Vierdaagse sponsorloop

Net als met de laatste Vierdaagse heb ik besloten om van de vierdaagse van 2022 een sponsorloop te maken voor mijn patiëntenvereniging, sarcoidose.nl
Was het ieder jaar een feestje, ga ik dit jaar toch met een iets anders, meer beladen gevoel van start.

Zoals in mijn vorig blog beschreven is Sarco maatje Rob van Jaarsveld onlangs overleden. In dezelfde week dat ik het bericht ontving van zijn overlijden kreeg mijn lieve vriendin Riette Senff de diagnose uitgezaaide kanker. De kanker had zich al behoorlijk uitgebreid in haar lichaam maar de artsen waren van mening dat behandeling nog zinvol zou zijn.
Riette stapte vol goede moed in het traject en hoopte op een goede afloop en ik hoopte met haar mee.

Hoe anders is het verlopen…..
De chemo was zo agressief dat haar lichaam er niet meer tegen opgewassen was. Ze is ontzettend ziek geworden en ook al weer snel opgenomen in het ziekenhuis. De artsen deden nog wat ze konden en hebben haar zelfs een tijdje op de IC opgenomen om haar beter in de gaten te houden. Na een korte verbetering ging het weer slechter en is ze gisteren overleden.

Het is zo verschrikkelijk snel gegaan en ik ben nog in shock. Al die dagen heb ik app-contact gehad met haar man Jaap(wandel-en toneelmaatje) en hij hield mij op de hoogte van alles wat er gebeurde. Ik leefde mee van dag op dag en mijn gedachten waren steeds bij het gebeuren. Ik hoopte zo vurig op een gunstig verloop en zo ineens was het afgelopen.

Ik had het besluit genomen om de vierdaagse dit jaar dan maar over te slaan, de uitvaart van Riette kan ik maar 1 keer doen en als ik daarvoor uitgenodigd word dan behoor ik daar te zijn. De vierdaagse kan mij dan gestolen worden.

Jaap belde mij vanavond. Hij gaf te kennen dat hij graag zag dat ik de vierdaagse toch ging lopen…..Riette zou het ook gewild hebben. Er was gelegenheid om afscheid te nemen de dag voor de uitvaart. Die kon ik ook gebruiken en was ’s avonds, dus na de dagwandeling. Ik stond toen even in dubio….wat doe ik?

Na een moment na gedacht te hebben heb ik de knoop doorgehakt. Oké, ik ga lopen, maar het zal er 1 worden waarin ik zowel Rob als Riette zal herdenken op deze tocht. Een foto van beide zal aan mijn rugtas hangen en ik zal een kaarsje voor hen branden op de dag dat ik mijn bandje op ga halen.

De tocht der tochten, wat de vierdaagse is, is meer dan alleen de kilometers lopen die je aangegaan bent. Het is een tocht waarin diepgang een wezenlijk onderdeel is tijdens het lopen. Er wordt gerouwd, stil gestaan bij emotionele momenten, grenzen verlegt en afscheid genomen van oude pijn. Iedere loper heeft zo zijn geschiedenis en zijn toekomst die hij/zij probeert in balans te brengen tijdens het lopen.
Met ons samen delen we deze belangrijke zaken. Tijdens het lopen heb je tijd om na te denken, dingen op een rijtje te zetten en beslissingen te nemen die voor die tijd niet mogelijk waren. Al die duizenden mensen vormen een eenheid die ik nog nooit elders ben tegen gekomen. De vierdaagse is helend!

Dit is ook eigenlijk de ware reden om deel te nemen aan deze tocht. Niet de kilometers, want die kan ik ieder moment in het jaar wel lopen. Het gevoel van de Vierdaagse is de saamhorigheid, het gevoel dat je deel van iets uit maakt wat al het andere overstijgt. Waarin je je mens voelt met al die andere mensen, met wat voor geslacht, nationaliteit of kleur ook. Gewoon mens zoals je je mens wilt voelen naast die ander. Niet meer en niet minder….

Deze tocht draag ik dus op aan Rob en Riette en ik hoop van ganse harte dat mijn zieke lijf het nog een jaartje wil volhouden. Eens zal de tijd komen dat ik het niet meer zal kunnen maar voor alsnog wil ik het graag volhouden tot de gouden kruisdragers (is tien jaar) en nog mooier zou zijn als ik het vol zou houden totdat ik het zou kunnen lopen met mijn oudste kleinkind om het stokje over te dragen. Hij is nu zeven….dus ik hoop over vijf jaar het nog te kunnen.

Helaas heb ik het niet voor het zeggen en moet ik maar accepteren dat het gaat zoals het gaat…..Rob en Riette zijn er niet meer…..maar in mijn hart zullen ze altijd een plekje weten te behouden. Ik loop voor hen en herdenk mijn leven met hen en wat ze voor mij betekend hebben. Ze zijn van betekenis geweest!