Tranen met tuiten

Vanochtend maar weer eens de sportschool bezocht. Nadat ik mij omgekleed had legde ik 3 matjes neer en daarover mijn handdoel. Wel 3 matjes omdat ik al ervaren heb dat oefeningen op mijn zij waarbij ik op mijn heup lig anders helemaal onmogelijk worden. Die heupklachten heb ik al verschillende jaren en  eigenlijk weet ik, ondanks frequente bezoeken aan de reumatoloog nu nog steeds niet wat er eigenlijk aan mankeert. Aangezien er onlangs een forse artrose in mijn nek gezien is met een röntgenfoto is het net zo goed mogelijk dat het ook in mijn heupen zit. Ik leg het maar naast mij neer want voorlopig zit ik nog volop in allerlei andere onderzoeken waar het eind ook nog niet in zicht is.

Al bij de eerste oefeningen merk ik dat het niet zo lekker gaat. Ik heb pijn, vooral in mijn nek en het lijkt wel of alle spieren vast zitten. Ik verbijt mij en probeer toch datgene te doen wat geïnstrueerd wordt. Tranen wellen op in mijn ogen en zachtjes spreek ik mijzelf toe….kom op…je kunt het wel….niet van dat benauwde…gewoon doorzetten…..slappeling met je gejank! Paniekerig zoek ik een zakdoekje om snot op mijn matjes te voorkomen en heimelijk probeer ik mijn mede sportgenootjes niet te laten merken dat ik er eigenlijk helemaal doorheen zit. Na een paar keer diep ademhalen probeer ik opnieuw de kracht te vinden om het programma te volgen. Het lukt niet…..

Angst grijpt mij naar de strot en het snotteren begint opnieuw. Moet ik nu steeds meer inleveren? De Sarco kon ik nog aardig de baas omdat ik vertrouwen heb gekregen in de werking van de MTX die de sarcohaarden op een spaarbrand niveau brengen. Daarmee hoop ik dat de progressie van de DVN ook een halt toegeroepen zal worden want de disautonomie speelt een lastig spelletje met mij. De onderzoeken naar het disfunctioneren van het autonome zenuwstelsel lopen nu dus ik hoop op wat meer duidelijkheid straks. De artrose is sinds kort weer een nieuw verhaal….het is een forse vertelde de reumatoloog tegen mij. Het overviel mij….wat moet ik hier nu weer mee. Niets vertelde hij….is niks tegen te doen. Het wordt nooit meer beter en waarschijnlijk alleen maar slechter. Ga maar naar de oefentherapeut.

Terwijl ik nog lig te worstelen op mijn matje en probeer de tranen te verdringen spoken allerlei vragen door mijn hoofd. Oefentherapeut wordt maar 6 keer vergoed en daarna zal ik het zelf moeten betalen. Wie zegt mij dat het daadwerkelijk helpt? Die andere pijnen in rug, vingers, polsen, enkels en heupen……….is dat dan ook artrose? Wil ik het eigenlijk wel weten of zal ik mijn hoofd maar in het zand steken? Heeft het allemaal nog wel zin? Emoties overvallen mij weer en gefrustreerd pak ik mijn handeltje bij elkaar en hang de matjes weer op. Ik geef het op voor vandaag….ik kan niet meer.

Al snotterend bereik ik mijn huis waar ik eerst de koffiemachine maar aan druk. Inwendig vloekend op deze tegenslag die ik niet weet te hanteren. Bang wordt ik van het vooruitzicht dat ik misschien wel steeds vaker met tegenslagen te maken zal krijgen. Misschien kan ik straks ook de vierdaagse niet meer lopen….Verdomme, verdomme, verdomme zou Louise zeggen! Voor intimi is Louise bekend!

Dit blog dan maar gestart om de frustratie van mij af te schrijven. Het helpt een beetje. Nog meer helpt het om te denken aan iemand die het nog veel zwaarder heeft dan ik. Iemand die de strijd tegen de kanker zal gaan verliezen, voor wie geen genezing mogelijk meer is………voor wie alleen nog rekken van tijd weggelegd is. Ik heb zo onnoemelijk met haar te doen en weet geen woord van troost uit te brengen. Het voelt zo vreselijk machteloos. Dan vallen mijn problemen helemaal in het niet.

Ik heb nog zoveel om dankbaar voor te zijn…..