten. Minnetjes vertelde zij mij dat dat waarschijnlijk niet ging omdat mijn kaakbeen ook afbrak. Nou lekker dan….ik zou wel zien hoe lang het nog stand hield.

Nu een heel poos geleden zat ik bij de mondhygiëniste die mij een verdoving toediende om mijn gebit te reinigen. Zonder verdoving is dat al lange tijd niet meer te doen. Ze spoot flinke hoeveelheden in mijn kaak, maar helaas werkte het dit keer niet bij mij. Dit was mij in het verre verleden al 2 keer eerder gebeurd. Toen ik haar dus vertelde dat ik niet verdooft was reageerde ze behoorlijk verbolgen. Ik was volgens haar wel verdoofd en ik verbeelde het mij maar dat ik niet verdoofd was. Het volgende moment vloog ik de stoel uit en rende naar buiten. Hoe erg is het dat ik niet gelooft werd in deze afhankelijke positie. De schrik zat er zo in dat ik dus mijn tandartsbezoek steeds maar naar voren schoof omdat ik te angstig was geworden.

Toen dus de aardige juffrouw belde vanochtend heb ik haar maar eerlijk verteld hoe de vork in de steel stak. Ze begreep mijn volkomen en stelde voor om nu eerst een afspraak te maken bij de tandarts en de mondhygiëniste maar achterwege te laten. Ik had haar nl. ook verteld dat zelfs het gepruts aan je gebit de boel kan triggeren tot een ontsteking ipv dat het een ontsteking voorkomt. Voor alsnog is het waarschijnlijk een nieuw iets in de tandheelkunde waar ze ook nog nooit gehoord hebben van sarcoïdose en dunne vezel neuropathie. Ik hoop ze iets wijzer te kunnen maken en zal de huisartsenbrochure maar meenemen naar de tandarts.

Komende dinsdag heb ik een gesprek met mijn tandarts en wordt er gekeken hoe ze mij het beste kunnen helpen. Als het nu wel uitmond in een prothese dan hoop ik maar dat een klikgebit mogelijk is. Ook ben ik benieuwd of ze zorgverzekeraar deze behandeling dan vergoed omdat de schade veroorzaakt is door een achterliggende ziekte. Ik vermoed dat mijn tandarts een goede onderbouwende brief mag schrijven naar de zorgverzekeraar om iets voor elkaar te krijgen.

Ik was toch echt van plan rust in te bouwen, ook de bezoekjes aan doktoren en ziekenhuis was ik spuugzat. Nu komt dit weer om de hoek kijken. Uitstellen is geen optie omdat ik vermoed dat ik dan helemaal niet meer durf.

Wat een gedoe toch altijd als je chronisch ziek bent. Jammer dat je daar nu nooit eens een weekje vakantie van kunt nemen.