Vraatzucht en koekjes….

Nu is het 2 jaar geleden dat ik na 20 jaar ziek te zijn geweest de diagnose chronische Sarcoïdose in ontvangst heb mogen nemen. Op dat moment had ik hoge koorts en kreeg daarvoor prednisolon. De granulomen waren zichtbaar bij de lymfeklieren en in de longen. Er was ook een ienie miene stadium te zien van COPD, maar dat mocht eigenlijk geen naam hebben. Mijn longen zagen er verder nog wel goed uit.

Dat verbaasde mij. Ik had 45 jaar stevig gerookt en ging er van uit dat mijn longen in een afgeschreven stadium verkeerden. Het zette mij aan het denken. Wanneer ik zou stoppen met roken zou ik het COPD proces misschien dusdanig kunnen vertragen of misschien wel stoppen dat ik mijn leven nog met zo’n 20 jaar zou kunnen rekken. Ik ben de uitdaging aangegaan en het is mij gelukt mij van deze verslaving te bevrijden.

Nu anderhalf jaar geleden kwam ik tot de slotsom dat het gebruik van prednisolon en het stoppen met roken  een vervelende bijwerking heeft. Ik was inmiddels acht kilo zwaarder geworden. De prednisolon veroorzaakt vraatzucht! Mijn trek was niet te stillen en ik werkte alles naar binnen wat voor handen kwam. Zelfs al knapte mijn maag bijna dan moest ik nog wat naar binnen werken.

Door het stoppen van roken miste ik iets bij mijn kopje koffie. Daar kwamen koekjes voor in de plaats. Ik wist natuurlijk wel dat koekjes niet bijdragen voor een slanke lijn, maar ik had daar eerder nooit moeite voor hoeven doen. Nooit eerder had ik hoeven na te denken wat ik in mijn mond stak.

Ik baalde vreselijk van die extra acht kilo maar kon mij niet er over uiten naar mijn medemens toe omdat men vond dat ik met mijn figuurtje helemaal niks te klagen had. Echt veel mensen tobben met overgewicht en daar was bij mij nog geen sprake van, maar mijn kleding paste allemaal niet meer en ik voelde mij niet meer vertrouwd met mijn lijf. Sowieso die vervelende Sarcoïdose die mij plaagde, maar mijn zelfbeeld in de spiegel maakte mij ook bepaald niet blij.

ik wilde afvallen en begon met lijnen. Man oh man, wat is dat vreselijk moeilijk! Ik had het gevoel dat ik moest afzien en dat er maar minimaal af ging. Daarentegen als ik mij een keertje liet gaan en lekker ging genieten van hapjes, wijn etc dan vloog de moeizame verloren kilo’s er zo weer bij. Het leek een verloren strijd maar toch zo langzamerhand ging er steeds wat af. Het was een eenzame strijd, want niemand ziet en begrijpt waarom dat zo belangrijk is voor mij.

Vandaag stond ik op de weegschaal en joepie de poepie…….ik ben weer op mijn oude gewicht! Om acht kilo kwijt te raken ben ik anderhalf jaar onderweg geweest, maar het is mij eindelijk gelukt. Nu hoop ik maar dat ik dat weet te behouden, want dat is de volgende uitdaging.

Het mooie is dan wel weer dat mijn echtgenoot ook tot de conclusie is gekomen dat zijn weelderige buikje er ook niet vanzelf af gaat. Inmiddels is hij ook al een paar kilo kwijt en gaan we dit gevecht samen aan. Het blijft lastig want we zijn eigenlijk ook bourgondiërs in hart en nieren. Kwaliteit van  leven bestaat vooral uit lekker eten, een wijntje en biertje op zijn tijd, terrasje in de stad en genieten van al dat heerlijks. Dat we daarin moeten matigen is duidelijk en daarin hebben we elkaars steun ook nodig. De verleidingen liggen op de loer in onze welvaartsstaat.

Ik heb echt nooit geweten dat acht kilo proberen kwijt te raken zoveel moeite kon kosten. Ik heb echt diep respect voor mensen gekregen die soms tientallen kilo’s moesten zien kwijt te raken. Zeker voor mijn zieke medemens die door het gebruik van medicatie fors overgewicht hebben gekregen. Dan ben je al ziek en voel je je daardoor heel rot en dan zet je ook nog in alle richtingen uit. Het wordt er allemaal niet beter op en ik vind dan ook dat er meer zorg en aandacht uit mag gaan voor dit probleem. Artsen moeten niet alleen maar de medicatie voorschrijven, maar tegelijk begeleiding voor de bijwerkingen van het medicijn. Met wat meer zorg, aandacht en begeleiding kan veel ellende voorkomen worden vermoed ik.

Zo, en dan ga ik mij nu zelf trakteren op een heerlijk koud raketje!  Het verantwoorde ijsje wat ik mijzelf toe sta!